ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΚΑΙ ΝΑ Σ’ΑΚΟΥΣΩ...

Να σε δω,και να σ’ακούσω,

όταν θά’χεις κουραστεί...

όταν τίποτα δεν θάχεις λίγο να σε σεβαστεί...

Τώρα,υγρή η αγκαλιά σου,και υγρό κάθε φιλί.

...να σε δώ,αφού σε πιούνε,κι όταν θάχεις ξεραθεί...

Το φεγγάρι του Αυγούστου,δέν κρατάει και πολύ...

Μα άν το στόλιζες λιγάκι,ίσως νά’μασταν μαζί...

Κι άν η στείρα μου η αγάπη σου φαινόταν απειλή,

να σε δώ ξεθωριασμένη,όταν σ’έχουν βαρεθεί...

Το στεγνό το πέρασμά σου,

κι η μαγκιά τής μιάς δραχμής,

ίσως νάταν χάρισμά σου,λίγο να δικαιωθείς...

Μ΄’ενα τίποτα εντός σου,τίποτα θα πληρωθείς...

...να σε δώ να ζητιανεύεις,

όσα έχεις αρνηθεί...

Η πόλη γεννάει σιωπές… εκατομμύρια σιωπές…

Οι σιωπές περιφέρονται σε δρόμους με ελάχιστο φωτισμό…

Χορεύουν τραγικά βαλσάκια με περαστικούς ίσκιους…

Ενας ίσκιος ακόμα...

«Περπατώ- περπατώ μεσ’ στην πόλη, όταν η πόλη δεν είναι εδώ»... παιδικό τραγουδάκι, αλλά χωρίς λύκο. Δεν έχουμε ανάγκη τους λύκους πιά.

Ενας ίσκιος ακόμα... Φεύγει, και πάει, κι ακόμα πάει, και πίσω δεν κοιτάζει... και δεν αφήνει βότσαλα... σημάδια πιά δεν βάζει...

Η πόλη γεννάει σιωπές... ανεβαίνουν και στροβιλίζονται σε ένα εξώκοσμο καρουζέλ... τα πάντα είναι γιορτινά και φωτισμένα... Οι καιροί πετούν πολύχρωμα κομφετί, οι επιγραφές απο Νέον φωτίζουν το τοπίο, αλλά....

Αλλά κάποιος έχει κλείσει την φωνή. Ολα είναι σιωπηρά.Δεν ακούγεται τίποτα.Το καρουζέλ περιστρέφεται, και οι σιωπές που ντύθηκαν παιδάκια, παρελαύνουν τώρα στροβιλιζόμενες ,γερασμένες, ανέκφραστες σαν αμήχανα αγάλματα.Και δεν ακούγεται πιά τίποτα.

Ψάχνεις να βρεις το κουμπί που θα ανοίξει την φωνή, αλλα δεν θα το βρείς...

Η πόλη γεννάει σιωπές.Και ίσκιους. Και χαμένες μικρές ευκαιρίες προς την αιωνιότητα. Κλειδωμένες πόρτες που θα μπορούσαν να οδηγούν σε γιορτινές σάλες με φίλους και φώτα και μουσικές , και γέλια και χορούς, πόρτες που βγάζουν σε εκδοχές ζωής που δεν είδες και δεν έζησες.

Εκεί θα μπορούσες να χορέψεις με τον δεύτερο εαυτό σου, που δεν θα είναι πιά το είδωλό σου στον καθρέφτη, αλλα το ταίρι που έβλεπες πάντα στα όνειρά σου, απο μικρό παιδί, και που μεταμφιεζόταν και άλλαζε μορφές, για να το αναγνωρίσεις ακριβώς ένα δευτερόλεπτο πριν ξυπνήσεις...

