Αν είναι δυνατόν! Οι 2 φιλενάδες του προ μηνός Post, ήρθαν χωρίς να με ρωτήσουν και εγκαταστάθηκαν ξανά δίπλα μου! Ωραίαν τινά πρωϊαν, χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού:

 Αγνωστη Φωνή: Καλημέρα σας, κατι πράγματα έχουμε φέρει....

 Εγώ: Τι πράγματα, δεν εχω παραγγείλει κατι!

’γνωστη φωνή: Κατι καναπέδες, κρεββάτια, κούτες, γενικά ολόκληρο νοικοκυριό.

Εγώ: Απο ποιόν?

Αγνωστη φωνή: Κατεβείτε να δείτε

ΚΑτεβαίνω που λέτε ο καλός σου κάτω (ακόμα με το μάτι κλειστό λόγο του ακατάλληλου της ωρας - ήταν πολύ πρωί - και τι βλέπω! Την Μ και την Μ που λέγαμε! Κανονική μετακόμιση κάνανε! Χωρίς να προλάβω να πω τίποτα, μέσα σε 2-3 λεπτά, είχανε πάρει όλα τα συμπράγκαλα τους και εγκαταστάθηκαν στο σπίτι! Τι να πει κανείς! Μουρμούρισα κάτι μέσα απο τα δόντια μου, ντύθηκα και εφυγα για την δουλειά. Ε, λέω και εγώ, τόσες ώρες θα λείπω, θα βαρεθούν και θα φύγουνε.

Αμ δε! Το βράδυ που γυρίζω σπιτι, τσούπ, νάτες αραγμένες πάνω στον κα΄ναπέ, να φλυαρούνε. Βρε κορίτσια τους λέω, δεν πάτε να φύγετε από εδώ, πάλι σε εμενα βρήκατε  να έρθετε να κανετε επίσκεψη? Εμ, σε αγαπάμε εσένα (λένε), είσαι και βολικός (βρίσκουν ευκολα να παρκαρουν σπίτι μου), ε γιαυτό ξαναρθαμε! Τα παίρνεις ΄τωρα στο κρανίο ή δεν τα παίρνεις?

Θα επανέλθω σε αυτό το φλέγον ζήτημα αργότερα. Ελπιζω σήμερα που θα γυρίσω σπίτι, να μην τις δω ακομα εκεί!