Τρεις δυναστείες ζήσαμε σε τόπο ρυπαρό
κρυμμένοι αρχιτέκτονες δαιμόνιοι ακροβάτες
ζητάνε εξιλέωση στου Ηρώδη τον Ναό
και τις στιγμές μας σφάζουνε με αίσχη και απάτες.

Το βρέφος επικήρυξαν πριν κλάμα ακουστεί
έμμονη ιδέα τους έγινε ένα όνομα ξεχασμένο
μια προφητεία τους στοίχειωνε βγάλανε διαταγή
απρόσμενη όμως η ζωή φουντώνει το σβησμένο.

Το άστρο έμεινε κρυφό την αποφράδα νύχτα
χαθήκανε στο πέλαγο παιδιά αλλά και μανάδες
μα βγήκε στο παράθυρο χαιρέτησε η Εβίτα
θαμμένες συνεχίσανε τον δρόμο οι Τρωάδες.

Όλον αυτόν τον σπαραγμό κάποιος βαθιά ακούει
δεν χάνεται ο αναστεναγμός, τα εξαντλημένα χέρια
σκάβουν στο μισοσκόταδο ο πόθος κρυφακούει
δεν έχουνε επιστροφή του μέλλοντος τα ασκέρια.

Επτά αιώνες περάσαμε σε έρημο πλατιά
τίποτα δεν γνωρίζαμε για τον προορισμό μας
κρατήσαμε τον φόβο μας κρυμμένο για μετά
τις φουσκωμένες θάλασσες φέρνουμε στο μυαλό μας.

Αγώνα δρόμου δίνουμε με άτιμα δεσμά
προαίσθημα εξολόθρευσης κυριεύει την ψυχή μας
μα μια κόκκινη χροιά νικάει τη σκουριά
κι ας είναι όλο το βίωμα πέρα από τη λογική μας.

Μες στου μυαλού μου την εικόνα
υψώνεται ένας Γολγοθάς
ένας ατρόμητος τυφώνας
στο μέσο της κακοτοπιάς.

Γι' αυτόν τον ζόφο σου μιλάω
του πένθους το αναπόφευκτο
και την εικόνα ακουμπάω
στου κόσμου σου το κάτοπτρο.

Κρατάς στο χέρι σου ένα δόρυ
μες την καρδιά σου το βουτάς
και στην εικόνα ρίχνεις μύρο
εαρινής μοσχοβολιάς

Με αίμα γράφεις στη λεζάντα
"Omnia vincit amor"
Ο έρωτας νικάει τα πάντα
θάνατο και ξεριζωμό.