Και καθώς τα φώτα σβήνουν ένα-ένα, και οι φωτεινές επιγραφές γίνονται σκοτεινά παράθυρα, ακόμα και οι ίσκιοι αποσύρονται για να ξεκουραστούν στον δικό τους εξώκοσμο. Τα πάντα γίνονται σκοτάδι, τα πάντα είναι άδεια, και μόνο το αιθερικό καρουζέλ συνεχίζει να στριφογυρνά, κουβαλώντας πάνω του τις σιωπές που γεννά η πόλη.

Ανέκφραστες, βουβές, τυφλές, αδιάφορες.

Σαν σπασμένο παιδικό παιχνίδι, χαμένο εδώ και χρόνια.

Σαν σκίτσο σε πεταμένο τετράδιο.

Σαν λάθος μαχαιριά...

-Η πόλη γεννάει σιωπές, και οι ίσκιοι σου τις θρέφουν...

Η χθεσινή κουβέντα στο μπαράκι,αφορούσε ανέμους και ύδατα- μέχρις ενός σημείου τουλάχιστον..… Είπαμε κάτι μαλακιούλες, όχι ιδιαίτερα σεμνές (το παραδέχομαι, και ας με σταυρώσει ο αναμάρτητος...) και το δηλώνω, με κάποια ελαφρά συστολή (ντροπίτσες, δηλαδή), και συμπληρώνω οτι δεν ήμουν εγώ που ξεκίνησα την κουβέντα...(θα παρακαλούσα να εκτιμηθεί δεόντως η σεμνή στάση μου πάνω στο θέμα...)

Ας γίνω πιό σαφής...

...Μπουκάρισε στο μπαράκι πολύ πεσμένος, πολύ εντονα προβληματισμένος, και αξιοσημείωτα μελιτζανής...

...Καθόταν απόμακρος και ίσα με 800 οκάδες βαρύς, έπινε μπύρα, και ξεφυσούσε σαν φυσητήρας που εξώκειλε στα ρηχά, κάπου στην Αίγινα....

Το βλέμμα του, έβγαζε εκείνη την απόκοσμη αίσθηση, που δείχνει ή οτι έχεις δει πράγματα πέρα απο αυτήν την πραγματικότητα και πέρα απο αυτόν τον ουρανό, ή οτι ο αστιγματισμός σου είναι εξαιρετικά προχωρημένος....

(φωτο άνω).

Τα λόγια του ήταν έτσι κι αλλοιώς συγκεχυμένα, και χειροτέρεψαν μόλις ήρθαν τα πατατάκια....

-χχμμφτφμμμχχ.... (σκράντς)...

-γρμφτμφ!!!! (σκρούντς)...

-Μπουρπ !!!! (μικρό ρέψιμο)...

-Μπορείς να μου πεις, τι έχεις και κάνεις σαν χύτρα ταχύτητος;

-Πήγαμε για ένα ποτό με τα παιδιά...

-Ε, καλά, δεν είναι και κακό, μην κάνεις έτσι....

-Δεν εννοούσα αυτό, γαμώ την ομορφιά μου.... αλλού είναι το θέμα...

-Για λέγε, τώρα αρχίζω και ζεσταίνομαι...

-Και ξαφνικά ήρθε το κέρασμα...

-Ούτε αυτό είναι κακό... ποιός σας κέρασε;

-Δεν κατάλαβες. Είμασταν τρία άτομα, και ήρθε μόνο ένα σφηνάκι κέρασμα, κι αυτό ήταν για μένα... Πάνω στον δίσκο, ήταν το σφηνάκι, και ένα χαρτάκι με ένα τηλέφωνο γραμμένο πάνω, και την φράση « τηλεφώνησέ μου, ΤΩΡΑ»...

-Μεγάλε, ζωγράφισες!!!! Για λέγε....

-Αμ δεν ζωγράφισα.... Ρώτησα με νόημα την σερβιτόρα απο πού ήταν το κέρασμα, και αυτή μου έδειξε με νόημα την πίσω μου παρέα...

-Για συνέχισε... μια χαρά σε βλέπω....

