Ώρα 17 απογευματινή και κάτι ψιλά...

Αλαφιασμένη πηγαίνω από γραφείο σε γραφείο, για έγγραφα, λογαριασμούς, χρεώσεις, αναφορές...

Το κινητό χτυπάει με τον γνώριμο ήχο του μηνύματος...

"Ψήνεσαι για καφεδάκι και μπιλιάρδο;"

Ψήνομαι, ψήνομαι... Έφτασα στο ραντεβού με καθυστέρηση ολίγων λεπτών!

Διαλέξαμε τραπέζι, στέκα και στήσαμε τις μπάλες!!!

Όσον αφορά το "άθλημα" δηλώνω fun. Υπήρξε μία περίοδος της φοιτητικής μου ζωής όπου είχα ξετρελαθεί με το τραπέζι με τις τρύπες και το εξασκούσα ανελλειπώς. Βέβαια από την τελευταία μου επαφή με τη στέκα είχαν περάσει πέντε ολάκερα χρονάκια...

Ξεκινάει ο Deontas και σπάει...Δεν βάζει καμία μπάλα και πέρνω σειρά εγώ. Δύο μέσα... Και ενώ καθ'όλη τη διάρκεια της παρτίδας είχα σταθερό προβάδισμα μου την πήρε μέσα από τα χέρια, καταφέρνοντας το τελειωτικό χτύπημα.

Τελικό σκορ 3-0. Θα με ρωτήσετε τώρα γιατί διατυμπανίζω το ότι έχασα; Βάλαμε στοίχημα: ο χαμένος post!

Ναι, λοιπόν έχασα. Έχασα γιατί κάποιος έκανα συνεχώς λάθη. Έχασα γιατί κάποιος άλλος ήταν αρκετά τυχερός. Έχασα λόγω παρατεταμένης απουσίας από τον αγωνιστικό χώρο...Δεν παραδέχομαι την υπεροχή του αντιπάλου μου, γιατί απλούστατα, αρκετές φορές τον είχα στριμώξει ιδιαίτερα...

Δεν θα το βάλω κάτω όμως... Το post το έκανα, αυτή τη φορά. Την επόμενη όμως;

Ένας αγώνας δεν θα κρίνει το αποτέλεσμα! Τ' ακούς monsieur; Θα πάρω το αίμα μου πίσω!!!

ΥΓ. Ως ομάδα όμως σκίσαμε!!! Το photoplay βαρέθηκε να μας δίνει extra παιχνίδια, επειδή σπάγαμε το ρεκόρ στο Shangai...