Είναι πολύ σκληρό πράγμα ν' αντιλαμβάνεσαι πως αυτό που φοβάσαι περισσότερο απ' όλα συμβαίνει σε σένα. Όλοι βλέπουμε τους κινδύνους από την τηλεόραση, αλλά κανένας δεν έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο κάποια στιγμή να έρθει αντιμέτωπος με τον κίνδυνο.

Έτσι συνέβη και με μένα. Δεν περίμενα ποτέ πως θα συνέβαινε κάτι ανάλογο στην καλύτερή μου φίλη...Κι όμως συνέβη! Ποια είναι η θέση μου; Να πω πως αυτό που κάνει είναι λάθος; Να την προστατεύσω; Ν' αδιαφορήσω, γιατί ό,τι κάνει είναι επιλογή της; Τι;; Λυπάται, κλαίει και θρηνεί και το χειρότερο: αισθάνεται πως πλήγωσε κάποιον. Πώς θα της δώσω να καταλάβει πως δεν ήταν αυτό που φαινόταν; Πως ό,τι κάναμε όλοι μας το κάναμε για να είναι αυτή καλά; 

Δε θα μ'ενδιέφερε αν δε μου ξαναμιλούσε. Αρκεί να ήξερα πως την είχα αποτρέψει από κάτι ολέθριο γι' αυτήν. "Μα θέλω να ζήσω το παρόν!" Ναι, αλλά χαρά μου αν ζήσεις το παρόν αδιαφορώντας για το μέλλον δείχνει αναισθησία. Κι αν δε νοιάζεσαι εσύ για τον εαυτό σου, άφησε τουλάχιστον τους υπόλοιπους να το κάνουν. Δεν είσαι στο γκρεμό, ετοιμάζεσαι να φουντάρεις κι εμείς καθόμαστε και χειροκροτάμε απλά γιατί αυτό είναι η επιλογή σου! 

Ελπίζω στη μία και μοναδική στιγμή που θα πεις αυτό το "Συγγνώμη, έκανα λάθος!"

Δεν πρόκειται να σου πω τίποτα τότε. Αλλά και πάλι αν καταφέρεις κι αποδείξεις πως είχες δίκιο πάλι δε θα πω τίποτα, αλλά θα αποδεχτώ το δικό μου λάθος. Και μη σκεφτόμαστε πως η ζωή και τα συναισθήματα δεν είναι μαθηματικά! Αν το καλοσκεφτούμε είναι! Κάνουμε τις υποθέσεις μας, προχωράμε στην απόδειξη και τότε βγάζουμε και το συμπέρασμα. 

Ας μη μου μιλάς, αλλά εγώ:

Θα σε υπερασπιστώ
κι εσύ απάνω μου κρεμάσου
μ' ένα φιλμ χρωματιστό
δείχνοντας τα πρόσωπά σου.

Όπως είπε κι ο Κ.Τριπολίτης.

"Μην ξεχνάς πως ακόμη είσαι παιδί, όσο ώριμα κι αν θες να συμπεριφέρεσαι!"