Πωπωπω καιρό έχω να μπω εδώ μέσα…Πάντως δεν έχει αλλάξει τίποτα στο δωμάτιο αυτό! Όλα είναι όπως τα είχα αφήσει…..

Bλέπω πως το προηγούμενο μου ποστ είναι από τις 10 Φλεβάρη….Έχει περάσει όντως πολύ καιρός από τότες…Αλλά τι να κάνουμε??

Έτσι είναι η έμπνευση στον γραπτό λόγο…είναι ακριβώς όπως και με τις μουσικές, δεν ξέρεις πότε θα στην καρφώσει να βγάλεις καινούργιες…

Δεν έχουν όμως μεγάλη σημασία τα παραπάνω….Πάμε στα φρέσκα:

ΑΛΦΑ

Τον ξέρεις τον Neculae Neacsu που πέθανε το 2002, σε ηλικία 80 ετών?? Είναι ένας πραγματικός δεξιοτέχνης του βιολιού και ψυχή των Taraf De Haidouks (Η συμμορία των κλεφτών), της κορυφαίας ίσως ρουμάνικης τσιγγάνικης μπάντας που βγήκε ποτέ στο στερέωμα…

Αυτός λοιπόν ο τύπος είχε ρωτηθεί κάποτε αν είχε σπουδάσει μουσική….Και τί απάντησε ο αλήτης???

Eδώ δεν ξέρω να γράφω το όνομά μου και θα διαβάζω νότες; Αλλά ποιος χρειάζεται νότες πάνω στη σκηνή. Τότε μιλάει η καρδιά…

Πραγματικά, πόσο δίκιο έχεις βρε Νeculae?? Τι να τα κάνεις τα πτυχία όταν τα ΜΙ ΛΑ ΡΕ ΣΟΛ προσπαθούν να μάθουν εσένα και όχι εσύ αυτά??? Δεν είναι όμορφο αυτό?? Να σε κυνηγούν οι νότες να σε βρουν???

Τελευταία κάπως έτσι νιώθω και εγώ πάνω στο stage, λησμονώ τις γνώσεις και αφήνομαι στους φθόγγους και τους ήχους που χαρίζουμε απλόχερα...Μωρέ η καρδιά είναι που μετράει και όσο αυτή χτυπά, τόσο πιο δυνατά θα μας κυνηγούν οι νότες να μας πιάσουν…    

ΒΗΤΑ

Κάποτε γούσταρα να παρατηρώ το πώς προσπαθούν  να προστατέψουν οι πέρδικες τα μικρά τους όταν αυτά έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη ζωή…Τα βάζουν λοιπόν oι γονείς σε μια σειρά και τα υποχρεώνουν να περπατούν σε ευθεία γραμμή…Η μάνα λοιπόν πότε βρισκόταν πίσω τους και πότε μπροστά τους για να τα ελέγχει…Κάποια στιγμή κάποιο από τα μικρά έφευγε από την γραμμή…. H πλάκα είναι ότι  δεν το έφερνε με το ζόρι πίσω η κυρά το μικρό της…Το άφηνε να σεργιανίσει λίγο παραπέρα…Κάποια στιγμή λοιπόν το μωρό τρόμαζε που περιφερόταν μόνο του και θυμάμαι τον ήχο φόβου που έβγαζε μέχρι να ξαναβρεθεί από μόνο του στη μητρική γραμμή…Η μάνα δεν έκανε τίποτα! Μόνο του το πιτσιρίκι γυρνούσε…

Πολύ μεγάλη σοφία της φύσης αυτό…Και μάλιστα πολύ μεγάλο κατόρθωμα για τον μικρό εγκέφαλο ενός τέτοιου πουλιού……

Θα μου πεις τώρα….Τί θέλω να πω με την παραπάνω ιστορία…Μα τίποτε περισσότερο ούτε λιγότερο από αυτό που λέει….Απλά στην θέση της περδικοφαμίλιας φαντάσου ότι είναι οι νότες σου και εσύ που τις γεννάς είσαι η μάνα….

Άφησε τις νότες να ξεφύγουν από τις γραμμές του πενταγράμμου, άστες να κάνουν βόλτες παραέξω από το δημιούργημα σου ή από αυτό που έχεις κάνει κτήμα σου….

Πίστεψε με πως θα γυρίσουν μόνες τους σε σένα που τις γέννησες ή σε σένα που τις τραγουδάς…. Η έμπνευση δεν φαλτσάρει….η σκέψη είναι που φαλτσάρει στην ιδέα του φόβου της μη αποδοχής του πάθους….
(δικό μου είναι αυτό δεν το έκλεψα από κανέναν γραμματιζούμενο)

Μόνες τους λοιπόν θα γυρίσουν οι νότες και θα σου κάνουν όλα τα χατίρια….

ΓΑΜΑ

Ναι!! Έχεις δίκιο! Έτσι θα γίνει…θα αλλάξει ο στίχος. Και ο Μανώλης ενθουσιάστηκε με αυτή την αλλαγή….Θα γίνει ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ….και έτσι μπορούμε να το ονομάσουμε αυθαίρετα  το σημείο εκείνο ΑΝΚΟΡ του δεύτερου ρεφρέν!!!

Είδες??  Αφήσαμε και τον στίχο να ξεφύγει από την πρωτόλεια γραμμή και τελικά μόνος του ήρθε στα δικά σου θέλω…..

Εϊδες?? Όταν μιλάει η καρδιά??? Ούτε γνώσεις θέλει, ούτε τίποτα….

Είναι αυτό που έλεγε ο Νeculae……

Υ.Γ 1: Tώρα ακούω τους Nazca... Οι μπαγάσιδες παίζουν πολύ ιδιαίτερα τα ινδιάνικα τους άσματα!! Άλλη μια πηγή έμπνευσης....Χαχαχαχαχα

Y.Γ 2: Νάτοι....