Πολλοί από εμάς εδώ μέσα αλλά και εκεί έξω έχουμε ευχηθεί να μπορούσαμε να πειράξουμε μία παρτιτούρα που έπεσε στα χέρια μας. Είτε για να αλλάξουμε τονικότητα είτε για να την έχουμε σε μορφή midi και να την χρησιμοποιήσουμε αλλού, είτε για να μπορούμε να διαβάσουμε για την χορωδία ή ακόμα για να μπορούμε να μελετήσουμε έργα μουσικής δωματίου με την “ψηφιακή” συνοδεία των υπολοίπων.

Τί Είναι το ScanScore;

Πολλοί διαθέτουν επαγγελματικό εξοπλισμό αλλά δεν ασχολούνται όλοι με την σύνθεση η την παράγωγή. Εγώ για παράδειγμα αν και πιανίστας, δεν έχω midi keyboard και για αυτό χρειαζόμουν ένα λογισμικό που δεν απαιτεί να παίξω κάποιο όργανο ή να εισάγω χειροκίνητα τις νότες. Το ScanScoreμου έλυσε τα χέρια καθώς μία φώτο ή ένα pdf αρχείο από το scanner σας, τον υπολογιστή σας ή το κινητό σας (ναι ναι έχει και app) γίνεται αμέσως διαδραστική ψηφιακή παρτιτούρα!

Τί Κάνει το ScanScore;

Να ενημερώσω ότι λειτουργεί εξαιρετικά με μονοφωνικά όργανα και μελωδικές γραμμές (ακόμα και σε μεγάλα συστήματα πενταγράμμων στην πλήρη έκδοση), ενώ μία πιο περίπλοκη μελωδική ακολουθία (όπως ένα πολυφωνικό κομμάτι για πιάνο) θα χρειαστεί μερικές διορθώσεις.

Το καλό είναι ότι μπορείτε να επέμβετε με οποιονδήποτε τρόπο αλλάζοντας αξίες, δυναμικές, ρυθμική αγωγή, ταχύτητα αναπαραγωγής, κείμενο και σημειογραφία για να έχετε το επιθυμητό αποτέλεσμα και να γλυτώσετε πολύ χρόνο σε σχέση με τον αν κάνατε το ίδιο πράγμα αντιγράφοντας το μουσικό κείμενο νότα νότα στο λογισμικό μουσικής γραφής που χρησιμοποιείτε.

Επιπλέον αν δεν χρησιμοποιείτε κάποιο άλλο λογισμικό και απλά χρειάζεστε να μπορείτε να επέμβετε στην παρτιτούρας σας, μελετώντας για παράδειγμα το δικό σας μέρος από ένα κουαρτέτο εγχόρδων ή κάποιο χορωδιακό κομμάτι, το ScanScore είναι εξαιρετικός βοηθός.

Υπέρ

• Υποστηρίζει αρχεία εικόνων και PDF

• Διαθέτει εύχρηστη εφαρμογή για κινητά για να ανεβάζετε αρχεία και απο το κινητό σας χωρίς να έχετε πρόσβαση στον υπολογιστή σας

• Διαθέτει όλες τις λειτουργίες και τη μουσική σημειογραφία που χρειάζεστε

• Προσφέρει δυνατότητα εξαγωγής σε MIDI και XMLώστε να υπάρχει συμβατότητα με άλλο λογισμικά

• Δίνει τη δυνατότητα μετατροπής του ίδιου του κειμένου, καθώς και των επιλογών αναπαραγωγής ανά όργανο

• Είναι μικρό, ελαφρύ και αποτελεί εξαιρετική επιλογή για όσους χρειάζονται έναν απλό επεξεργαστή μουσικού κειμένου

Κατά

• Θολά, πυκνογραμμένα ή αρχεία χαμηλής ανάλυσης δεν θα ανιχνεύονται απόλυτα σωστά, αλλά παρέχεται η δυνατότητα διόρθωσης

• Κυρίως αποδίδει ικανοποιητικά σε μονοφωνικές μελωδικές γραμμές

Συμπέρασμα

Είναι ένα αξιοπρόσεκτο πρόγραμμα, που κάνει ό,τι υπόσχεται και αποτελεί εξαιρετική εναλλακτική για όσους θέλουν να μπορούν να επέμβουν σε ένα μουσικό κείμενο ή να το ψηφιοποιήσουν ώστε να το έχουν άμεσα διαθέσιμο προς αναπαραγωγή ή να το χρησιμοποιήσουν σε άλλα προγράμματα στη συνέχεια.

Καλησπέρα παιδιά, έχω να ποστάρω αιώνες, ευτυχώς για καλούς λόγους!

Λοιπόν στο video παρακάτω είναι η συμμετοχή μου σε διαγωνισμό τραγουδιού των υπαλλήλων της εταιρείας στην οποια εργάζομαι.

Αν σας αρέσει πατήστε like στο facebook link! 

https://www.facebook.com/TeleperformanceHellasOfficial/videos/894649800620999/?pnref=story

(Τα like στο youtube

https://www.youtube.com/edit?o=U&video_id=jNaoVOukysg   

ευπρόσδεκτα, αλλά δεν προσμετρούνται!)

Υπάρχουν πολλά σύμπαντα εντός του παρόντος χωροχρόνου.
Παράλληλα,τεμνόμενα και σύγχρονα μεταξύ τους. Σύμπαντα χρωματιστά και γκρίζα.
Μαυρόασπρα και κλαρωτά. Σύμπαντα βαρετά, ή σύμπαντα "άλλα".Τόσο άλλα που δεν τα καταλαβαίνεις.
Αυτά είναι αυτά που δεν ανήκεις, που απλά ανακατεύτηκες.

Υπάρχουν και τα σύμπαντα που ταιριάζεις, που γελάς που κλαις και που "είσαι".

Που νιώθεις κομμάτι τους και που κανένας δεν θα σε στραβοκοιτάξει, κανένας δεν θα σε θαυμάσει

και κανένας δεν θα σε αγνοήσει.

Αν σου τύχει και πέσεις στην κουφάλα κάποιου δέντρου που ξεπήδηξε απο την φαντασία του Λούις Κάρολ,

βρίσκεις και άλλα συμπαντα.

