Και να που γύρισα..

Και έχω τόσα να πω. Και θα τα υποστείτε γιατί δεν έχω λέφτα για ψυχαναλυτή αυτή την περίοδο καμάρια μου.

Και να που μετά από 10 μήνες στρατιωτικής θητέιας δηλώνω έτοιμος να επανενταχθώ, να δώσω γη και ύδωρ στην μελλοντική μου ζωή, και να βρω δουλειά, πράγμα κομμάτι προβληματικό όπως αντιλαμβάνομαι.

Αλλά το θέμα είναι άλλο...

Κοιτούσα το προηγούμενο post ανεβασμένο πριν 9 μήνες and I quote:

"Ευχόμουν να μην με ξεχάσει. Όχι μόνο εκείνη, αλλά και η ζωή μου η ίδια."

Και με ξέχασαν και οι δύο.

Και έζησα έναν χωρισμό salto mortale. Σαν να με έσπρωξε κάποιος εκεί που ισορροπούσα στην άκρη της καρέκλας για να φτάσω στο πάνω ράφι. Και αυτό ακριβώς έκανα. Προσπαθούσα να κρατήσω τα πάντα στη θέση τους αγνοώντας ότι είχαν ήδη διαλυθεί.

Την κατάσταση διάλυσης βίωσα και ο ίδιος, όντας πλέον χωρισμένος, μετατεθείς εν Αθήναις και έχοντας θεωρητικά ξεπεράσει το πρόβλημα της απόστασης, διεκδικώντας ένα άτομο  που μετά από 3 χρόνια δεν είχε συναισθηματικό απόθεμα. 

Εγώ βέβαια, μην βρίσκοντας ανταπόκριση έκανα όλα τα κλισέ όλα, 

Σύρθηκα, κοπανηθηκα, άκουσα ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥ Ρέμο και κάμποση Θεοδωρίδου, κατέφυγα σε πρακτικές όπως τα μεθυσμένα τηλέφωνήματα τα οργισμένα μηνύματα, τις εκ βαθέων εξομολογήσεις. Το έπαιξα όλο το εργάκι αλλά βάρεσα σε τοίχο, ή μάλλον σε τείχος σινικών διαστάσεων φορτωμένο με ελεύθερους σκοπευτές.

Στη συνέχεια προσπαθώντας να ξεπεράσω το μετεραυματικό σοκ και να αρχίσω την συναισθηματική απεξάρτηση, -γιατί για να αποδεσμευτώ εγώ χρειάζομαι εγχείριση σαν και αυτή που κάνουν στα σιαμαία-, ανακάλυψα ότι η πρώην(!) μου (σιχάθηκα την λέξη) είχε ήδη προχωρήσει.

Και φτου και από την αρχή.

ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ???

Αφού το τέλος ήταν εδω!

Και εδώ είναι η μαγική στιγμη που σε πιάνουν οι φοβίες και αναρωτιέσαι πότε ξανα?

Και με ποιά?

Και πως θα είναι καλύτερο, αφου δεν υπάρχει καλυτερο?

Και προσδιόρισα ότι κοντά στην Ολυμπιάδα του 2012 θα είμαι συναισθηματικά διαθέσιμος.

Και εκείνη γιατί ειναι ήδη?

Και οι φίλοι μου, πόση υπομονή έδειξαν που δεν τους άφησα σε ησυχία? Καλά να είναι τα παιδιά.

Και άρχισα να συνειδητοποιώ στερούμενος της συγκεκριμένης σχέσης ότι στερούμαι ευχάριστων δραστηριοτήτων καθότι τις είχα αντικαταστήσει με την σχέση μου.

Και με έπιασε τρόμος δεν θα με ξαναγεμίσει ποτέ κάτι τόσο και ότι μακριά της θα αρχίσω να γερνάω, κυρίως σαν αποτέλεσμα των διαφόρων ψυχοσωματικών που βγήκαν στην επιφάνεια εκ των οποίων και το έντονο γκριζάρισμα των κροτάφων μου.

