Βάγια, μόνο μια μικρή διόρθωση, αν μου επιτρέπεις
Ο στίχος που έγραψες:
"κι είμαι πολύχρωμος εκτός των άλλων", στην πραγματικότητα είναι:
"κι είμαι
πολύ χλωμός εκτός των άλλων".
Σκεπτόμενος τους στίχους του τραγουδιού του Φ.Δ. κι απέχοντας εντελώς από όλη αυτή την προεκλογική παράκρουση, συνειδητοποίησα -ασυναίσθητα- ότι τώρα έρχεται η κάθαρσις για τον ήρωά του, μιας και σε ελάχιστα 24ωρα λυτρώνεται από έναν χώρο ο οποίος -δυστυχώς- έχει συνδεθεί άρρηκτα πλέον με την αδιαφορία, τα διαπλεκόμενα, την διαφθορά και τη δημαγωγία. Ήταν σαν να άκουγα τώρα τον ήρωα να λέει, κατάκοπος: "Tέλος, δόξα τω Θεώ. Δεν πάει άλλο. Είμαι ελεύθερος.". Αν ήμουν στη θέση και στην ηλικία του Κ.Σ., ειλικρινά θα ήμουν ο πιο ευτυχής άνθρωπος στον πλανήτη, απαλλαγμένος από τα παραπάνω κι ελεύθερος να ασχοληθώ χωρίς άγχος με την προσωπική μου ζωή και την οικογένειά μου, τομείς που εκ των πραγμάτων αναγκάζεσαι να παραμελήσεις όταν κατέχεις τέτοια πόστα και διάγεις μια παρόμοια ζωή.
Από την άλλη μπορεί απλά να τα βλέπω έτσι εγώ και εξ ιδίων να κρίνω τα αλλότρια, μιας και η πολιτική είναι μικρόβιο...
Ξέφυγα όμως...στο θέμα μας λοιπόν. Τα στιχάκια μου για τις αυτές τις μέρες -και κυρίως για τις αμέσως επόμενες των εκλογών- δε θα μπορούσαν να είναι άλλα από τα παρακάτω -ο ρόλος μας περιγράφεται με απόλυτη σαφήνεια:
"Εμείς, η μεσαία τάξη,
είμεθα η μόνη τάξη
με έντιμη συνείδηση εθνική.
Παρασυρόμενοι όμως απ' τις άλλες τάξεις,
στα νοήματα και στις πράξεις
δίνουμε χροιά πολιτική.
...
Κι όπως είναι φυσικόν
η μεσαία τάξη
θέλει κι εκείνη λιγάκι να διατάξει,
να γίνει άρχουσα δηλαδή.
Στην κλειδαρότρυπα σκυμμένη και το χέρι στην τσέπη
χρόνια τώρα περιμένει και βλέπει
όμως την εμποδίζει ένα κλειδί.
Υ.Γ.: Παρεμπιπτόντως -μιας και αναφέρεται στους ανωτέρω στίχους του τραγουδιού του Φ.Δ. ως "Καίσαρ"-, γνωρίζει κανείς με τι ασχολείται αυτή τη στιγμή ο πρώην πλανητάρχης Bill Clinton;
