Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα... που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε...

Υπάρχουν μονοπάτια που είναι στρωμένα μόνο με εμπόδια...

Όπως όταν το τοπίο της αγάπης εναλλάσσει σαδιστικά την μορφή του από παράδεισο σε κόλαση, και αυτά τα μάτια που λιώνουν τα χιόνια τις μοναξιάς μετατρέπονται σε άγριους ανέμους που μαστιγώνουν το ταλαιπωρημένο σώμα...

Αν δεν έχεις την δύναμη να τιθασεύσεις αυτούς τους ανέμους, αν μια στιγμή παραδείσου δεν σε γεμίζει κουράγιο να αντέξεις ολόκληρες μέρες κόλασης...

Αν ο δρόμος είναι πολύ μακρύς και σε κουράζει... είναι καλύτερα να διαλέγεις ποιο εύκολους ανθρώπους...

Μερικές φορές, πρέπει να ξέρεις πότε να φύγεις...

Ειδικά όταν ο άλλος δεν θα γυρίσει να στο πει ποτέ...

Και ας νομίζεις πως στην άκρη του μονοπατιού βλέπεις να σε περιμένουν όλα όσα πόθησες!