Ούτε και εγώ ξέρω πόσους καφέδες θα χρειαστεί να πιω μετά απο αυτό το τετραήμερο.

Ένα Πάσχα στην πρωτεύουσα θα πέρναγα όπως τόσα και τόσα και πρέπει να ανεβάσω 4 post για να το καλύψω πλήρως!!

Ας πάμε από Μ. Παρασκευή, σε μορφή διηγήματος.

............................................................................................................................ 

Παρασκευή 17/4 του τρέχοντος πίνω καφέ, πρωί πρωί κατα τις 13.00.

Άκουω ξαφνικά το la mezzaluna του Celentano, πάω να χορέψω τσα-τσα αλλά θα έχανα την κλήση, οπότε αποφάσισα να το σηκώσω. Ήταν ο έρωτας μου, η καλή μου, το κουραμπιεδοκουρκουμπινάκι μου! (μπλιαχ!).

-Έλα καλό μου, καλή σου μέρα

-Έλα ρε αγάπη μου, γιατί δεν το σηκώνεις;

-Να μωρέ, έριχνα τις βόλτες μου, με το ringtone!

-Πάλι αηδίες έκανες; Τι είναι αυτό το πράγμα, ακούς πενιά και στροβιλίζεσαι σαν τον el ninjo; (σσ. γνωστός τυφώνας παροιμιώδης για την καταστροφική του δράση).

Anyway, το απογευματάκι έρχεσαι απο εδώ και πάμε επιτάφιο; Είμαι χάλια και δεν μπορώ να κάνω αποστάσεις, μην έρχομαι εγώ.

(Εδώ να σημειώσω ότι η καλή μου διαμένει σε γειτονικό προάστιο).

-Ναι οκ! Δεν υπάρχει θέμα μιλάμε αργότερα, φιλάκια στα μουτράκια!

- Bye γλυκό μου!

Πηγαίνω στην κουζίνα να βάλω άλλον έναν καφέ, πρωί παραμένει άλλωστε... στην Πορτογαλία! Κοιτάω έξω απο το παράθυρο να δω τι καιρό θα κάνει γιατί δεν είδα χτες Πετρούλα λόγω μεγάλης εβδομάδας, και τί να δω;;;

Η κολλητή μου η οποία δεν μένει πια κοντά γιατι έφυγε απο το πατρικό της έχει έρθει για Πάσχα με τους δικούς της προφανώς!

"Δεν με πήρε τηλέφωνο", σκέφτηκα.

Μου κρατάει μουτράκια το γλυκό μου γιατί δεν της συμπαραστέκομαι λέει.

(Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζει ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας που έχει προκυψει στην οικογένεια της).

Αλλά χαρά μου άμα θες να σου συμπαρασταθώ, πάρε και εσύ ένα τηλέφωνο, που μου γίνατε όλοι εύθικτοι!

Θα της τηλεφωνήσω άυριο για Ανάσταση, όπως αποφάσισα, μην δίνω και έκταση τώρα σε θέματα.

Φεύγοντας απο το σπίτι το απόγευμα πηγαίνοντας στο μωρό μου, την αγάπη μου το τρελό μου πάθος, (άμα δεν σας γυρίσω τα άντερα δεν θα ησυχάσω), με πετυχαίνει ο πατέρας την κολλητής μου έξω απο το σπίτι.

"Α! Χρόνια πολλά βρε παιδάκι μου, που χάθηκες; Έλα μέσα, είναι και η Ευτυχία".

Δίστασα για να μην στήσω την Χαρά, (την έτσι, πως το λένε), αλλά επειδή διατρέχω τον κίνδυνο να με αποκληρώσει μία φίλη και για να το παίξω και μάρτυρας, είπα να πάω!

Μπαίνω μέσα, ξαφνιάζεται η Ευτυχία, της λέω ότι ειμαι φευγάτος τα ψιλολέμε και κάνω την ερώτηση του 1.000.000 €.

-Με ποιον θα πάς στον επιτάφιο;

-Με εσένα.

Συγχύζομαι, εν συνεχεία ηρεμώ, σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να πω όχι σε φίλο που έχω απογοητεύσει, της εξηγώ ότι θα προσπαθήσω αλλά δεν το υπόσχομαι και φεύγω προς το σπίτι της Χαράς.

Καθ’οδον τηλεφωνώ.

-Έλα Χαρά μου, θα σε πέιραζε να έρθεις εσύ απο εδώ;

-Γιατί;

Της εξήγησα τι συνέβη και έλαβα την εξής λογική απάντηση.