Αυτά που είχες αφήσει, γιατί δεν έμοιαζαν με τα άλλα και δεν σε χώραγε ο τόπος.
Αυτά τα σύμπαντα που η μουσική έχει γεύση, που οι φανταστικοί χαρακτήρες εχουν υπόσταση,

που η λεπτομέρεια εχει σημασία.
Δεν είναι χρωματιστά δεν είναι γκρι δεν είναι ασπρόμαυρα. Έχουν φάσμα, βάθος και στιγμή.
Είναι ξεκάθαρα. Δεν είναι αχταρμάς. Δεν είναι μονομανής κουλτουρόσουπα.
Δεν χωράνε όλα ταυτόχρονα και παντού.

Είναι τα σύμπαντα που οι νότες έχουν χώρο.
Τα βήματα ορμή.
Οι χειρονομίες νόημα.
Τα χρώματα οντότητα.
Οι λέξεις, σειρά.

Και για να προλάβω τους κακοπροαίρετους ή τους μεθυσμένους ρομαντικούς,
Είναι τα σύμπαντα που ο ρεαλισμός εχει ύπαρξη.
Η καθημερινότητα έχει τόνο.
Ο χαβαλές έχει ύφος, όχι πόζα.

Όλα έχουν την διαδικάσια τους και δεν μπαίνουν σε αισθητικό μπλέντερ.
... και όταν τα συναντάς, θυμάσαι πόσο θες να ξαναγίνεις πριν γίνεις όπως ήθελες.

Και κάπως έτσι αποχαιρετάς δια παντός την flat-αδούρα.

Όλοι πλέον έχουμε μία εξυπνάδα να μοιραστούμε, να Twit-άρουμε να ανεβάσουμε να ανασκευάσουμε να σχολιάσουμε!

Πολλά τσιτάτα εχουν γίνει δεύτερη φύση και τα αναπαράγουμε αξιωμάτικα με καμμία απολύτως συναίσθηση της αμετροέπειας που κουβαλάνε!

Επειδη έχω τα νεύρα μου λέω να κάνω ένα top ten εκ του προχείρου γιατί εχω πήξει στην βλακεία και την κακομοιριά ρε παιδί μου!

#10

"Όταν θέλεις κάτι πολύ,όλο το σύμπαν συνομωτεί να το αποκτήσεις".

Π. Κοέλιο

Έχεις δίκιο φίλος... οι παραπληγικοί, οι αναξιοπαθούντες οι μετανάστες και οι άστεγοι βασικά ειναι φλώροι χωρίς θέληση. ΌΧΙ!

#9

"Ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό."

Φ. Νίτσε

Δεν με χέζεις ρε Νίτσε και εσύ και ο Ζαρατούστρας σου! Ό,τι δεν με σκοτωνει βασικά με σακατεύει και ποιος σου ειπε εσένα οτι θέλω να δυναμώσω; Θα πιω caotonic. Ασταδιαλα. ΌΧΙ!

#8

"'Όλα συμβαινουν για κάποιο λόγο"

Αγνώστου

Αυτός έμεινε άγνωστος για να γλυτώσει το λυντσάρισμα και χωρίς περιστροφές, ΌΧΙ ΛΕΜΕ.

#7

"Η καρδια πονάει όταν ψηλώνει"

Γ. Ευαγγελάτος

Τον αγαπάω τον λατρεύω, είναι πιθανώς ο πιο ταλαντούψος στιχουργός της γενιάς του αλλα αυτά τα προκρουστικά σαδομαζό λες και πήγα σε μαθημα ανατομίας δεν τα πιάνω. ΌΧΙ, η καρδία ποναει όταν παθαίνεις έμφραγμα!

#6

"Είναι λάθος το timing"

Οι πρωτόπλαστοι (πιθανώς)

Δεν είχα καταλάβει ότι θα μοντάρουμε ταινία, εγώ για σχέση ηρθα όχι για σπικάζ. ΌΧΙ γενικά.

#5

"Φταίμε και οι δυο"

Γ. Πάριος

Τι λες αγάπη μου; Επειδη με έχεις πήξει στην μαλακία και έκατσα σαν το ζώον να την ανεχτώ θα πάρω και ευθύνη κιόλας; ΌΧΙ, φταις εσύ μονο εσύ και βρες τίποτα πιο σοβαρό να μοιραστούμε, ένα χαρτονόμισμα των 50€ ας πούμε!

#4

"Η γυνάικα και το κρέας θέλουν χέρι"

Τυπάκι Νεάντερταλ chic

Άκου τώρα να σου πω τι γίνεται. Υπήρξαν άνθρωποι κάτι εκατομμύρια χρόνια πριν (παλιά) που σφυροκοπάγανε αμόνια έξω από καλύβες για να μην γίνομαι σύσκατος όταν τρώω. Δεν παίζει να πιάσω με τα χέρια το φαί μου. Είναι ανθυγειινό, ειναι αηδιαστικό και είσαι καφρος. ΌΧΙ. Και α ναι! Το φαί και το πήδημα ειναι ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!

#3

"Ό,τι δεν συνέβη είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά"

Ν. Καζαντζάκης.

Τον σέβομαι, τον εκτιμώ αλλα δεν ξέρει τι λέει. Ας ρωτήσει τους φίλους μου όταν ερωτεύομαι και τρώω τα μουτρα μου και με μαζεύουν, τι τραβανε και να έρθει να τα ξαναπεί αυτα. Όχι sorry κιολας!

#2

"Ο έρωτας τελειώνει κάποτε"

Αγνώστου 2

ΌΧΙ όχι όοοοοοοοοοχι! Θες να ξενοπηδήξεις και καν΄το χωρίς δικαιολογίες γιατί όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Γελοίε!

ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ:

"'Όποιος σκάβει τον λάκο του άλλου πέφτει ο ίδιος"

Αγνώστου 3

Και γιατι ο κόσμος έχει γεμίσει τρισευτυχισμένους τριμάλακες που βάζουν τρικλοποδιές σε τρισκακόμοιρους και έχουν πνιγεί σε τρισκατάρατες ίντριγκες τρικάμερης φωσκολιάδας;

Το 'χεις νιώσει; Αυτό το ανατριχιαστικό που λες... δεν μπορεί... κάνε σύμπαν να παράφαγα και να μην είναι κάτι άλλο.

Τι άλλο;

Δεν ξέρω. 

Ξέρω μόνο ότι θέλω να σπάσω τον πάγκο. Στέκεται αναμεσά μας αμετακίνητος και οριοθετεί τις αποστάσεις και τις συμπεριφορές.