Αλλά και αβεβαιότητα... γιατί ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι οποιοσδήποτε μπορεί να ξε-ερωτευτεί, και επειδή άνθρωπος είναι, ίσως το χειριστεί άγαρμπα!

Και έγω δεν μπορώ να ζω με αυτό τον φόβο.

Από την άλλη δεν μπορώ να πάω να μονάσω σαν την Ναταλία Λιονάκη, δεν μου πάει η άρνηση των εγκόσμιων.

Και αφού ήμουν μια ζωή αυτάρκης πως το άφησα αυτό να συμβει? Αλλά αν δεν συνέβαινε δεν θα ήταν ξενέρωτο?? Αν δεν αφήσεις τον άλλο να μπει στον ζωτικό σου χώρο και να τον κάνει αχταρμά πως θα κάνεις σχέση να λέει?

Αλλά ρισκάρεις να σε ξαναμαζεύουνε???

Δεν ξέρω μπερδεύτηκα!

Χαίρετε λοιπόν και πάλι!! Μια και συγγραφικά θα επανέλθω!

Ήταν 18 του Μάη. Κατευθυνόμουνα προς Σπάρτη με το ΚΤΕΛ αποφεύγοντας τα πηγαδάκια των μελλοντικών νεοσύλλεκτων. Άκουγα δυνατά το "non ti scordar mai di me", παρακαλώντας να μην με ξεχάσει. Προσπέρναγα κάμπους βουνά, οροπέδια, δέντρα, δενδρύλια, δενδρολίβανα και δενδρογαλιές.

Ευχόμουν να μην με ξεχάσει. Όχι μόνο εκείνη, αλλά και η ζωή μου η ίδια.

Είδα όλες τις πιθανές αποχρώσεις του πράσινου, οδεύοντας να δω όλες τις πιθανές αποχρώσεις του χακί.

Και τις είδα.

Είδα αξιωματικούς να σε προσβάλλουν και φαντάρους να κλαίνε. Νομίζω είδα και το αντίθετο. Είδα ότι πάντα και παντού υπάρχουν χαμέρπεις, κομπλεξικοί, ηλίθιοι, αναλφάβητοι και λουφαδόροι.

Εκ φύσεως, δεν το έμαθαν εκεί.

Είδα ανθρώπους που φοβούνται τόσο πολύ μήπως και δεν επιβληθούν που μετα βίας επιβάλλονται στον εαυτό τους.

Και είδα ανθρώπους να αναφέρουν ότι αναφέρονται επειδή τους ανέφεραν και είναι αναφερόμενοι για..... δεν ξέρω, μάλλον για έλλειψη λεξιλογίου.

Δεν γκρινιάζω, ωραία πέρασα, και πάνω από όλα δεν με ξέχασε. Εγώ δεν με θυμάμαι πολύ. Το μόνο που με θυμίζει είναι ότι τραγουδάω στις παρατάξεις όταν βρέχει "I'm gonna rain on your parade..."

Και βρέθηκα στον Έβρο. Δηλαδή όχι ακριβως.., σχεδόν 30 χλμ από την Βουλγαρία.

Τζαμπα οι ελπίδες για μετάθεση σε νησι, και τι να κάνω; Να κολυμπήσω στον Άρδα παρέα με τις πέρκες και τις πέστροφες;

Εδώ δεν μετακινούμαι, από φόβο μήπως πέσω από τον χάρτη.

Οι συνθήκες βέβαια είνα εξαιρετικές, και θα με ξεχάσω βαρόντας μύγες μάλλον για άλλους 5 μήνες.

Τί τα επανδρώνουν αυτά τα στρατόπεδα;; Ας τα κάνουν 5χ5 να έχει και κάποιο νόημα η δέσμευση της έκτασης.

Και ξέρεις τι;

Δεν είναι ότι μου λείπει, είναι ότι απέχω από την ζωή της. Και από την ζωή τους. Και από την ζωή μου.

Se fossi qui con me questa sera
Sarei felice e tu lo sai.
Starebbe meglio anche la luna,
ora più piccola che mai.
Farei anche a meno della nostalgia
Che da lontano
Torna per portarmi via
Del nostro amore solo una scia
Che il tempo poi cancellerà
E nulla sopravviverà.

