Όλη μου η ζωή είναι συνδεδεμένη με κάποια κομμάτια που αποτελούν πια κομβικά σημεία.

Θυμάμαι τον εαυτό μου, γύρω στα τέσσερα- πέντε, στο αμάξι του μπαμπά μου να πηγαίνουμε κάπου που υποτίθεται πως θα περνάγαμε καλά άσχετα να δεν καταλάβαινα πού πάμε. Από το ραδιόφνο να ακούγεται το χιτ του Γιάννη Βαρδή που έλεγε: "Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα,όλοι οι δρόμοι γράφουνε "γύρνα",γύρνα και θα βάλω στα λάθη φωτιά..." Μόνο αυτούς τους στίχους θυμάμαι. Κι αργότερα, το βράδυ, όταν επιστρέδαμε στο σπίτι θυμάμαι τη μαμά μου να κάθεται μπροστά από την τηλεόραση και να περιμένει να αρχίσει μια άθλια σειρά, "Η ζωή που δεν έζησα" νομίζω πως το λέγαν, που πάλι θυμάμαι το τραγούδι τίτλων (και είναι πάλι του Βαρδή): "Ίσως, ίσως μια μέρα να ξεφύγεις απ' το μέλλον που σου φτιάξανε.....αχ, ας φύγουμε εμείς πριν χάσουμε το τρένο της γραμμής..." και την Κουλίεβα να περπατάει σε μια γέφυρα. (Συμπέρασμα: Έβλεπα πάρα πολύ τηλεόραση)

Αργότερα θυμάμα, στα έξι μου, τη μουσική από το Άγγιγμα Ψυχής και το Χατζηγιάννη να λέει:"Εγώ μιλώ με προσευχές για σένα μάγισσά μου...". Και την επόμενη μέρα, Σάββατο, ακούω μέχρι και τώρα τη γιαγιά μου να τραγουδά:"Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας...".

Και αφού τρώγαμε στη γιαγιά και γυρίζαμε σπίτι ο μπαμπάς μου έπαιρνε την κιθάρα και άρχιζε: "Βασιλεμένα τα ματάκια του σα λυχναράκια μες στο δρόμο. Κομμένα λόγια γιασεμάκι μου...". Και πήγαινα για ύπνο.

Στην εφηβεία μπήκα αφήνοντας πίσω τα υπόλοιπα και τραγουδώντας την "Αλεξάνδρεια" χωρίς να ξέρω το γιατί. Μετά ήρθε η Χαρούλα και πολλά απογεύματα πίσω από τις κουρτίνες να απολαμβάνω τα μεσημέρια μου. "Καρέλια", "Τα πέδιλα" και όλα τα συναφή. Και φτάνω στα δώδεκα να κλαίω με Παπακωνσταντίνου. Όλα μες στη ζωή είναι.

Μετά, στο Γυμνάσιο, ξανακούω τα ίδια, συγκινούμαι με τα ίδια. Αλλά τα βλέπω από άλλες σκοπιές. Π.χ. με η γιαγιά μου ανακαλύπτω τα πιο λαϊκά, με τη μαμά τα πιο έντεχνα και με τον μπαμπά ζω πιο ροκ φάσεις.

Αλλά αυτό που ένιωθα σ' αυτές τις μικρές ηλικίες, τότε που ανακάλυπτα την ουσία της μουσικής, ακόμη κι αν τις περισσότερες φορές άθελα μου. Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για μένα και το δεχόμουν σα μαγεία. Αισθάνομαι τυχερή που μπόρεσα να το ζήσω.