Μόνο που το άρωμα ταξιδεύει στον αέρα και σπάει την μύτη και τρυπάει τα μηνίγγια μου.

Και μουδιάζει το μέτωπο μου και η ανάσα γίνεται γρήγορη, κοφτή και η σκέψη ασυνάρτητη.

Το 'χεις νιώσει;

Σαν ψυχρή σταγόνα κατα μήκος της ραχοκοκαλιάς που σε διαπερνάει και σου κόβει την αναπνόη.

Παραδίνεσαι.

Θες να χαμογελάσεις.

Να κινηθείς ανέμελα, άνετα.

Ο πάγκος όμως είναι εκεί. Άσειστος.

Η ανάσα ακόμα μισή και το μυαλό σου αιχμάλωτο.

Ένα κάψιμο στο στομάχι και μία κραυγή που παλινδρομεί και την καταπίνεις. 

Και φουσκώνει το κεφάλι σου σε ξεκουφαίνει ο θόρυβος που σκέφτεσαι.

Το 'χεις νιώσει;

Εχεις κρεμαστεί από ένα χαμόγελο; Από ένα τηλεφώνημα; Από ένα κλεφτό τσιγάρο στο παγκάκι;

Από μία καρτουνίστικη γκριμάτσα;

Η καρδιά σου σπάει, τα αυτιά σου βουίζουν, οι φλέβες στο μέτωπο σου πετάνε, τα μάτια σου καίνε, ο αέρας σου λιγοστεύει.

Αυτό που λες... δεν μπορεί.

Ζεσταίνομαι, βαρίεμαι και τα έχω πάρει. Και όπως ο κάθε αδειούχος που πλήττει εν μέσω του θέρους έχω κάτει και με βαράω αλύπητα. Σίγουρα κάνω καλύτερη δουλειά από τον ανεμιστήρα μου μιας και είπα να μου "βάλω πάγο".

Ένα αγγελάκι και ένα διαβολάκι στους ώμους μου μου τσιρίζουν. Κάτι είναι λάθος.

Ακούγεται ότι το μόνο πράγμα ανάμεσα σε εμάς και την ευτυχία μας είμαστε εμείς και είναι αλήθεια. Η μαλακία, ουπς sorry.. το κακό, είναι οτί αυτό θέλει προσπάθεια. Δεν αντιλαμβανόμαστε πάντα με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα δεν είναι πάντα ίδιες οι συνθήκες δεν είναι δεκτικοί όλοι οι άνθρωποι και δεν ταυτίζονται οι καταστάσεις.

Δεν μπορώ να βασίζω την ευτυχία στην κωλοφαρδία μου ούτε στην υπερδύναμη που έχω να αγνοώ τα προβληματα μου μεχρι να μου δώσουν Upper cut.

Και εκέι που σταμάτησα να κινούμαι, άρχισα να ψάχνω ποιός θα με σπρώξει.

"Κανένας αγαπητέ. Δεν είσαι κάρο και την τελευταία φορά που κοίταξα ήσουν αρτημελέστατος",

μου απάντησα.

Ποιος θα με ξεκουνήσει βρε αδερφέ...

"Κανένας λέμε. 'Ακου τους άλλους, πάρε ό,τι δίνουν, δώσε ό,τι μπόρεις και πέτα ότι σε βαράινει",

μου ξαναπάντησα.

Και γιατί να είναι τα πράγματα περίπου οπως θέλω και όχι ακριβώς;

"Γιατί τα πράγματα είναι έτσι. Αν θες κουστούμι να πας σε μοδίστρα να σου κόψει ένα στα μέτρα σου. Αν δεν χωράς ή αν περισσεύεις τότε ασχολείσαι με λάθος πράγματα, ή ειναι λάθος η στιγμή".

Μα δεν εννοώ αυτό... εννοώ... πως όταν παίρνεις μία μηλόπιττα και έχει υπέροχη ζύμη αλλα η γέμιση ειναι πολύ γλυκιά και λιγώνεσαι;

"Θα αλλάξεις ζαχαροπλάστη, ή θα αλλάξει εκείνος συνταγή ή θα το πάρεις απόφαση ότι το επιδόρπιο σου θα είναι μέτριο"

Και αν έχει προοπτικές;

"Ό,τι έχει προοπτικές ωριμάζει και κάποια στιγμή αποδίδει. Ξεκόλλα."

Πφφφφφφφ... δύσκολος μου είσαι σήμερα... Οκ. Αλλά αυτό που θέλουμε δεν το κυνηγάμε;

"Φυσικά και το κυνηγάμε και το παίρνουμε αν το αξίζουμε. Δεν το παρακαλάμε να μην τρέξει για να το πιάσουμε, βλάκα".

Μα μερικά πράγματα δεν πρέπει να είναι εύκολα; Αυθόρμητα; Απλά;

"Γιατί δεν είναι; Θες να θυμηθείς πόσα πράγματα σου είναι εύκολα και για τους άλλους βουνό;"

Και γιατί οι άλλοι είναι τόσο ξεμπερδεμένοι;

"Είσαι με τα καλά σου; Ποιός είναι ξεμπερδεμένος; Εσύ μπερδεύτηκες απότομα και το 'χασες"

Με εκνευρίζεις εγώ θέλω οι άλλοι να με αγαπάνε και να το δείχνουν όπως και εγώ.

"Εσυ τους επέλεξες φύγε αν δεν σου κάνουν"

Μα αφού τους αγαπάω.

"Τότε μείνε"

Μα με κάνουν να αισθάνομαι λίγος.

"Τότε γέμισε. Και τότε θα μπορέσεις να κρίνεις."

Με έχεις ρίξει τώρα.

"Σωστά και έλεγα δεν θα βρεις δικαιολογία για να μην κάνεις τίποτα την υπόλοιπη μέρα. Ξεφτιλίζεις την έννοια τις άδειας βλαμμένο"

Μα κάνω, γράφω το blog μου.

"Καλά κάνεις. Εκτός απο αυτό τι άλλο έχεις στο νου σου να κάνεις;"

.........

