Καλημέρα σας από Ναυσταθμο Σαλαμίνας.

Τα πράγματα στην Υπηρεσία δεν πάνε και πολύ καλά...

Κανονικά, ο φαντάρος οσο παλιώνει θα έπρεπε να παιζει και καλύτερα. Εδώ συμβαίνει το αντιθετο.

Βεβαια, δεν ειναι κατι το οποίο συμβαίνει  μονάχα σε εμένα, αλλά σε ολους οσους εχουμε απομεινει εδώ. Κάτι οι αποσπάσεις, κατι οι διαθέσεις, εχουμε μείνει τρεις και ο κουκος!

Χτες το πρωί ηρθε σήμα να φροντίσει η Υπηρεσία να αποσταλεί ανθρωπιστική βοήθεια στην δοκιμαζόμενη Μιανμαρ. Και επειδη οι αποθήκες ανηκουν σε εμάς, μας εγινε γενικο προσκλητηριο το πρωί.

Εγω ημουν στην ομάδα που θα φορτωνε κουβέρτες. Για την ακρίβεια, 4080 κουβέρτες συσκευάσαμε και φορτώσαμε. Ομως ειμασταν μονάχα 5 ατομα. Ξεκινήσαμε στις 8.00 το πρωί και τελειώσαμε στις 13.30, μονο και μονο επειδή κάναμε υπερπροσπάθεια. Περιττό να πω πως σημερα πονάει κάθε εκατοστό του κορμιού μου απο το κουβάλημα των χαρτοκιβωτίων!

Σημερα εχω την κλασσική μου ολοημερη βαρδια στο Λογιστηριο (καλά ειμαστε ως εδώ) ενώ αύριο προβλέπεται 12 ωρες σκοπιά-φύλαξη δασους-πυρασφάλεια (κατι τετοιο τελος παντων) σε 2 εξαωρίες. Εξτρα μπονους δωρακι!

Και αν μου κάσει νουμερο 02.00-08.00, να δω πως το πρωι της Δευτερας όπου 08.00 πρέπει να ειμαι στο εργασιμο του Λογιστηρίου θα εχω μυαλο και κουραγιο να κοβω αιτήσεις, οπου ενα λαθακι μπορεί να αποφέρει πρόβλημα χιλιαδων ευρω. Γιατί αντικειμενικά, το γραφειο στο οποίο ειμαι εχει το μεγαλύετρο πήξιμο από ολα τα γραφεία που θα μπορούσε να ειναι κανείς στο Στρατο.

Μετά απο ολα αυτά, ενα πράγμα εχω να πω:

88 και σημερα!!!!