Διαβάζω ένα άρθρο για τη νεολαία. Μιλάει για τους αγώνες και τα ρεύματα. Έχει μια αναδρομή στο επαναστατικό πνεύμα των εφήβων από τα '60s ως σήμερα. Πάω στην πρώτη σελίδα και το μάτι μου πέφτει σε μια κοπέλα με ριχτά μαλλιά. Αναγνωρίζω το μύθο της...

Ξέρω πως ήταν ένα ακόμη θύμα των ναρκωτικών και των αμερικανών. Έφυγε μόλις στα 27 παραδίδοντας το είδωλο της ανέπαφο στο χρόνο.

Η κραυγή της εξέφρασε το παράπονο της απόρριψης του διαφορετικού από μια συντηριτική κοινωνία. Στο πρόσωπο της βρίσκει κανείς αυτό που απορρίπτουν τα κοινωνικά πρότυπα που έχουμε, αλλά σαν πρότυπο!

Τι θα έλεγε αν ζούσε και μπορούσε να δει τους νέους σήμερα? Θα λυπόταν ή θα προσπαθούσε να το αλλάξει? Ό,τι κι αν πει κανείς είναι λίγο. Δεν είναι μαζί μας για να ξέρουμε τι θα έκανε. Ήταν ένας rock και blues πύραυλος που αποφάσισε να αυτοπυρποληθεί. Γιατί? Ίσως για να μη δει τη συνέχεια αυτής της ταινίας που την σκηνοθεσία έχει αναλάβει αυτός ο άβουλος κόσμος!

Μια δογματική, κακομαθημένη, συμπλεγματική και παθιασμένη φωνή. Πάρτε την ως παράδειγμα και μη φοβάστε. Μικρή σε ηλικία μα Μεγάλη στα υπόλοιπα!

Ήταν μια φορά η Janis Joplin...

αλλά ακόμη εδώ είναι!