Non ti scordar mai di me,
di ogni mia abitudine,
in fondo siamo stati insieme
e non è un piccolo particolare.
Non ti scordar mai di me,
della più incantevole fiaba
che abbia mai scritto,
un lieto fine era previsto e assai gradito.

Και να΄μαι που γύρισα από τριήμερο Πρωτομαγιάς στο Αγκίστρι.

Μου έμεινε άχτι βέβαια που δεν κατάφερα να κάνω μία βουτιά στην παραλία της Χαλικιάδας, λόγω καιρού, αλλά επιστρέφοντας ανακάλυψα ότι θα πρωταγωνιστήσω στο πολυπρόσωπο έπος-musical "ΧΑΚΙ-ΑΔΑ". Και σφού έπηξα στην κίνηση να τακτοποιώ εκκρεμότητες, και αφόυ όλη η Β. Σοφίας και η κάθετες είχαν κλείσει από 40 (!) σχολικές τροχονόμους που διαμαρτύρονταν στο Υπ. Προεδρείας, έφτασα στο παρά πέντε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου όπου παρέλαβα με δόξα και τιμή ένα Σημείωμα Κατάταξης που με στέλνει στην εξωτική Σπάρτη.

Είχε επάνω ένα μάτσο ακαταλαβίστικα αρχικά, όπως ΚΕΕΜ ΥΕΑ και άλλα τέτοια που ακούγονται σαν άναρθρες κραυγές απορίας.

Π.χ.:

- Η Λέρος είναι στο Ιόνιο;

- Υεάάάάά;; Όχι βέβαια!

(απόλυτα πιθανός διάλογος) 

Οπότε 18 του Μάη θα καταταγώ στο boyband! Τάγμά λόχο ή όπως αλλιώς το λένε anyway, ιδέα δεν έχω!

Ευτυχώς μου πάνε τα χακί...

... και θα προλάβω να δω και eurovision!!!

(ειλικρινά αν έλειπα θα μου την έγραφαν, απλά δεν την χάνω!)

Το πρωινό ξύπνημα θα με τσακίσει το ξέρω, αφού σπάνια κοιμάμαι πριν τις 03.00 και σπάνια ξυπνάω πριν τις 11.00, και αυτό όταν έχω δουλειά!

Η μάνα μου δε, είναι διαρκώς σαν να περιστοιχίζεται από τις χορεύτριες του "Άνοιξε πέτρα". Μαζί πάνε δουλειά, μαζί για καφέ μαζί γενικώς, για αυτό αισθάνομαι σαν να ασχολούνται μαζί μου μία ντουζίνα άνθρωποι.!!

Μου τηλεφωνεί περίπου 603 φορές την μέρα να μου πει τί έμαθε για εκεί που πάω πως να μετακινηθώ πότε θα συγκεντρώσω τα απαραίτητα, να μου εκφράσει την ενδόμυχη (λέμε τώρα,) ανησυχία της ότι θα με στείλουν στο όρος Πατάτα  και άλλες έτσι ψύχραιμες και συγκροτημένες σκέψεις..

Όσο σκέφτομαι ότι 12 μήνες θα τρώω λεφτά, απελπισία με πιάνει, θα μπορούσαν να πάνε σε τόσο πιο χρήσιμα πράγματα.

Τουλάχιστον θα προσπαθήσω να πάρω το πτυχίο μου.

Και χρειάζομαι επειγόντως αποτοξίνωση από το σπίτι, ASAP όμως.

Οι φίλοι μου και η σχέση μου , ε τί να κάνουμε θα το αντέξουν...

Εδώ κολλάει η παροιμία "άλλος παιδί δεν έκανε μον’ η Μαριώ τον Γιάννη".

Απλά είναι που είμαι και αναντικατάστατος! :Ρ

Αλλά λες να έχω κανέναν διοικητή που φωνάζει διαρκως THIS IS SPARTAAAAAAAAA?

Αστειεύομαι, .... σιγά μην ξέρει αγγλικά.

Περιμένω σχόλια και tips!