Είναι φορές που αισθάνομαι δυσλειτουργική.

Όταν οι προθέσεις μου παρερμηνεύονται και τα λόγια μου παρανοούνται.
Όταν αυτό που έχω σκεφτεί στο μυαλό μου είναι τόσο ξεκάθαρο, επαγωγικά και ορθολογικά σωστό αλλά παρόλα αυτά, μόλις εκστομιστεί από το στόμα μου μετατρέπεται σε κάτι αλλότριο που τρομάζει. Όχι εμένα, τους άλλους.

Για πόσο θα πρέπει να προσέχω τί λέω και πώς;

Είναι φορές που αισθάνομαι ανεπαρκής.

Όταν διαπιστώνω ότι υπολλείπομαι. Των προσδοκιών και των επιθυμιών των άλλων.
Όταν μου δείχνουν ότι μονίμως αποτυγχάνω στο να τους δείξω ότι ενδιαφέρομαι. Όταν εκεί που νομίζω ότι τα πάω καλά, μηδενίζουν το κοντέρ και με βάζουν να ξεκινήσω από την αρχή.

Για πόσο θα πρέπει να προσπαθώ να ανταπεξέλθω;

Είναι φορές που αισθάνομαι ελλατωματική.

Όταν νιώθω ότι είμαι δομικά ασύμβατη με τους ανθρώπους και τις απαιτήσεις τους. Κι ας καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες να απαλύνω τη διαφορετικότητά και τις ιδιορυθμίες μου.

Για πόσο θα πρέπει να προσποιούμε ότι μπορώ να ταιριάξω;