"Ναι, αυτό φαντάστηκα"

Υπάρχει κάτι μαγευτικό στα καλοκαίρια και δεν εννοώ το γιασεμί τις νύχτες και το θυμάρι τα μεσημέρια, αν και φτάνουν πολύ κοντά στην μαγεία και αυτά. Είναι τόσο εξωστρεφή και τόσο εσωτερικά ταυτόχρονα που σε αναγκάζουν να έρθεις σε επαφή με τον εαυτό σου. Σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και να έρθεις σε επαφή με το σώμα σου. Σε αναγκάζουν να αξιολογήσεις πράγματα αλλά ταυτόχρονα να αφήσεις και το βαλιτσάκι με τις αναστολές στην ντουλάπα πλάι στο χειμωνιάτικα.

Τα καλοκαίρια τα αγαπάω για χιλιάδες ασήμαντους και σημαντικούς λόγους.

Τα αγαπάω γιατί μαυρίζω και μου πάνε έντονα χρώματα, τα αγαπάω γιατί μπορώ να χαμογελάω χωρίς να με περνάνε για σχιζοφρενή. Τα αγαπάω γιατί το φλερτ δεν χρειάζεται δικαιολογία. Και γιατί τα ηλιοβασιλέματα και η αυγή έχουν μόνο 9 ώρες διαφορά. Και γιατί παρόλα αυτά οι νύχτες μπορεί να μοιάζουν ατέλειωτες. Και γιατί σου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι αυτό το φθινόπωρο θα είναι λίγο πιο ηλιόλουστο και το επόμενο 6μηνο θα αλλάξει την ζωή σου.

Αυτό το καλοκαίρι όμως έχει κάτι ανεκπλήρωτο. Όχι κάτι συγκεκριμένο, αλλά κάτι γκρίζο.  Ξέρεις, κουβαλάει ένα στίγμα ότι δεν θα είναι το καλοκαίρι σου.

Και πώς να είναι με το υπόλοιπο του τραπεζικού σου λογαριασμού να πέφτει  σαν άγκυρα στον βυθό;

Και με την παρέα σου να σε κόντρα μέρα, ώρα και εποχή και με την ζωή σου σε αβεβαιότητα και το μυαλό σε αταξία; Και με το εκκαθαριστικό της εφορίας σε αναμονή.

Και μένουν τα γιασεμιά κάπου εκεί να σε παρασέρνουν ακόμα αλλά μόνο σαν σύμβολο. Γιατί δεν σου θυμίζουν τίποτα αλλά θέλουν να σου δείξουν τον δρόμο.

Και πάλι θα ψάχνεις το καλοκαίρι σου. Αυτό με τις δεκάδες ιστορίες και το σκασμένο δέρμα από τον ήλιο, με το καρπούζι να στάζει άτσαλα από τις άκρες των χειλιών σου και με την άμμο που σέρνεις στο μπαλκόνι σου όταν τινάζεις τον σάκο στην επιστροφή.

Και θα το ψάχνεις κάπου εκεί ανάμεσα σε οικονομικές κρίσεις και αργοπορημένα δρομολόγια, ανάμεσα σε παρέες μη διαθέσιμες ή μη συμβατές, ανάμεσα στην εφηβεία και τα 30 και κάτι. 

Κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα, ειδικά όταν πίνω καφέ και χαζεύω, είναι να παρατηρώ τους ανθρώπους.

Να εξηγώ συμπεριφορές, να σταμπάρω αντιδράσεις και γενικά να τους μελετάω. Αισθάνομαι ότι με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο γιατί πολλά πράγματα πλέον μπορώ να τα αιτιολογήσω και να τα κρίνω αντικειμενικότερα.

Βρέθηκα λοιπόν αντιμέτωπος με μία φυλή που πραγματικά αγνοούσα την ύπαρξη της. Είναι ο Άνθρωπος Ημίμετρο και πραγματικά αυτή είναι η υπερδύναμη του.

Ο Άνθρωπος Ημίμετρο λοιπόν φέρει τα εξής χαρακτηριστικά.

- Δεν αποφασίζει ποτέ οριστικά αλλά ταλαντεύεται περιοδικά μεταξύ καταστάσεων γιατί είναι *σε φάση*.

- Στα δίνει όλα στάγδην ενώ εσύ περιμένεις πότε στο καλό θα στο καλό θα ανοίξει η κάνουλα. Σε ενημερώνω ότι δεν θα ανοίξει ποτέ, είναι απλά κλειστή και δεν έχει πιτσικάρει.

- Γκρινιάζει εξαντλητικά για ότι του φταίει και αποφορτίζεται αρκετά ώστε να το αντέξει μέχρι να το αλλάξει στο μακρινό μέλλον. Στο μεταξέ τα είπε και ξεμπούκωσε.

- Για αυτόν είναι όλοι ένοχοι μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο γιατί θεός φυλάξοι που θα συναντηθεί με καλή προαίρεση.

- Σε αντιμετωπίζει αλλιως το πρωί αλλιώς το μεσημέρι και αλλιώς το μούχρωμα, μπορεί να σου δώσει πολύ σημασία ή να σε αγνοήσει έτσι για ποικιλία.

- Σε εκτιμάει, αλλά σε σνομπάρει, εναλλακτικά σνομπάρει τις παρέες σου.

- Έχει άποψη για όλα. Μία. Την δική του. Αλλά σου "επιτρέπει" να διαφέρεις.

- Όλα τα παραπάνω δεν φαίνονται με γυμνό μάτι.

- Σε αφήνει να κάνεις κύκλο γύρω από τον ζωτικό του χώρο αλλά ποτέ να μπεις.

Απορίες;

Μπήκε νέος χρόνος και ξύπνησε πάλι ένα θεόρατο, ακόρεστο “ΘΕΛΩ”, σαν να έπονται οι “366 μέρες που θα αλλάξουν τον κόσμο”. Ευτυχώς που είναι και δίσεκτο και έχουμε περισσότερο χρόνο θα μου πεις. Νομίζω τελικά προς δικαίωση σας ότι τραβάω τα ζόρια μου με τον χρόνο. Θυμάμαι κάτι παλιά καρτούν που αντί να κινείται ο ήρωας κινείται το φόντο και ταυτίζομαι. Αλλά αφού μπήκα στο 2012, ενώ μόλις χτες χόρευα στην συναυλία των MICRO στο Ζάππειο παραμονή του 2000, τότε πρέπει να μπω στον χορό ξανά. Μία ντουζίνα χρόνια πέρασαν, 10 ντουζίνες άνθρωποι, μισή ντουζίνα δουλειές αλλά και πάλι δεν κινείται ο ήρωας, αλλά το φόντο.

