Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ προσωπικά δεν είχα ξανακούσει αυτό τον τίτλο πρωτού διαβάσω το Δίφωνο Σεπτέμβρη. Είναι λίγο πολύπλοκο τι είναι το bootleg. Αν μπορούσαμε να δόσουμε έναν ορισμό αυτός θα ήταν: το υλικό που οι εταιρείες απορρίπτουν. Να εξηγήσουμε!

Είναι ηχιτκό υλικό από δουλειές που οι εταιρείες αρνούνται να εκδόσουν είτε γιατί τις θεωρούν απρόσφορες ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Έτσι τις εκμεταλεύονται οι bootleggers. Κάποιοι ίσως τους μπερδέψουν με τους πειρατές. Δεν είναι το ίδιο. Οι πειρατές αντιγράφουν και πουλάνε επίσημο εταιρειακό υλικό, ενώ οι bootleggers πουλάνε ανέκδοτο υλικό χωρίς την επωνυμία της ετερείας.

Όλο αυτό ξεκίνησε από τους Ken και Dub, οι οποίοι δουλεύουν σε μια δισκογραφική εταιρεία και όλως τυχαίως φτάνουν στα χέρια τους ανέκδοτα κομμάτια του Dylan. (Εποχή που ο Dylan είχε κάνει το Nashville Skyline και οι περισσότεροι φαν είχαν δυσαρεστηθεί.) Αποφάσισαν να δόσουν το υλικό στον κόσμο, ώστε να προσφέρουν μια γεύση από τον παλιό Bob. Έτσι βγάλανε το υλικό σε διπλά βινύλια με λευκό εξώφυλλο. 

Αυτή ήταν η αρχή για να ξεκινήσει αυτό το συστηματάκι μουσικής διάθεσης. Κανείς δεν μπορούσε να κινηθεί εναντίον τους νομικά, διότι ο καλλιτέχνης δεν έχει υπογράψει με τη δισκογραφική, για να έχει τα προσωπικά διακαιώματα. Και επιπλέον δεν αναγραφόταν πουθενά το όνομα του καλλιτέχνη! Πράγμα που έκανε την Columbia και πολλές άλλες δισκογραφικές να τραβάν τα μαλλιά τους!

Αυτή η..."μόδα" δεν άργησε να έρθει και στην Ελλάδα. Αλλά εδώ επειδή τα μέτρα προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων δεν είναι τόσο ελαστικά όσο στην Αμερική. Έτσι δε γίνεται πώληση, αλλά ανταλλαγή.

Τα βρίσκεις παντού. Και με ένα καλό ψάξιμο ίσως και στο Μοναστηράκι! Συνειδητοποίησα πως στο σπίτι μου υπάρχει μια μικρή -ακόμα- συλλογή από bootlegs την οποία σκοπεύω να μεγαλώσω. 

Παράδειγμα μπορείτε να βρείτε εδώ: http://nora.embl.de/ivica/boot_list.html ή με ένα πολύ καλό googlαρισμα.