Έχει ξημερώσει αλλά η βροχή συνεχίζει. Ο αέρας δυναμώνει. Βλέπω τις ψιχάλες να κατρακυλούν  πάνω στο τζάμι ,σίγουρες και αποφασισμένες για τον δικό τους αγώνα. Ο αέρας φυσάει δυνατά, σχεδόν με τρομάζει. Αλλά καταλαβαίνω. Οι χθεσινές φωτιές σήμερα έγιναν σταγόνες θυμωμένες  που πέφτουν από ψηλά για να κτυπήσουν τον δρόμο τα κτίρια και τους ανθρώπους με μανία  λες και ζητούσε εκδίκηση

Θυμάμαι όμως την χθεσινή πορεία. Τόσα άτομα, τόσοι ματατζήδες.  Τίποτα δεν έγινε. Ήταν απολύτως ειρηνική . Θυμάμαι όμως εκείνες τις γριούλες που καθώς η πορεία περνούσε κάτω από τα σπίτι τους εκείνες έβγαιναν και μας χειροκροτούσαν φώναζαν που και που μαζί μας και τα συνθήματα και έκαναν το σήμα της ειρήνης με τα  κουρασμένα γεμάτα ζάρες χέρια τους. Έτσι για λίγο μόνο καθώς οι διαδηλωτές χειροκροτούσαν ένιωθες μέσα σου βαθιά ότι υπάρχει ελπίδα, ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος.

Ήταν και η συνέλευση που είχε προηγηθεί . Η απόφαση ομόφωνη. Κατάληψη μέχρι την Δευτέρα και μετά βλέπουμε. Πήγα στο Πολυτεχνείο μετά από πολλές μέρες. Εκείνο που πραγματικά δεν περίμενα ήταν το κατεστραμμένο κιλικίο μας . Κατά τα άλλα  το κτίριο δεν είχε υποστεί σοβαρές ζημιές . Μερικά σπασμένα τζάμια μόνο. Αν ο καιρός βελτιωθεί λίγο πιστεύω  πως οι πορείες θα συνεχιστούν, ειρηνικότερες και μαζικές