Και νομίζω το ζήτημα δεν είναι να θες, το ζήτημα είναι να μην φθείρεσαι μαζί με το χιλιοπαιγμένο φόντο σου. Πρέπει να “ξεφοντάρεις” όπως άκουσα σήμερα σε έναν τηλεοπτικό παροξυσμό του Νίκου Μουτσινά. Αποφάσισα λοιπόν αυτό για το 2012.

Να ξεφοντάρω. Να γίνω πιο… 3D…

Δεν ξέρω τι πάει να πει αυτό. Δεν μεταφράζεται εξ’ ολοκλήρου υλικά. Είναι περισσότερο η ανάγκη να αλλάξω το αίτιο αντί για το αποτέλεσμα. Να αποτινάξω ότι νιώθω ότι με κάνει μικρό άνθρωπο, να τραβήξω όριο σε ότι αισθάνομαι ότι με καταδυναστεύει , να χαμογελάω όπως -έτσι και αλλιώς κάνω - αλλά όχι από συνήθεια.

Να απαιτήσω αυτά που χρειάζομαι, να ρίξω μπινελίκια σε αυτούς που απλά δεν καταλαβαίνουν αλλιώς, να θυμηθώ κάποια πράγματα που ξέχασα, να ξεχάσω κάποια που θυμάμαι.

Να ξεφοντάρω κοινως.

Και να ξυπνάω λίγο πιο νωρίς και να μην χάνω την μέρα μου και να κάνω ένα πιο trendy κούρεμα.

Και να σέβομαι τον οργανισμό μου όταν μου φωνάζει ότι μαζοχίζομαι.

Και να αλλάξω προτεραιότητες, γιατί κάποτε κάπου άκουσα ότι “’όταν δεν μπαίνουν τικ στην λίστα σου, αλλάζεις λίστα”.

Και να μπορέσω να με οργανώσω, γιατί μπορώ να οργανώσω οτιδήποτε άλλο εκτός από μένα!

Καλά είναι αυτά για φέτος… νομίζω. Ε?

Καλησπέρα λατρεμένα πλάσματα!

Είναι χειμώνας και έχω φρικάρει και τελευταία ο καφές μου πάει με αμπελοφιλοσοφία μαζί.

Ευτυχώς δηλαδή γιατί φοβήθηκα ότι θα την χάσω την διάθεση για επιφανειακές σκέψεις που πραγματεύονται βαθιά ζητήματα και τότε το πνεύμα μου θα ατονήσει!!

'Εχω λοιπόν και εγώ μερικές (δεν θέλω σχόλια) εμμονές!!

Με τα 7 θαύματα του κόσμου, τους 7 σοφούς, τις 7 πληγές του Φαραώ τις 9 Μούσες, τις 12 φυλές του Ισραήλ, τα 3 παιδιά βολιώτικα και μοιραία μα τις 7 θανάσιμες αμαρτίες που τις αντιλαμβάνομαι με τον δικό μου τρόπο!

Πάμε δυνατά με...

ΟΡΓΗ

Είναι αυτό που με πιάνει εκείνα τα αχαρακτήριστα πρωινά που το ξυπνητήρι δεν βαράει, το ντους δεν τρέχει, έχω ξεμείνει από καφέ, οι δρόμοι είναι γεμάτοι από όλα τα οχήματα του ντουνιά εκτος απο το λεωφορείο μου και θα μου γκρινιάξουν 70 νοματαίοι επειδη άργησα στην δουλειά, επειδή έχω να τους πάρω τηλέφωνο κάτι ζαμάνια και χαθήκαμε ή επειδη δεν μάζεψα τα νερά στο μπάνιο.

Jesus, δεν υπάρχει πιο ακατάλληλη στιγμή να μου κάνεις μισό αστείο! Η ειρωνία δε, που λατρεύω κατά τα άλλα, εκείνη την στιγμή θα με σπρώξει από τον γκρεμό!

Πιθανότατα θα σε προσβάλλω και αν οι συνθήκες το επιτρέπουν θα κάνω και σκηνή!!

Όταν λέμε σκηνή εννοούμε φαντασμαγορία όμως, με ιπτάμενα σκεύη, βιτριολικές κακίες, πικρόχολες ψυχολογικές προσεγγίσεις και απαραιτήτως πόρτα που κλείνει βαριά!!

ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ

Τα ίδια πρωινά είναι που θέλω ξαφνικά το κάμπριο του γελοίου τύπου δίπλα μου, ενώ κάνω γιόγκα κρεμάμενος από την χειρολαβή του λεωφορείου... και εκέι που με φαντάζομαι στο τιμόνι να με βαράει ο άνεμος, μου σκάει ότι δεν πρέπει να ξυπναω πριν τις 11:00 εκτός και αν θέλω να ρίξω μία βουτιά στην πισίνα μου. Ξάφνου η έπαυλη της "δυναστείας" μοιάζει με διαράκι στα Εξάρχεια. Need I say more??

ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ

Μεγάλο κεφάλαιο αυτό με εμένα! Να πω οτι έχει τύχει να με κοιτάξω στον καθρέφτη με τα καινούρια trendy ρουχαλάκια μου και αναφώνησα "φτου σου αγόρι μου, αστέρι είσαι πάλι σήμερα";

Ή μήπως να πω το ακόμα πιο ενδεικτικό; Αυτό που σε μία από τις πολυάριθμες κρίσεις ονειροπόλησης έχω γεμίσει το οακα σε συναυλία ΜΟΥ τραγουδώντας το "δυο μέρες μόνο"... και άλλα 98 τραγούδια;

ΛΑΓΝΕΙΑ

Οκ, είναι ιδέα μου ή οντως μετά το δεύτερο ποτό χαλαρώνουν τα ήθη; Αλλιώς δεν εξηγείται το φλερτ με το σύμπαν ολόκληρο! Είναι αυτό που αισθ'ανομαι σαν τον Ethan Hawke στις "Μεγάλες Προσδοκίες" τουλάχιστον και θέλω να κατακτήσω να σαγηνεύσω και να παρασύρω.. να σαρώσω ρε παιδί μου... να γίνω ο ζεν πρεμιέ που χάζευες στα 16 σου με τις φίλες σου όταν αράζατε, στα 22 με τις φίλες σου όταν διαβάζατε για την εξεταστική,στα 25 με τις φίλες σου όταν βγαίνατε για ψώνια, στα  30 με τις φίλες σου όταν κάνατε clubbing και στα 40 με τις φίλες σου όταν κάνατε τις φορολογικές σας δηλώσεις!! Πως το λένε;

ΛΑΙΜΑΡΓΙΑ

Είναι κάτι νύχτες αξημέρωτες που θέλω να καταβροχθίσω σοκολάτες, μπισκοτάκια, φρυγανιές με μέλι, την παγωμένη πίτσα που ξέμεινε, κανένα τοστ με μισό βάζο μαγιονέζα και βλέποντας "Νόμος και Τάξη" απλά να γουρουνιάσω! Και ο αναμάρτητος ας ρίξει τον πρώτο λίθο!