-Υπέθεσα το καλύτερο, όπως καταλαβαίνεις.Εστρωσα με τρόπο το μαλλί, άναψα τσιγάρο με πολύ σέρτικες κινήσεις,πήρα μια στάση πολύ άνετου άντρα, φόρεσα ένα μυστηριώδες βλέμα, και έκανα την κίνησή μου...

- Μεγάλε, χτύπησες σαν την κόμπρα, έ ;

-Γύρισα με τρόπο... και είδα... 

-Τί είδες, τέλος πάντων;

-Είδα πέντε μαντράχαλους...

-Αμάν!!!!

-Αμάν δεν λες τίποτα! Πανικοβλήθηκα! Οι τέσσερεις μου χαμογελούσαν με νόημα, και ο πέμπτος μου έκανε ντροπίτσες... πρέπει να έδειχνα πολύ φρικαρισμένος, γιατί ο ένας μού χαμογέλασε, μου έδειξε προς τον «ντροπαλούλη», και μου έκανε νόημα να πάρω τηλέφωνο...

-Μεγάλη ήττα !

-Τεράστια! Τσαλακώθηκα, μιλάμε. Μου ξεκόλλησε η θήκη.Μου κόπηκε το γάλα. Κάτι ρέγγες που έτυχε να περνάνε, με κλαίγανε όλες μαζί...

-Και τί έκανες; πήρες;

- Πώς, φυσικά και πήρα. Τον πούλο, εννοείται. Την έκανα διακριτικά, οτι και καλά πάω έξω για τσιγάρα, και χάθηκα στα στενά. Ούτε το ποτό μου δεν πλήρωσα.Και ήρθα κατευθείαν εδώ, να ηρεμήσω... –ΛΙΓΑ ΠΑΤΑΤΑΚΙΑ ΑΚΟΜΑ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ...- να ηρεμήσω, λοιπόν, σού΄λεγα, να πιούμε και καμμια μπυμππρ ( Γκούχ)- μπρυυραμρρουπρ-(Γκαχ)

-Τι έπαθες ρε φίλε;

...............................

................................

-Νάτος, καλέ, δεν σου είπα θα τον βρίσκαμε; Σταμάτα πιά να στεναχωριέσαι... ορίστε που τον ανακαλύψαμε....

-αχ, ναι ,... αχ, εδώ είναι......

...Πέντε περίεργοι τύποι μπουκάρισαν στο μπαράκι, κοιτώντας καρφωτά προς το τραπεζάκι μας.

-Γκαχ!!!!! -Γκούχ!!!!! –Γκροάγκλλλ!!!!

-ΕΝΑ ΝΕΡΟ ,ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ !!! -ΕΝΑ ΝΕΡΟ!!!

....................................................................

....................................................................

...Εφυγα απο εξαιρετικά βιαστικός έως και πανικόβλητος, και τον άφησα να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο σαν άντρας. Και γιατί έτσι έπρεπε, αλλα και γιατί πρόλαβα να εντοπίσω μια σπίθα ενδιαφέροντος απο άλλο μέλος τής εκλεκτής παρέας, που κατευθυνόταν σαν φλεγόμενη λεπίδα εκκολαπτόμενου πάθους προς εναν απο τους δυό μας, που δεν ήταν ο άλλος ,αλλα ήταν εκείνος που άμα λάχει δεν χρειάζεται πια άλλη επιβεβαίωση....

Δεν έχω μάθει ακόμα τις εξελίξεις τής πολλά υποσχόμενης εκείνης βραδιάς.Απλά ελπίζω το καλύτερο για τον φίλο μου, του οποίου την φωτογραφία κατά την αρχική είσοδό του στο μπαράκι (οταν φύσαγε και ξεφύσαγε), παραθέτω πιό πάνω, χωρίς φυσικά να αναφέρω ποιός είναι, σεβόμενος την ανωνυμία του, αφού είναι πασίγνωστο οτι είμαι κάθετος σε αυτά τα θέματα........