"Ωραία αφού ήθελε να πάτε μαζί και δεν έχει άλλη παρέα γιατί δεν σου τηλεφώνησε;"

Δίκιο είχε το μωρό μου αλλά της εξήγησα ότι δεν μπορώ να χαλάω χατήρια ειδικά όταν προσπαθώ να αποδείξω στον άλλον ότι είμαι το καλύτερο παιδί μετά τον Γιάννη Πλούταρχο!

Μέγας μαζοχισμός.

Διαστροφή ντιπ για ντιπ.

Τελικά καταλήξαμε στο:

"Εντάξει άμα θες έρχομαι αλλά θα ταλαιπωρηθώ πάρα πολύ", για να επακολουθήσει το

"Πηγαίντε εσείς και θα δω τι θα κάνω"

Μμμμμ.

Οπότε παίρνω και εγώ τηλεφωνο την Ευτυχία, της λέω ότι δεν μπορώ να κουβαλήσω την Χαρά γιατί δεν αισθάνεται καλά και ότι είχαμε ήδη κανονονίσει, οπότε θα τα πούμε αύριο, έτσι αναστάσιμα.

Ακούω με προσμονή:

"Δηλαδή δεν γίνεται με τίιιιιιποτα, ρε παιδί μου;"

ΕΛΕΟΣ!

Σαν να θέλουν όλοι να με γεμίσουν ενοχές, και δεν το έχω και σε πολύ να το ρίξω στην υπερβολή για να εξιλεωθώ!

Μία Χαρά και μία Ευτυχία ώρες ώρες μου προκαλούν μιζέρια και θλίψη.

Εγώ φταίω! Αλλά τί είναι και τούτη η γυναικεία φύση; Αδηφάγα μαύρη τρύπα στοργής!

Και τί να ισορροπήσω, τα ανισόρροπα;

Εντάξει δεν λέω και εγώ να χειριστώ την κατάσταση προσπάθησα αλλά gimme a break!

Πάντα προσπαθούσα να κάνω τους ανθρώπους να με έχουν ανάγκη για να με κρατάνε στην ζωή τους και να τώρα.....

Μια είναι η λύση θα κλωνοποιηθώ.

Να έχω και βοήθεια στο σπίτι... τί να την κάνεις την Βουλγάρα φιλιππινέζα;

ΣΣ. Ο επιθετικός προσδιορισμός της καταγωγής "φιλιππινέζα", από εμένα χρησιμοποιείται ως ουσιαστικό συνώνυμο της "οικιακής βοηθού" επειδή κάποτε ήταν φιλιππινοκρατούμενο επαγγελματικό πεδίο. Ως εκ τού του μπορέι κανείς να προσλάβει Αλβανή φιλιππινέζα ή και Ελληνίδα φιλιππινέζα. Ακόμη-ακόμη και την μάνα του για φιλιππινέζα.

Εξ’ου και το "30 χρονών μαντράχαλος νομίζεις ότι θα σου κάνω την φιλιππινέζα;".

Έχω μπεί στο λεωφορείο κατευθυνόμενος προς το σπίτι της Χαράς και παρακολουθώ μία συζήτηση που τεκταίνεται(!).

ΤΙ ΛΕΚΤΙΚΗ ΦΡΕΝΙΤΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΘΕΕ ΜΟΥ!

Είναι λοιπόν μία κυρία γύρω στα 60 μετα της θυγατρός της και προσπαθούν να βρουν ένα χτύπο στο κινητό της που να είναι αρκετά δυνατός ώστε να το ακούει.

Η κυρία μάλιστα αξιολογεί κινητά με βάση την ένταση του ήχου κλήσης.

Δεν πα να είναι 3G, να έχουν ασύρματη πρόσβαση, κάμερα, να σου ανάβουν το θερμοσίφωνα με sms, αν δεν βαράει το subwoofer δεν πιάνουν μία.

Ο ήχος βρέθηκε αλλά τώρα έπρεπε να μάθουμε πως να το βάζουμε στο αθόρυβο.

Η κόρη αντιμετώπισε πλήρη άρνηση από την μητέρα, η οποία ξέστόμισε:

"Δεν ξέρω τί θα κάνω, θα το βάζω μέσα σε τσαντάκια πορτοφολάκια, θα το τυλίγω σε πανιά, θα το καταχωνιάζω, να μην ακούγεται τουλάχιστον στο γραφείο και την εκκλησία"

Και τότε το είδα όραμα.

Από αυτό το Πάσχα, θα λείπει μόνο ο Εμίρ Κουστουρίτσα.

Και βγήκα αληθινός.

Σύντομα η συνέχεια.