Αν θα πρέπει να μιλήσουμε με αυτούς τους παρωχημένους, άχαρους, στείρους και αποπροσανατολιστικούς όρους για το ποιος είναι ή όχι πραγματικός άντρας, έχω να πω εν συντομία τα εξής:
αν το φύλο μας εξαρτιόταν από τα «λικνίσματα» ενός χορού, τότε δεν θα μιλούσαμε για ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ αλλά για υβρίδιά τους σε επίπεδο αμοιβάδας.
Ρητορικό ερώτημα: «Είναι περισσότερο άντρας από έναν που λικνίζεται αυτός που, για παράδειγμα, ενώ γυρνά σπίτι από τη δουλειά την ίδια ώρα με τη σύζυγό του, μετά αράζει στον δερμάτινο καναπέ για να δει αθλητικά στην TV ή βγαίνοντας για να συναντήσει τους φίλους του για να «ξεσκάσει» λιγάκι, ενώ αυτή συνεχίζει την «υπέροχη» μέρα της διαβάζοντας, ταΐζοντας, μπανιαρίζοντας και κοιμίζοντας τα δύο ή τρία παιδιά τους και μετά ετοιμάζοντας το φαγητό της επόμενης μέρας;» Ή μήπως «Είναι πιο άντρας αυτός που ποτέ δεν πηγαίνει ο ίδιος τα παιδιά του στο γιατρό, που ποτέ δεν πηγαίνει να ρωτήσει πώς τα πηγαίνουν στο σχολείο, που ξεχνά τι τάξη πηγαίνουν και πότε έχουν τα γενέθλιά τους;», ή μήπως πιο άντρας «Αυτός που τα «ακουμπάει» στο τζόγο, που απατά, χτυπά ή εξουσιάζει τη σύζυγο και σύντροφο της ζωής του» και τόσα άπειρα άλλα;
Έχω συναντήσει και έχω φίλους ομοφυλόφιλους που είναι ΠΟΛΥ περισσότερο άντρες, δηλαδή εργατικοί, δημιουργικοί, εντιμότατοι, ειλικρινείς, έμπιστοι φίλοι κ.ά., από χιλιάδες χιλιάδων άλλους τζάμπα μάγκες και γιαλαντζί «άντρες» που θεωρούν πως είναι αρσενικά μόνο και μόνο επειδή κατουρούν όρθιοι…