…Πέρα απο τους όρκους που τόσο χαλαρά παραδίνονται στο αεράκι τής καθημερινότητας,

Πέρα απο τις κατά συνθήκη σιωπές,

Πίσω απο τις χαμογελαστές φωτογραφίες που εκπνέουν επώδυνα, μέσα σε αλμπουμ που ποτέ δεν θα ανοίξεις,

Πίσω απο τον καθρέφτη που διάλεξες να εγκλωβίσεις ότι είχες μα δεν ήσουν,

Κάτω απο ένα κύμα που δεν δέχτηκες ποτέ οτι μπορεί να κρύβει στο ύστατο και τελικό εντός του έναν βυθό με κοχύλια, και κοράλια, και άστρα που ξεστράτισαν,

Πάνω σε έναν πίνακα, γραμμένον με μια μισοτελειωμένη κιμωλία που ήξερε μία λέξη μονάχα,

Πίσω απο καιρούς και εκλέκτορες , και παζάρια και αγορές, και ρήτορες και αργυραμοιβούς,

Πέρα κι απο την απόλυτη ανάγκη να μπορείς να επιπλέεις στα νερά τής αυταρέσκειάς σου,

Κάτω απο την σιωπή των λέξεων που δεν λένε τίποτα άλλο πέρα απο σένα,

….υπάρχει ένας μικρός κόσμος, που τα μάτια δεν μπορουν να δουν. Η αφή θα σε προδώσει,τα αυτιά δεν θα ακούσουν,και ούτε θα περάσει ποτέ κανείς να σου πει το μυστικό….

Τα χείλη δεν λένε…

…υπάρχει ένας κόσμος μικρός, γεμάτος αμέτρητους πλανήτες για μικρούς πρίγκηπες, γεμάτος συνεφάκια ζαχαρωτά και καλημέρες απο φράουλα, ένας κόσμος μικρός, γεμάτος με σιρόπι δειλινού, οπου πλανόδιοι τραγουδούν αιώνες τώρα για τα χνάρια που άφησες στην άμμο κάποιο βράδι με δυό φεγγάρια, ένας κόσμος που περικλείει έναν κήπο νοτισμένο απο μια πρώιμη βροχή, ένας μικρόκοσμος κλεισμένος σε μια μικρή στάλα, που στάθηκε στα μαλλιά σου την στιγμή που πέρασες κάτω απο την μανταρινιά...

Πίσω και πάνω και πέρα απο τον ανελέητο ρυθμό τού ρολογιού που επέλεξες να είσαι, υπάρχει πάντα ένας μικρός θεός, που επιμένει ακόμα να φυτεύει τριανταφυλλιές στα όνειρά , και να πασπαλίζει με χρυσόσκονη λόγια που δεν θά’ πρεπε να έχουν ειπωθεί...

Ενας μικρός θεός, με έναν μοναχά πιστό, χωρίς εκκλησίες και ιερά και τιμητικά αγήματα..... Μόνο με ένα μήλο καραμέλα, μια ξύλινη σβούρα, πέντε στίχους για να δείξει σαν διαβατήριο στην οριστική πύλη, και έναν μαγικό καθρέφτη που δείχνει έναν χωμάτινο δρόμο...

Πέρα και πίσω απο τις μικρές αφορμές, λίγο πιο πέρα απο εκεί που η σκιά σου σκάβει λαγούμια να δραπετεύσει απο σένα, πάντα θα χάσκει η ανοιχτή πόρτα που δεν τόλμησες να μπεις.....

Πέρα και πάνω απο τα σβυσμένα κεριά που θα πληθαίνουν, πάντα θα υπάρχει ένας παλιομοδίτης ουρανός, που θα ποτίζει με ρόδινη άχνη την έρημο που γέννησες ...

Σιωπή....

Κι άλλη σιωπή...

κι άλλη σιωπή...

..........................

