(Προς συνομίληκους μου)

Είναι αλήθεια πως μια εποχή φεύγει και έρχεται μία άλλη. Αναφέρομαι στην εποχή του βιβλίου.

Στεναχωριέμαι αφάνταστα όταν βλέπω πως όλο και λιγότερα άτομα αποφασίζουν να πάνε να αγοράσουν ένα βιβλίο (κυρίως έφηβοι), αποφεύγουν τα βιβλιοπωλεία όπως ο διάολος το λιβάνι και παραπονιούνται πως θα ήθελαν για δώρο ένα νέο iPod και όχι αυτές τις μλκ που δεν "καταλαβαίνουν Χριστό"! Τα πράγματα γίνονται και λίγο τραγικά, αφού πάρα πολοί έφηβοι ντρέπονται που διαβάζουν βιβλία ή ασχολούνται με κάτι διαφορετικό και γι' αυτό προσπαθούν να το κρύψουν κάνοντας τους αδιάφορους και χλευάζοντας το.

Μπαίνοντας σ' ένα βιβλιοπωλείο νιώθω τρομερά μεγάλη σε ηλικία ή πηγαίνοντας σε μία έκθεση βιβλίου φοβάμαι να κοιτάξω τα ιστορικά. Νιώθω όλα τα μάτια να είναι στραμένα πάνω μου και να λένε: "Τι θέση έχεις εσύ εδώ. Είσαι πάρα πολύ μικρή"!

Άλλοτε το βιβλίο είχε την αξία του, όμως...! Πήγαινες, το αγόραζες επεξεργαζόσουν το εξώφυλλο, μύριζες τα φύλλα και δεν ήθελες να τελειώσει. Τώρα αυτή η μυρωδιά σου φαίνεται γελοία και παλιομοδίτικη και τα εξώφυλλα υπερβολικά σοβαρά. Γιατί; Λένε όλοι πως δεν τους αρέσουν, αλλά κανένας δεν μπαίνει καν στον κόπο να πει γιατί. Γιατί η παρέα σου το βρίσκει "ηλικιωμένο" πια και φοβάσαι μη σε απορρίψουν; Ή μήπως φοβάσαι τη λέξη "φυτό" που θα σου πει κάποιος. Πού φτάσαμε!

Κάποτε παρακάλαγε ο κόσμος για να έχει βιβλία και τώρα προσπαθούμε να τα αφανίσουμε.