Η εξαφάνιση έλαβε χώρα την Πέμπτη το απόγευμα. Τρόμαξε το σκυλί από δυναμιτάκια που ρίχνανε στη γειτονιά και το έβαλε στα πόδια. Ξέρω πως πάντα τα σκυλιά τρομάζουν με αυτούς τους ήχους.

Τη θεωρούσα χαμένη. Ήταν το μοναδικό θέμα στη ζωή μου για το οποίο δεν μπορούσα να είμαι αισιόδοξη. Τη λεπτομέρεια αυτή με τα δυναμιτάκια μου την απέκρυψαν επιμελώς, μη τυχόν πλακώσω κανά πιτσιρίκι στο ξύλο από τα νεύρα μου.

Βρήκα όμως τεράστια συμπαράσταση, στην αναζήτηση αυτή. Συμπαραστάση πιθανή και απίθανη. Extra βαθμοί σε kinezes_trexoun_gimnes και uNick που με πότισαν ρακόμελα μέχρι πνιγμού, πνίγηκε ο πόνος μου, πνίγηκα και εγώ...

Πάρα πάρα πολλά ευχαριστώ σε όλους σας, που με κάνατε να νοιώθω πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου, δίπλα μου και κοντά μου. Ένας λόγος σας ήταν αρκετός για να με κάνει πολλές φορές να χαμογελάσω, μέσα από τα δάκρυα.

Η ιστορία έληξε με ευτυχισμένο φινάλε. Σήμερα το πρωί ξύπνησα από τις τσιρίδες της μαμάς μου. Η εξαφανισμένη, στέκοταν πεινασμένη, διψασμένη, βρώμικη αλλά και περιχαρής στο μπαλκόνι της κουζίνας. Μετά την τρομάρα που πήρε και αφού περιπλανήθηκε στο βουνό, βρήκε το δρόμο για το σπίτι.

Εκτός από ένα τεράστιο ευχαριστώ προς όλους σας, θέλω να κλείσω με μία ευχή:

Μακάρι όλα τα δυσάρεστα να έχουν τέτοιο χαρούμενο τέλος.

Από τη Sunny και εμένα πολλά φιλιά και πολλές ευχές!

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από την πρώτη μέρα που την υιοθέτησα. Αρκετά βρώμικη και τότε...