Από τότε που ξεκίνησα να συζητώ το ενδεχόμενο να επιστρέψω στην Αθήνα οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί με ρώταγαν αν σκοπεύω να μείνω μόνη μου ή μαζί με την μητέρα μου. Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Η μητέρα μου είναι σε γενικές γραμμές αρκετά διακριτικός άνθρωπος και επιπλέον πίστευα ότι τα 2 χρόνια στο εξωτερικό θα μου εξασφάλιζαν μια ελευθερία κινήσεων την οποία φυσικά δεν είχα τα προηγούμενα χρόνια του πανεπιστημίου.

Κι όντως για 6 ολόκληρους μήνες δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στην συγκατοίκησή μας. Ακόμα κι όταν ξεκίνησα δουλειά πίστευα ότι θα με βόλευε καλύτερα να μένω με τη μητέρα μου, για λόγους καθαρά οικονομικούς, έτσι ώστε να μπορώ να ξοδεύω το μισθό μου σε όλα τα μικροπράγματα που από καιρό έχω βάλει στο μάτι... Κι ακόμα το πιστεύω ότι ίσως αυτή να είναι η καλύτερη τακτική για την ώρα.

Όμως το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Και τα όρια ελευθερίας-αδιαφορίας φαίνεται ότι είναι λιγότερο ξεκάθαρα από όσο νόμιζα ή θα με βόλευε. Έτσι χρειάστηκε μόλις μια κουβέντα κι ένα τηλεφώνημα για να ανατραπεί το σκηνικό και να αρχίσω να αισθάνομαι ότι ασφυκτιώ. 

Αναγνωρίζω ότι μάλλον αντιδρώ υπερβολικά. Και κατανοώ ότι από τη στιγμή που μένεις μαζί με κάποιον άλλο, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν να μην υπάρχει. Αλλά δηλώνω αδυναμία. Θέλω όταν γυρίζω σπίτι να κατεβάζω ρολά και να ασχολούμαι μόνο με τον εαυτό μου. Εγωιστικό; Το δέχομαι. Αλλά αυτό έχω ανάγκη.

Επιπλέον με έχει κουράσει η γκρίνια του "γιατί δε συμμαζεύεις το δωμάτιό σου;", "και ποιά είναι η συνεισφορά σου σε αυτό το σπίτι;", το παράπονο "συμπεριφέρεσαι σα να είμαι αόρατη", "δε σε βλέπω καθόλου", "μα κάτσε λίγο να μιλήσουμε" και το ενδιαφέρον που εκδηλώνεται με ερωτήσεις του στυλ "και τί ώρα θα γυρίσεις απόψε;", "πού θα πας και με ποιούς;", "τί έφαγες σήμερα;", "δουλεύεις πολύ", "είναι αργά, πέσε για ύπνο"...

Δεν ξέρω αν περνάω μια ακόμα κρίση, λόγω γιορτών και τέλος του χρόνου. Δεν ξέρω αν απλά με έχει κουράσει όλη η κοινωνικοποίηση των τελευταίων μηνών που προέκυψε από τη δουλειά και όλο αυτό είναι μια αντίδραση στο ότι πρέπει όλη μέρα να είμαι με ένα χαμόγελο και να έρχομαι σε επαφή με πολύ κόσμο. Ή αν πρόκειται για κάτι βαθύτερο. Πάντως μετά από ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα αναγνωρίζω στον εαυτό μου και πάλι τα πρώτα σοβαρά σημάδια κούρασης, ανάγκης για απομόνωση και τάσης φυγής. 

Θα δείξει.. Ίσως μέσα στο 2009 να πρέπει να κάνω το επόμενο βήμα...  παρόλου που δεν είμαι καθόλου σε φάση τόσο ριζικών αλλαγών.