ΟΚΝΗΡΙΑ

Αλήθεια πρέπει να το αναλύσουμε; Μπορώ να κοιμηθώ 15ωρο αν

απλά με αφήσεις, μπορώ στο ρεπό μου να μην σηκωθώ ποτέ απο το κρεβτι -και πιστέψτε με το κάνω- όυτε καν για να μαζέψω την εφημερίδα από το πάτωμα, ούτε για να σηκώσω τηλέφωνο και μετα βίας για να φάω αφού το επεξεργαστώ καμιά ώρα!  . . . και στο μεταξύ να έχω και απλήρωτους λογαριασμούς που απλά δεν πήγα το πρωί να πληρώσω!

ΦΘΟΝΟΣ

Έχω φίλους και γνωστούς, λατρεμένους και αδιάφορους που έχουν την ευτυχία να είναι πετυχημένοι και όσο μπορω και όσο το πιστεύω θα τους στηρίζω.

Παρόλα αυτά όταν μια πρόταση αρχιζεί με τις φράσεις:

Πάμε στην συναυλία του ........

Ήμουν στο Live της ......

Η ηχογράφηση του ........

Χτες είχε καταπληκτική πρεμιέρα ο ........

και μιλάμε για γνωστούς μου, νιώθω σαν ένα μαχάιρι τσιγκελωτό να μπαίνει στα σωθικά μου και να με κάνει αχτάρμα από ζήλεια και ενοχές μαζί... και είναι πάνω από εμένα!!

Είναι μερικές φορές που πίνεις τον καφέ σου και δεν θες να κάνεις τίποτα άλλο και στη δίνει.

Τα παίρνεις ρε παιδί μου που βαριέσαι.

Και βαριέσαι που βαριέσαι και αισθάνεσαι και βαρετός!

Γιατί εσύ δεν ήσουν έτσι.

Και σκέφτεσαι όλες τις ηλίθιες συμπεριφορές που έχεις ανεχτεί και σε έχουν κάνει να αισθάνεσαι σαν να κατάπιες πέτρες και όλα αυτά που σου έχουν επιβληθεί, λίγο εκ των συνθηκών, λίγο επειδή ήθελες να το παίξεις καλός, λίγο επειδη είχες λερωμένη την φωλιά σου και ήθελες να αποκατασταθεί ισορροπία.

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, είναι αυτο το breaking point  που φτάνεις κάποια στιγμη και λες: Μα πότε στράβωσε ο γυαλός??

Και το χειρότερο είναι ότι όντως ο γυαλός είναι στραβός γιατι χωρίς να το καταλάβεις βρέθηκες σε λάθος παραλία, οπότε αντί για βουτιές, πίνεις καφέ!

Και σε πιάνει και η αυτοκριτική -τύπου- που όμως είναι ενοχικό σύνδρομο και αισθάνεσαι ανεπαρκής και ανάξιος των περιστάσεων και αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος και γιατί αφού εσυ κάαααααποτε ήσουν ... κάπως, τώρα σε κυνηγάς??

Και σε πιάνει αυτό το ... το ... το γκρι.

Και κοιτάς γύρω να δεις που τρίφτηκες και ξεθώριασε το χρώμα σου.

Αυτή είναι μία καλή στιγμή νσ το πάρεις απο την αρχή και να σκεφτείς ότι μάλλον κάνεις κάτι που σε κάνει δυστυχισμένο... και το επιδιώκεις κιόλας.

Εδώ βέβαια θέλει ένα ζύγιασμα. Να βρεις τί θες και δεν κυνηγάς και ακόμα χειρότερα, τί κυνηγας χωρίς να θες!!

Να βρεις τί υπάρχει μέσα σου και τί σου φυτεύτηκε εμβόλιμα και σε αγχώνει δια βίου.

Να βρεις το κέντρο σου και τα άκρα σου.

Αλλά τα δικά σου και όχι σε σχέση με το τι προσδοκούν περιμένουν ή φοβούνται οι άλλοι απο εσένα.

΄Εχω παρατηρήσει λοιπόν ότι με μαθηματική ακρίβεια επιβεβαιώνω την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα. Αυτό σημαίνει ότι κάνω ότι μπορώ για να μην τους απογοητεύσω και για κάποιο εξωγήινο λόγο κάνω ακριβώς τα λάθη που περιμένουν και τα σωστά που θέλουν.

Ακόμα και αν πρόκειται για πράγματα έξω από εμένα, επιβεβαιώνω όλες τις θετικές και αρνητικές εντυπώσεις τους. Και τότε.... χα!! Αντί να συντηρείς την προσωπικότητα σου συντηρρείς την εικόνα σου.

Αλλά η εικόνα μόνη της είναι ... αστήριχτη, οπότε η προσωπικότητα χάνεται στην λάθος παραλία, που έφεραν όλοι οι άλλοι τα κουβαδάκια τους!!

Και εκεί σε πίανεις να ασχολέισαι με πράγματα που δεν σε ενδιαφέρουν, να σε ταλαιπωρούν καταστάσεις που δεν σε αφορούν και να σε κινούν ερεθίσματα που δεν σε συγκινούν!!

Και σε βλέπεις και δεν σ'αρέσεις!!

Γιατί όταν ο ίδιος φτάνεις σε σημείο να μην εγκρίνεις την εικόνα σου, τότε το γίγνεσθαι και το φαίνεσθαι πάθανε σύγκρουση σου λέω.

Και τότε δεν σ'αγαπάς πια.

Οπότε την επόμενη φορά που θα ερωτευτείς, φρόντισε να είναι με εσένα.

Οι Σεπτέμβρηδες είναι κακό πράγμα.

