Όχι, δεν αναφέρομαι στο κατά τα άλλα συμπαθέστατο παραδοσιακό όργανο (που είναι τα χρόνια που δεν άφηνα πανηγύρι για πανηγύρι...).

Αναφέρομαι στην περιπαικτική έκφραση που απευθύνεται σε έτερα ήμισυ, φαντάρους, υπαλλήλους κλπ με τον τονικό διαχωρισμό μεταξύ δεύτερης και τρίτης συλλαβής...Κλαρίιιι-νο (το «νο» το λέμε κοφτά).

Το πως ακριβώς λέγεται και το γιατί θα μου επιτρέψετε να σας το αναλύσω με ένα παράδειγμα, για έτερα ήμισυ...

Κάποτε είχα ένα φιλαράκι, ας τον πούμε Χαρίλαο. Ο Χαρίλαος ήταν ένα πολύ καλόβολο παιδί, ευγενικό, πάντα με ένα χαμόγελο και μίλαγε πολύ. Ο Χαρίλαος ακριβώς λόγω αυτής του της ιδιότητας είχε ένα πρόβλημα με τις κοπέλες. Ενώ τις πλησίαζε εύκολα, μόλις άρχιζε να φιλοσοφεί και να αναλύει, οι τσούπρες την κάναν με ελαφρά.

Κάποια μέρα όμως γνώρισε την, ας την πούμε Γεωργία. Όμορφη κοπέλα, η Γεωργία, πολύ όμορφη και φαίνονταν καλή. Αποφάσισαν τα δυο πιτσουνάκια να κάνουν σχέση. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, χαρήκαμε πολύ για τον φίλο μας, γιατί το είχε μαράζι.

Με τον καιρό όμως ο Χαρίλαος άρχισε να εξαφανίζεται...

Το «Αχ δε μπορώ σήμερα παιδιά, θα βγω με τη Γεωργία...» είχε γίνει καραμέλα..

Δεν έπαιρνε τηλέφωνο, ούτε και σήκωνε το δικό του.

’λλαξε ύφος, στυλ, πόζα...ακόμα και τρόπο ντυσίματος, επειδή «έτσι αρέσει στη Γεωργία».

’λλαξε σκέψη, νοοτροπία και ιδανικά «γιατί έτσι είπε η Γεωργία».

Σταμάτησε να βγαίνει και καθόταν σπίτι γιατί «έχει νεύρα η Γεωργία».

Αν ποτέ το αποφάσιζε να ξεκουνήσει, έστηνε όλο τον κόσμο γιατί «άργησε να ετοιμαστεί η Γεωργία».

Όπου στην προκειμένη φάση του απαντούσαμε όλοι « Μα καλά ρε Χαρίλαε, στο δίπλα τετράγωνο είμαστε. Ας άφηνες τη Γεωργία να ετοιμαστεί και ας ερχόταν μόνη της, με την ησυχία της».

«Τι λετε; Μετά θα μου κράταγε μούτρα και δε θα ερχόταν...»απαντούσε ο ερωτευμένος Σαίξπηρ.

Τα αστεία δεν άργησαν να βρουν αποδέκτη. «Τι δώρο θα πάρουμε στο Χαρίλαο για τα γενέθλια του;»

«Ένα ζευγάρι παπούτσια, γιατί είναι καιρός να αρχίσει να φοράει δύο...»

Με τον καιρό όμως... τα παιδιά χώρισαν. Η Γεωργία ήταν απαρηγόρητη. Μονίμως τη βλέπαμε στο δρόμο με κόκκινα και πρησμένα μάτια. Κάποια στιγμή έπνιξε τον πόνο της στην αγκαλιά κάποιου άλλου και άρχισε εκείνη αυτή τη φορά να στριμώχνει τα ποδαράκια της σε μία γόβα.

Ο Χαρίλαος από την άλλη δεν άργησε να γεμίσει τη κενή θέση δίπλα του. Με μία που τρέχει από πίσω του, φοράει ένα παπούτσι και υπακούει τυφλά σε εντολές.

Συμπέρασμα: το κλαρί-νο κάποτε ήταν ο Χαρίλαος, στη θέση του όμως ξεφύτρωσαν δύο, σαν τη Λερναία Ύδρα ένα πράγμα.

Το γιατί από κλαρίνο το παιδί έγινε κλαρινιτζής κατανοητό.

Η άλλη πως στο καλό από οργανοπαίχτης έγινε όργανο, ακόμα το ψάχνω...