Τελικά είναι στη φύση μου. Να μη μπορώ ποτέ να βρω την ισορροπία, να αποτυγχάνω διαρκώς να φέρω τον εαυτό μου σε κατάσταση αρμονίας με τους άλλους.

Μπορεί τη μια στιγμή να αισθάνομαι πίεση από το ενδιαφέρον τους ή τον τρόπο προσέγγισης τους και την αμέσως επόμενη να βυθίζομαι σε μια αίσθηση ασημαντότητας και αδιαφορίας αποτέλεσμα του πώς μου συμπεριφέρονται.

Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί συμβαίνει αυτό. Υποθέτω σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με τις ανασφάλειές μου, με την υπεραναλυτικότητά μου που βάζει στο μικροσκόπιο κάθε λέξη, κίνηση και συμπεριφορά αναζητώντας τις πιο απίστευτες προεκτάσεις και με την τεράστια σημασία που αποδίδω σε όσους είναι δίπλα μου δίνοντας τους έτσι μια δύναμη πάνω μου, που ούτε κι οι ίδιοι δε συνειδητοποιούν.

Είμαι σίγουρη ότι 9/10 φορές ποτέ κανείς τους δεν κατάλαβε πόσο με επιρρέασε αυτό που είπε ή δεν είπε, αυτό που έκανε ή παρέλειψε να κάνει, ο τρόπος που φέρθηκε κτλ.. Κι αυτό γιατί για να το καταφέρει αυτό, θα πρέπει να έχει μάτια κι αυτιά ορθάνοιχτα, κεραίες που να πιάνουν και την πιο ανεπαίσθητη κίνηση και να ερμηνεύουν τον τόνο και τον τρόπο που λέγεται κάτι και -το πιο σημαντικό- να ξέρει να διαβάζει ανάμεσα στις λέξεις. Κάτι που φυσικά σπάνια θα κάτσει να κάνει κάποιος.. εν αντιθέσει με μένα που το κάνω πλέον σχεδόν παθολογικά... σε σημείο που ναι μεν να πιάνω πολλές φορές αυτά που υπάρχουν και δεν λέγονται, αλλά εξίσου συχνά να φαντάζομαι πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν.

Ταυτόχρονα, επειδή ξέρω ότι μπορεί να είμαι φάουλ, επειδή δεν θέλω να έρχομαι σε σύγκρουση με τους άλλους κι επειδή γενικά δυσκολεύομαι να ανοιχτώ, το άλλο λάθος που κάνω είναι ότι πάντα επιχειρώ να αποσιωπήσω τέτοιες καταστάσεις. Το θέμα όμως είναι ότι κάτι τέτοιο είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο. Δεν αποσιωπούνται τόσο εύκολα τέτοια θέματα..ειδικά όταν συσσωρεύονται σε μικρά χρονικά διαστήματα. Το αποτέλεσμα; Ο άλλος να είναι κοσμάρα και να νομίζει ότι όλα είναι μέλι γάλα, εγώ να τρώγομαι με τα ρούχα μου γιατί αφενός δεν είμαι καλά κι αφετέρου ο άλλος είναι τόσο αδιάφορος που δεν το έχει καν ψιλιαστεί - ή σε ακόμα χειρότερα σενάρια παράνοιας, το έχει καταλάβει αλλά απλά δεν τον ενδιαφέρει- και τελικά να καταλήγω σε μια κατάσταση αυτοβασανισμού που κάθε φορά που συμβαίνει με αποδεκατίζει ψυχολογικά, μέχρι που φτάνω στα όριά μου και αντιδρώ με ακραίους τρόπους και λύσεις εκτάκτου ανάγκης που αν άνοιγα το ρημάδι το στόμα μου στην αρχή, ίσως να αποφεύγονταν...

Ίσως.. γιατί η άλλη κατάληξη αν τελικά προσπαθήσω να μοιραστώ κάτι τέτοιο μπορεί να είναι απλά να θεωρηθώ παρανοϊκή... κάτι που ο εγωισμός μου συνήθως δεν μου επιτρέπει... Διότι είναι άλλο να παραδέχεσαι στον εαυτό σου ότι είσαι λάθος, κι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό το να στο λέει ένας τρίτος κατάμουτρα...