Δεν θα αρχίσω τις κοινοτοπίες για την αναχώρηση του καλοκαιριού και τις φθινοπωρινές βροχούλες. 'Ετσι και αλλιώς αυτό δεν αναμένεται συντομα. Οι Σεπτέμβρηδες είναι κακό πράγμα γιατι κουβαλάνε ένα σωρό εκκρεμότητες και πολλούς συμβολισμούς.

Αυτό βεβαια οφείλεται στον τροπο που είναι διαμορφωμένες οι εποχές στην χώρα μας, γιατί φαντάζομαι ότι ο Σεπτέμβρης της Αυστραλίας είναι μάλλον ο Φλεβάρης... αλλά ας γίνω λιγότερο ασυνάρτητος..!!

Οι Σεπτέμβρηδες με πνίγουν.

Με πνίγουν γιατί εκέι που μύριζα γιασεμί ξαφνικά μυρίζω καυσαέριο. Και κάπου ανάμεσα στην απεργία των ταξι και την πολύβουη διάβαση της κηφισίας που διασχίζω κάθε πρωι, χανω την ψυχραιμία μου.

Σκέφτομαι πόσα μικροπράγματα έχω να κάνω, ενώ περπατάω στην μέση της Ακαδημίας και με λούζει κρύος ιδρώτας.

Προσπαθω να ξυπνήσω λίγο νωρίτερα μήπως περάσω απο την τράπεζα,την εκάστοτε Δεκο, τον φουρνο να πάρω έναν καφε.. αλλα με προλαβαίνει ο λεπτοδείκτης.

Θα μπορουσα κάλλιστα να με φανταστω μέσα σε ένα γιγαντιαίο ρολόι να τρέχω κυκλικά σαν χάμστερ με έναν λεπτοδείκτη πίσω μου με αιχμηρη ακμή να με γρατζουνάει στην πλάτη.

Και είναι και αυτό το απερίγραπτα άδειο συναίσθημα που ακροβατεί ανάμεσα στην καλοκαιρινή ραστώνη και την χειμερία νάρκη. Αυτό που όταν βρεις χρόνο για... οτιδήποτε, θα τον χρησιμοποιήσεις για να μην κάνεις τίτποτα. Ούτε ενδοσκόπηση όυτε προγραμματισμό, ούτε καν μια φασίνα βρε αδερφε.

Ο Σεπτέμβρης είναι κακό πράγμα γιατί σε πίάνει και αυτή η μανία να πάρεις αποφάσεις!!

Ξέρεις, να πας γυμναστήριο, να μάθεις σουαχίλι, να ταξιδέψεις στην Λαπωνία αρχες του νέου έτους, να βάλεις στην άκρη 200.00€ και τέτοια.

Τα περισσότερα βέβαια θα πρέπει να έχουν γίνει μέχρι τα Χριστούγεννα.

Α!! και να βελτιώσεις την σχεση σου που τελευταία δεν επικοινωνείτε.

Α ναι!! Και να πάρεις τηλέφωνο αυτο τον κακόμοιρο φίλο που τον εχεις γράψει από το Πάσχα.

Και όσο τα σκέφτεσαι αυτά σερφάρεις στο fb. Και ο λεπτοδείκτης πίσω σου σε έχει σύρει από τον γιακά και σε κουβαλάει γύρω γύρω μέχρι να ζαλιστείς και αντί να σε ακολουθεί πλεόν τον ακολουθείς εσύ.

Γι' αυτο σου λεω,

Μπα, γι' αυτό ΜΟΥ λέω...

Αδραξε την μέρα πριν σε αδράξει αυτή.

Είναι 5 και κάτι, μόλις άλλαξε την διπλή ταρίφα,

Κάθομαι πίσω με ανοιχτό παράθυρο, και με χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο μπας και με συνεφέρει από το ξενύχτι.

Χαζεύω τα φώτα της πόλης,

Καθόλου πρωτότυπο.

Τι ωραίο να χαζεύεις τα αυγουστιάτικα βραδινά φώτα στην Αθήνα.

Με προσπέρασε μια διάβαση πεζών που άφησε μια ουρά μετεωρίτη στο βλέμμα μου.

Έχουν κάτι περίεργο τα βραδινά φώτα.

Σε κάνουν να …. Πώς να το πω…

Παθαίνεις μια ανασκόπηση ρε παιδί μου.

Είναι σαν να σκέφτεσαι από πού έρχεσαι και που θες να πας, ποιους ανθρώπους συνάντησες, ποιους δεν βρήκες ποτέ εκεί, ποιοι σε κέρδισαν, ποιοι σε έχασαν. Πως το λέει ο Ευαγγελάτος δια στόματος Μποφίλιου:

«Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, γλυκείς και θλιμμένοι
σε σχέσεις σε σπίτια καλά κλειδωμένοι
χαρούμενοι άσχετοι συνεπιβάτες
καλλιτέχνες παιδιά με γραβάτες
εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη
αγάπες που έμοιαζαν που έχουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στην χειραψία
φτωχοί που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί και όσοι ζουν με το αίσθημα»

Ανατριχίλα.

Η φωτεινή επιγραφή μιας τράπεζας με τύφλωσε για λίγο, κοίταξα λίγο γύρω μου και είδα ότι κοντεύω..

Αυτά τα φώτα της πόλης.

Σε κάνουν να νιώθεις το κέντρο του κόσμου και τόσο ασήμαντος, σε λούζουν στο φως μέχρι να σε καταπιεί το σκοτάδι στο επόμενο τετράγωνο.

Και σκέφτεσαι εκείνο το φιλί κάτω από τον φανοστάτη στην πανεπιστημίου, εκείνο τον καυγά στο σιντριβάνι στο εμπορικό, εκείνο το μεθύσι σε μια υποφωτισμένη γωνία της Καλλιδρομίου, τις ατέλειωτες συζητήσεις στην ταράτσα, με φόντο το φωτισμένο λεκανοπέδιο το ξημέρωμα.

Αυτά τα φώτα μας σημάδεψαν.

Στρίβω στον κεντρικό της γειτονιάς μου και βλέπω στην γωνία την φωτισμένη καντίνα που είχα πάρει ζεστή σοκολάτα εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ που ήθελα να περπατήσω στο χιόνι.

Αυτά τα φώτα με σημάδεψαν, αλλά δεν μπορεί, κάπου θα αφήσαμε το σημάδι μου και εγώ.

