Σαν νυχτερίδα ματώνεις τη σκέψη μου,
Αλήθεια ... πόσο μου κόστισες .
Το αίμα μου λιγοστό κυλάει από συνήθεια.
Τώρα πιά ... 

Πόνε  σοφέ , ας μπορούσα στα ύστερα
να διαφεντέψω τη δική σου μοίρα. 

Αχέροντα  απάνεμε ποιητή, στέρξε μου λίγη λάσπη
απ τον πηλό σου στο μέτωπο...
για μια στιγμή να ιδώ τον δαίμονα που σε πληρώνει,
με άνυδρα μαβιά ρόδα. 

Ιανέ  με πρόδωσες...σε πρόδωσα!
Λαοκόωντα  αδερφέ μου , δέξου με στις πληγές σου!