Από τις λίγες φορές που δεν έχω πολλά, βασικά κανένα βιογραφικό στοιχείο.

Μπέσσυ Αργυράκη! Η φωνή των '80s. Δεν την έμαθα ούτε από τη μαμά μου, ούτε από τα βινύλια που υπάρχουν στη δισκοθήκη μας. Την έμαθα μέσα από τα "Εγκλήματα". Τι σειρά κι αυτή! Σε κάθε σκηνή είχε κι από ένα τραγούδι...που δεν ήξερα!

Ήταν ένα από τα απογεύματα του Αυγούστου στο χωριό και...Ψέματα! Δεν την έμαθα από κει! Ήταν εκείνο το πρωί στα Metropolis με τις προσφορές...Πάλι Ψέματα! Δεν την έμαθα ούτε από κει!

Ήταν που λέτε ένα βράδυ, μετά τις 23:00 στον ANT1. Ράδιο Αρβύλα, ένας μαλ***ς που 'χε πάει για ρεπορτάζ στα χιόνια (σκουφί, γαντάκια κλπ) και καθόταν πάνω σ' ένα πεζούλι και κουνιόταν! Και τότε έπεσε η μουσική υπόκρουση: «Κορμί κι αλάτι κι άσπρα πουλιά…γαλάζια μάτια, μαύρα μαλλιά…» 

Όπα! Αυτό ήταν, εγώ κόλλησα. Δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Μετά ήρθαν τα "Εγκλήματα". Και μετά οι ανασκαφές στα Metropolis. Αν ήμουν στην ηλικία της μαμάς μου είμαι σίγουρη πως θα άκουγα Αργυράκη φανατικά. Τώρα απλά το περιορίζω σε 5-6 τραγουδάκια. 

Όπως: