Το μέλος chorrer στις 11-06-2006 στις 13:01 έγραψε...
Παράθεση:
Επιπλεον, σου ζητω συγνωμη αλλα επειδη εγω ανηκω στους ρικαδες της παλιας γενιας(τουλαχιστον συνειδησιακα) κι επειδη μεγαλωσα σε χωριο, αυτα με τις θεωριες της γαλικης επαναστασης κ.λ.π. (αν και πιστεψε με εχω διαβασει αρκετα απο αυτα) , τα ακουω βερεσε, ολο μπλα μπλα και τιποτα αλλο. Εμενα με ενδιαφερει η πραξη και το αποτελεσμα κι οχι η θεωρια και η αιτια.
|
|
Αν και μάλλον βγήκαμε εκτός θέματος, επειδή κι εγώ μεγάλωσα σε χωριό, έχω μάθει ότι, όταν έχει κανείς άδικο ή είπε κάτι που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα, καλύτερα είναι να το παραδέχεται ντόμπρα και να μην καταφεύγει στην τακτική του "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε". Παραθέτω λοιπόν τα σχετικά αποσπάσματα τόσο από τα δικά σου όσο και από τα δικά μου post για να καταλάβουμε όλοι μαζί τι θεωρίες περί γαλλικής επανάστασης ανάφερα που τις ακούς βερεσέ:
chorrer: "..Οσο για το δεξια κι αριστερα , εμεις τα εχουμε ονομασει ετσι εδω στην ελλαδα και κανενας αλλος."
gazakas: "Επιπλέον, αριστερά και δεξιά δεν τα έχουμε ονομάσει μόνο εμείς στην Ελλάδα. Οι όροι απαντώνται σε όλες τις χώρες που έχουν ή είχαν κοινοβουλευτική δημοκρατία και έχουν τις ρίζες τους στη χωροταξία της Γαλλικής Επαναστατικής Εθνοσυνέλευσης (1789 κεξ.)."
Επειδή πάντα σκέφτομαι ότι μπορεί να μη με κατάλαβε ο συνομιλητής μου λόγω ασαφούς διατύπωσης, εξηγώ και πάλι ότι οι όροι "αριστερά", "δεξιά", "κέντρο" προέκυψαν από το πως είχαν καθίσει οι διάφορες παρατάξεις στην επαναστατική γαλλική Εθνοσυνέλευση: αριστερά οι πιο ριζοσπαστικοί και καινοτόμοι, στο κέντρο οι μετριοπαθείς που προσπαθούσαν να συνδυάσουν/συμβιβάσουν τα δύο άκρα και στα δεξιά οι πιο συντηρητικοί (και πιο φιλοβασιλικοί θα προσέθετα). Από εκείνη την περίσταση οι όροι σιγά-σιγά επεκτάθηκαν σε κάθε σχεδόν κοινοβούλιο, αλλά και έξω από αυτό σε κάθε πολιτική εκδήλωση, θεωρία, κίνημα ή παράταξη (αργότερα με την εμφάνιση του μαρξισμού και του κομμουνισμού άρχισε να ταυτίζεται η αριστερά με τις θεωρίες αυτές). Έτσι απλά! Αναφερόμουν σε μια ανακρίβεια του κειμένου σου και εσύ μου καταλόγισες ούτε λίγο ούτε πολύ ότι αραδιάζω θεωρίες της γαλλικής επανάστασης...
Το μέλος chorrer στις 11-06-2006 στις 13:01 έγραψε...
Παράθεση:
Οσο για το στρατο και την ταινια πειραμα , νομιζω οτι εσυ τουλαχιστον δεν θα επρεπε να τα αναφερεις ως παραδειγματα, αφου και στις 2 περιπτωσεις φαινεται καθαρα οτι το πληθος γινεται μαζα ευκολα και μαλιστα μπορει να ελεγχθει ακομα ευκολοτερα. Οπως επισης και παρασυρετε σε αδικαιολογητες συμπεριφορες με πολυ ευκολο τροπο και με το παραμικρο ερεθισμα.
|
|
Το στρατό τον ανάφερα έχοντας κατά νου τη δομή του που βασίζεται σε μια ιεραρχία ατόμων που δίνουν και παίρνουν διαταγές, και επιπλέον έχοντας την εμπειρία ότι όσο κατώτερος είναι ο αξιωματικός τόσο πιθανότερο είναι να κάνει κατάχρηση της εξουσίας που του έχει παραχωρηθεί. Έχεις ξεχάσει μήπως το σύνθημα: "Εκεί που αρχίζει ο στρατός, τελειώνει η λογική"; Ο στρατός δεν είναι και το ευτυχέστερο παράδειγμα όπου μπορεί να εφαρμοστεί η ψυχολογία των μαζών διότι: α) η μάζα υποτίθεται ότι είναι κάτι το μη οργανωμένο και χωρίς ρόλους και ιεραρχίες, β) πολλές φορές (αυτό συνέβη σε μένα) στο στρατό καλείσαι να υπηρετήσεις για μήνες με 5-15 άτομα και αυτό καμιά σχέση δεν έχει με μαζοποίηση. Όμως ας δεχτώ ότι ο στρατός έχει τα χαρακτηριστικά που περιγράφεις (κάτι το οποίο είναι σίγουρα συζητήσιμο): στην περίπτωση αυτή ποιος μοιάζει δομικά περισσότερο με αυτόν, η Αστυνομία/Δυνάμεις Καταστολής ή οι διαδηλωτές/αναρχικοί;
Για το "Πείραμα" δε θα πω πολλά. Όποιος το είδε θα έπρεπε να καταλαβαίνει γιατί το ανάφερα εν προκειμένω, αλλά επειδή τελικά ποτέ δεν ξέρει κανείς, θα πω ότι η ταινία (και το πραγματικό πείραμα στο οποίο βασίστηκε) δείχνει ότι δεν έχει σημασία μόνο -ούτε ίσως την μεγαλύτερη- ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα κάποιου σχετικά με το πως θα συμπεριφερθεί αλλά (και) η θέση που έχει και ο ρόλος που του ανατίθεται. Πώς μιλάς όμως για μάζα στην ταινία αυτή όταν εκεί βλέπουμε ένα σύνολο 20 (είκοσι) μόνο ατόμων, 12 κρατουμένων και 8 δεσμοφυλάκων αν δεν κάνω λάθος;
@KIT_KAT
Κατερίνα, η "κομματική γραμμή" ήταν πάντα ένα ακανθώδες ζήτημα και νομίζω ότι διαρκώς θα αναζητείται η χρυσή τομή ανάμεσα στη συσπείρωση/συντήρηση ενός κόμματος από τη μια και στην ελεύθερη έκφραση απόψεων εκ μέρους των μελών του από την άλλη. Πολλές φορές πάντως το δίλημμα είναι υπαρκτό: π.χ. αν κάποιο μέλος των ΠΚΣ υποστηρίζει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων μάλλον θέτει εαυτόν εκτός του χώρου στον οποίο ήδη ανήκει (πρόσεξε μιλάω για χώρο και όχι για κόμμα) και το ίδιο νομίζω ότι θα ίσχυε για κάποιο μέλος της ΔΑΠ που δεν θα υποστήριζε την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Δε γίνεται να τα έχουμε όλα δικά μας...
@prochatz
Αν νομίζεις ότι το θέμα είναι ΑΜΙΓΩΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ, δυστυχώς, φίλε μου, έχασες, και το λέω χωρίς καμία δόση ειρωνείας. Μιλάς λες και οι φοιτητές είναι μια σταθερή κοινωνική ομάδα της οποίας τα μέλη θα παραμείνουν εσαεί φοιτητές και δε θα γίνουν επαγγελματίες, ιδιωτικοί ή δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι εν γένει, γονείς, μέλη της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Μιλάς λες και το αν πχ. θα γίνουν ή όχι ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι μόνο πρόβλημα των φοιτητών και όχι κάτι που μας αφορά όλους. Όσο για τα πλαίσια που κατεβάζουν οι ΠΚΣ και οι άλλες αριστερές παρατάξεις (γιατί αυτές φωτογραφίζεις) μπορεί να είναι "θεωρητικώς" άσχετα με τα "αμιγώς φοιτητικά" ζητήματα, αλλά γιατί πια είναι τόσο κακό να τα υπερψηφίσεις; Μήπως συμφωνείς με τα λευκά κελιά, τις κάμερες παντού κτλ.; Ή μήπως φοβάσαι μήπως σε καπελώσουν κομμουνιστές, αριστεροί και αριστεριστές; Δηλαδή αν σε ένα τέτοιο πλαίσιο προτείνονται οι δράσεις που θεωρείς σωστές εσύ, αλλά επιπλέον περιλαμβάνονται και αυτά τα άσχετα, τι θα κάνεις; Γενικώς, διαπιστώνω εκ μέρους σου φόβο/απέχθεια/αποστροφή απέναντι σε οτιδήποτε "πολιτικό", όχι απλά "κομματικό". Προφανώς θα έχεις τους λόγους σου, αλλά αν επιμένεις ότι η πολιτικοποίηση ή έστω η κομματικοποίηση είναι δαίμονες που πρέπει να εξορκιστούν μια για πάντα και δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, μπορώ να ισχυριστώ κι εγώ ότι και το απολιτίκ στυλάκι δεν έχει οδηγήσει τελικά πουθενά...
Τουλάχιστον χαίρομαι που όλοι εδώ πονάνε το πανεπιστήμιο και προβληματίζονται για το τι πρέπει να γίνει...Στο κάτω-κάτω η σκυτάλη είναι σε εσάς που είστε ακόμα φοιτητές (αν και ξύνομαι κι εγώ να ξαναγίνω κάποια στιγμή...). Απλά μη σκέφτεστε (μόνο) σαν φοιτητές: είναι πολύ λίγο. Σκεφτείτε πρωτίστως σα νέοι (κυρίως) και σαν ενεργοί πολίτες (κοίτα που στα 28 μισό δίνω και πατρικές συμβουλές με διδακτικό ύφος
)