Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους

Να γράψω λόγου χάρη

 «Ξάστερη που΄ναι η  νύχτα ,γαλάζια  τουρτουρίζουν  στον  ουρανό  τ’ αστέρια».

Νύχτα και στροβιλίζεται μελωδικά τ’ αγέρι

Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους:

Την αγάπησα. Κάποτε μ’αγάπησε και εκείνη.

Σε νύχτες σαν και τούτη στα χέρια μου την κράτησα, την φίλησα χίλιες φορές  κάτω απ’ το φως τον άστρων.

Πώς να μην αγαπήσω τα’ απέραντα της μάτια;

Η ίδια η νύχτα κάνει να ασπρίζουν τα ίδια δέντρα.
Εμείς, οι εμείς του τότε, δεν είμαστε πια ίδιοι.

Τώρα πια δεν την αγαπώ και ας την αγάπησα τόσο.
Αέρι η φωνή μου γινόταν για να παίξει στο αυτί της.

Τώρα κάποιου άλλου θα’ναι, όπως πριν των δικών μου φίλιων, το κορμί της και τα απέραντα μάτια.

Όχι πια δεν την αγαπώ, αν και ίσως να γελιέμαι.
- Η αγάπη αν είναι σύντομη, ράθυμη η λησμοσύνη-

Ακόμα κι αν τούτος ο πόνος είναι ο στερνός που μου δίνει κι αν οι στίχοι αυτοί θα ναι οι στερνοί που της γράφω.