Λοιπόν...Κυριακή βράδυ (υπολογίζετε γύρω στις 22:40), έχω γυρίσει από το "Βροχοποιό" στο θέατρο "Διάνα" (ναι, διαφήμιση κάνω γιατί η παράσταση είναι αψεγάδιαστη!). Βγάζω βαρετά τα κλειδιά μου για να μπω στο σπίτι. Μπαίνω. Και τότε τη βλέπω: Κουρασμένη απ' το δρόμο, βρώμικη από την άσφαλτο και χωρίς περιλαίμιο. ΓΥΡΙΣΕ!!!!

Ω,ναι. Γύρισε το σκυλάκι μου! Γύρισε στο ζεστό σπιτάκι του που πάντα το περιμένει! Όχι, όχι, δεν το είχε σκάσει. Για λόγους...ε, οικογενειακούς την είχαμε δώσει σ' ένα σπίτι στο Θησείο. Κι αυτή (Αχ, ξέχασα να τη συστήσω: Παιδιά από δω το ζωάκι μου, η Έρρικα) το έσκασε! Έκανε τη διαδρομή Θησείο-Δάφνη και να τη...

Αδυνατώ να πιστέψω πως με περίμενε στην είσοδο του σπιτιού μου. "Αχ, τι καλή μαμά που έχω! Θα την έφερε να τη δω!". Ανεβαίνω με το σκυλί-αγωνίστρια στο σπίτι και συνειδητοποιώ πως η μαμά δεν είναι μέσα. Κάτι παίζει εδώ! Αχ....μόλις συνειδητοποιώ πως έχει έρθει μόνο του ως το σπίτι ξεσπάω σ' ένα υστερικό κλάμα από χαρά άνευ προηγουμένου! Πρώτη φορά έκλαιγα, σπάραζα κανονικά, από χαρά! Παίρνω τη μαμά τηλέφωνο κι εντός δευτερολέπτων είχε φτάσει σπίτι (αφού σπατάλησα 2+ λεπτά από τη ζωή μου προσπαθώντας να την πείσω πως δεν κλαίω επειδή μ' έχουν απαγάγει και ζητάνε λίτρα!) έχοντας την ίδια ακριβώς αντίδραση!

Τέλος! Το σκυλί δεν ξαναφεύγει από το σπίτι! Διεκδίκησε τα δικαιώματά της και τη θέση της!

Καλωσόρισες Ερρικούλα μου!