-αχ... εαυτέ μου, ως πότε θα μιλάς σε τυφλά αυτιά;

-Εσύ φταίς... εσύ με έκανες έτσι...και πάψε να μου μιλάς με αυτές τις ποιητικές σου μπούρδες. Και αν μή τι άλλο, σε ποιόν απευθύνεσαι τόση ώρα;

-Απλά προσπαθούσα να σε αντικαταστήσω. Μην μου θυμώνεις, αλλα είσαι πολύ βαρύς για να σε κουβαλάω, και ήθελα να σε μοιραστώ...

-Μα ετσι, θα με διαιρούσες...

-Είναι καλύτερο απο το να με αφαιρείς εσύ... Νομίζω, δηλαδή...

-Δεν είναι έτσι....

-Δεν κατάλαβα... απο πότε οι εαυτοί μας έχουν και διαφορετική άποψη;

-Απο τότε που οι απόψεις έχασαν τον εαυτό τους... Αντε κοιμήσου τώρα...

...Τράβηξαν ο καθένας για το κρεβάτι του... Ο εαυτός ξάπλωσε μέσα σε μια φιλντισένια κασετίνα με μαργαριταρένιους επιλογους, και ο ιδιοκτήτης του μέσα σε ένα παλιό συρτάρι, γεμάτο με στιχάκια που δεν θα διάβαζε ποτέ κανείς....

... Είναι αυτό, που αρκετές φορές βάζουμε στην άκρη, επειδή η αγάπη μας για κάποιους ανθρωπους μάς κάνει να εθελοτυφλούμε.Ηθελα πολύ , μα πάρα πολύ, να  συνεχιστεί αυτό που πήγαμε να ξεκινήσουμε με τον Orfeus, όμως δυστυχώς υπήρξαν κάποια επίπεδα αντιπαράθεσης, σε προσωπικό επίπεδο, με τον άνθρωπο που θα μπορούσε κάποιος να αποκαλέσει " ο μαγαζάτορας", που δεν μου επιτρέπουν να συνεχίσω...

Είναι κάποιος καιρός τώρα, που αποφάσισα οτι δεν είμαι διατεθειμένος  να δεχτώ κανενός είδους  υποτίμηση, κανενός είδους μείωση, απο κανέναν    Και όταν λέω κανέναν, το εννοώ... Πόσο μάλλον απο έναν έμπορα....

Η συγκεκριμένη  φωτογραφία, τραβήχτηκε πολύ αγχωμένα και βιαστικά, με το κινητό, στην Ηφαίστου στο Μοναστηράκι...   Η βιασύνη ήταν και ο βασικός λογος που "δεν έπιασα" ολόκληρη την εικόνα, όπως ήθελα...

Εχουμε, λοιπόν, έναν δίσκο βινυλίου, με τον ποιητικών αποχρώσεων τίτλο" ΤΑ ΖΗΜΙΑΡΙΚΑ" .  Το εξώφυλο, πέραν τού ψαγμένου τίτλου, απεικονίζει  τον ευθυτενή βιρτουόζο τού μπουζουκιού Κο Λεονάρδο Μπουρνέλη, με το μουσικό του όργανο,δυστυχώς ελαφρώς κομμένο στην φωτογραφία...   Δίνεται επίσης, λεπτομερέστατη περιγραφή τού είδους τής μουσικής περιπλάνησης, στην οποία ο εν λόγω μουσικός γητευτής υπόσχεται να μας ξεναγήσει...

Το εξώφυλλο ολοκληρώνεται με την φωτογραφία τής χυμώδους κυρίας Ολγας Παππά, προφανέστατα πρωθιέρειας αισθησιακών χορών...

Ωραία...

Ας μου εξηγήσει τώρα κάποιος, γιατί εγώ αδυνατώ να το καταλάβω, πώς γίνεται να χορεύει η τύπισσα όταν κάποιος βάλει τον δίσκο να παίζει...  Εχω απάσει το κεφάλι μου, αλλα δεν έχω βρει ακόμα πώς μπορεί να γίνεται αυτό...