Μόλις γύρισα από το αφιέρωμα στη Λίνα Νικολακοπούλου στο Βύρωνα. Καθυστέρησα να πάω και μόλις έφτασα ήταν φίσκα όλο το θέατρο! Απογοητεύτικα τολμώ να πω! Έψαξα τη μορφή αυτής της ποιήτριας.

Την εντόπισα μπροστά μπροστά. Θεέ μου πώς θα φτάσω εκεί πέρα? Με τα τραγούδια και με τα λόγια ξεχάστηκα.

Ως το σημείο που φωνάζουν την κυρία αυτή, αρχόντισσα του λόγου, να πει δυο λόγια. Αυτά τα δύο λόγια ήταν αυτά που περίμενα να ακούσω τόση ώρα! Ανεβαίνει με την αμηχανία και το λατρευτό της χαμόγελο, με την ανθοδέσμη στα χέρια της. Ξεκινάει με το συνηθισμένο της τόνο: "Ξέρετε ποια είναι η δουλειά μου?" και πήρα την απάντηση που ήλπιζα να ακούσω:"Να σας αγαπάω!" Δεν πίστευα πως θα μπορούσα να το ακούσω στην πραγματικότητα. Ακουγόταν τόσο αληθινό, έβγαινε μέσα από την ψυχή της! Από πότε έχεις να ακούσεις κάτι τέτοιο ρε Δέσποινα? Μάλλον δεν το έχεις ξανακούσει έτσι!

Αφού κατεβαίνει συγκινημένη, μια γυναικοπαρέα-ανάμεσα τους κι εγώ-πάμε για να τη συγχαρούμε. Μου έχουν κοπεί τα πόδια. Τι θα πω? Πώς θα φερθώ? Τι θα κάνω τα χέρια μου? Αλλά αυτή η έμπειρη βραχνή φωνή και αυτά τα ζεστά μάτια συνοδευόμενα με αυτό το καταδεκτικό χαμόγελο με έβγαλαν από τη δύσκολη θέση! Δεν άκουσα λέξη από όσα είπαν οι προηγούμενοι. Αφθόρμητα της είπα: "Θα ακούσετε και το λόγο μιας 15χρονης"? Με αιφνιδίασε! "Άσε το 15χρονη και πες μου το όνομά σου". Αυτό ήταν!

Άκουσε κι από μένα το πιο κλισέ πράγμα που μπορείς να πεις σε ένα στιχουργό: "Εσείς με κάνατε να γράψω". Και εγώ με τη σειρά μου άκουσα την απρόσμενη αντίδραση μιας μεγάλης στιχουργού: "Εσύ σε έκανες να γράψεις". Και αφού την ευχαρίστησα γιατί με βοήθησε να κλάψω...ναι ναι το άκουσε κι αυτό η γυναίκα...μου είπε: "Δε θέλει μόνο ψυχική δύναμη για να κλάψεις, αλλά και δύναμη συναισθημάτων"!

Από πίσω ακούστηκε: "Μα είναι πολύ μικρή για να μπορέσει να καταλάβει". Άθελά μου αναστέναξα. "Τώρα είναι η κατάλληλη ηλικία για να αναστενάζεις". Και όλα αυτά μου τα είπε κοιτάζοντας με στα μάτια!

Όλο αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Δεν υπήρξε στο παρελθόν καλλιτέχνης που να μου έκανε "αφιέρωση με προσωπικότητα"! Όσες αφιερώσεις έχω είναι "Στη Δέσποινα με αγάπη" ή "Στη Δεσποινούλα με χαρά" κ.ο.κ.

Να πω τώρα κι ένα δημόσιο ευχαριστώ γι' αυτό το μάθημα που μου έδωσε!