Τόσα φώτα με φώτισαν και τόσο σκοτάδι με έκρυψε. Δεν μπορεί, κάποια σκιά θα έμεινε κάπου να μαρτυρά την ύπαρξη μου. Σαν φωτογραφία που όταν τραβήχτηκε, έμεινε ανοιχτό το διάφραγμα και μια φωτεινή γραμμή ακολούθησε την πορεία μου, την δικιά σου ή ακόμα και του..

Ένα απότομο φρενάρισμα με συνέφερε.

Πλήρωσα το ταξί, ψάχνοντας τα ψιλά κάτω από το φωτάκι.

Καλημέρισα βγήκα, χαμογέλασα, τεντώθηκα, και χαιρέτησα την επόμενη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου.

Βάζω καφέ και ετοιμάζομαι για δουλειά. Εχει ξημερώσει 26η  Φεβρουαρίου. Αισθάνομαι τον σφυγμό μου λίγο έντονα και όπως βάζω ζελέ στα μαλλιά μου, κοιτάω τα γκρίζα μου. Σταματάω, με παρατηρώ.

Ανφάς, προφίλ, τρία τέταρτα. Κάνω γκριμάτσες, τσεκάρω τις ρυτίδες έκφρασης. Όλα καλά, δεν μοιάζω 30. Εκτός από τα γκρίζα που ακόμα μου κάθονται στο στομάχι και ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΟΗΤΕΙΑ, κόφτε το!!!!

Οκ ησύχασα, δεν μοιάζω 30 αλλά είμαι 30. Ωχ!! Δεν μοιάζω 30 σε τίποτα!!!!

Μόνο στα γκρίζα!!!!

Φτου!!!!!!!

Μένω με τους δικούς μου, δεν οδηγώ, επαγγελματικά είμαι στάσιμος, οικονομικά σε επίπεδο μακράν του ανεξάρτητου, ακούω τα ίδια που άκουγα στα 17 στα 20 στα 25 και κυρίως η ζωή μου δεν διαφέρει πολύ από αυτό!!!

Αποκλείεται,  σκέφτηκα κοιτώντας πως στρώνουν τα ρούχα μου στον καθρέφτη του ασανσέρ.

Αφού στα 30 μου θα ήμουν…… ε, πως ήταν οι δικοί μου στα 30 τους;

Παντρεμένοι θα μου πεις.

Όχι,  δεν εννοώ αυτό.

Ήταν, … όχι ολοκληρωμένοι, αλλά ενήλικοι ρε παιδί μου.

Γιατί άλλο να παραμένεις νέος και άλλο να εξαναγκάζεσαι σε παρατεταμένη εφηβεία!

Και είπα μήπως φταίω, οπότε σκέφτηκα τους φίλους μου έναν έναν.

Και δεν υπάρχει άνθρωπος κάτω από 35 στο περιβάλλον μου να έχει αυτονομηθεί.

Και ένας – δύο που έφυγαν από το πατρικό απολαμβάνουν γονικής χορηγίας σε τακτά χρονικά.

Και είναι λίγο η γενιά των 700€, και λίγο η γενιά των γονιών μας που έχουν πέσει πάνω μας σαν πνιγεροί προστάτες, είναι και που μερικοί την βρίσκουμε να μας νταντεύουν μέχρι τα πρώτα σημάδια κλιμακτηρίου να φανούν….

Είμαι στο ταξί και σκέφτομαι να βγάλω δίπλωμα, έχω κατεβάσει την ηλιοπροστασία και βλέπω την μούρη μου σε πλήρη αφασία να αντανακλάται στο καθρεφτάκι.

Δεν μοιάζω 30.

Σε τίποτα όμως….

Μήπως να αρχίσω να παίρνω μπρος και να τσεκάρω τα 1756 πράγματα που μοστράρουν εδώ και 20 χρόνια στην τι-θα-έχω-κάνει-μέχρι-τα-τριάντα λίστα μου???

Και πότε θα γίνουν;; Στα 40;;

Έφτασα στην δουλειά και αισθανόμουν 30.

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη του ασανσέρ και τα ρούχα εξακολουθούσαν να στρώνουν άτσαλα.

Δεν πρέπει στα τριάντα μου να συμβαίνει αυτό, έπρεπε να είμαι κάτι σε . . .ξέρω ‘γω τι;  Σκέφτομαι να αρχίσω γυμναστήριο.

Περπατάω στον διάδρομο του ορόφου και κερνάω τους συναδέλφους γλυκάκια. Επειδή είμαι τριάντα, και ότι και να συμβεί θα φροντίσω να το χαρώ!!

Στο μεταξύ θα πάω για shopping therapy!

Μερικές φορές λέμε ποτέ, και είναι οι φορές που χτυπάμε την πόρτα του μέρφυ.

Μερικές φορές προκαλούμε την μοίρα μας σε πλήρη άγνοια.

Και μερικές φορές έχει ωραιότατα και άκρως εθιστικά αποτελέσματα.

Είναι αυτές οι φορές που αφήνεις ανθρώπους να μπουν στην ζωή σου και να την ανακατέψουν, να την φέρουν τούμπα να σε κάνουν να γελάς.. ΝΑ ΓΕΛΑΣ.

Και βεβαίως να κλαις, να δένεσαι να παθαίνεις εμμονές και όλα τα συμπαραμαρτούντα.

Αλλα κυρίως... να γελάς.

Και είναι και το άγγιγμα...

Μερικές φορές είναι μεγάλη υπόθεση το άγγιγμα.

Είναι αυτές οι φορές που ανατριχιάζεις, και εθίζεσαι... και θες και θες και θες..

Μερικές φορές σου την σπάει να το μοιράζεσαι και άλλες σου αρκεί να το έχεις.

Και είναι και η επαφή..

όχι η ερωτική επαφή.

Μερικές φορές δεν είναι η ερωτική επαφή, ούτε καν η πνευματική.

Είναι οι φορές που ξέρεις ότι ο άλλος είναι εκεί.

Και είναι και οι φορές που ξέρεις ότι είναι αλλού..

Μερικές φορές, αυτές είναι οι μόνες φορές που σκέφτεσαι.

Μερικες φορές νιώθεις ότι θα εκραγείς και ένα μήνυμα σε ηρεμεί όσο τίποτα.

Και μερικές φορές δεν χτυπάει το τηλέφωνο ούτε για να σου πουλήσουν σύνδεση ίντερνετ.

Χωρίς αυτές τις φορές, ποιες φορές θα θυμάσαι όμως???

Ευχαριστώ για τις φορές!