Μια από τις πολλές, βασικά αμέτρητες, εικόνες που μου 'χουν μείνει από τη γιαγιά μου είναι κάθε απόγευμα γύρω στις εφτά, καθισμένη στον καναπέ, η τηλεόραση στο τέρμα κι η γιαγιά μου να βλέπει μια σειρά στον Alpha. Κάθε απόγευμα. Δεν έβλεπε ούτε "Καλημέρα Ζωή" ούτε "Λάμψη". Δεν ήταν του Φώσκολου η γιαγιά μου. Ήταν της Πάνια, του Alter κλπ. 

Η σειρά δε μ' άρεσε. Ήμουν 9 τότε. Αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά πως στους τίτλους η γιαγιά μου τραγούδαγε. Καμιά φορά καθόμουν μαζί της για να τη δω. Έτσι, για να της κάνω παρέα.

Η γιαγιά έφυγε το Μάιο του '06. Κάπου στο Σεπτέμβρη, ακούγοντας Μελωδία, άκουσα στην εκπομπή του Βασίλη Κρ. το κομμάτι που ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τα παιδικά μου απογεύματα. Κι έκλαψα. Όλοι κλαίμε σε κάτι τέτοια. Δεν κάνει διακρίσεις αυτό. 

Δεν το ξανάκουσα ποτέ από τότε. Έψαξα σ' όλα τα δισκοπωλεία, το ζήτησα απεγνωσμένα από τόσους χρήστες σε διάφορα sites, αλλά όλες μου οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό. Μετά έμαθα πως οι δημιουργοί ήταν Αντύπας/Νικολακοπούλου. Δεν το βρήκα.

Αλλά, ως γνωστόν, όταν σταματάς να ψάχνεις κάτι σε βρίσκει αυτό...με βρήκε! Κι ήταν μαγική η στιγμή, που ξανάνιωσα τη γιαγιά μου κοντά μου. Κάποτε είχα βάλει τα κλάματα στο Δημοτικό, γιατί είχαμε  κάνει το κείμενο του Λουντέμη, που μιλάει για τη δασκάλα του. Νομίζω πως είναι από το "Ο Άγγελος με τα γύψινα φτερά", αλλά δεν το λέω με σιγουριά. Μίλαγε για μια παχουλή κυρία, που μύριζε ελληνικό καφέ και λουκούμια. Ταίριαζε άψογα η περιγραφή. 

Και τώρα...δε μου μένει να κάνω κάτι άλλο από το να της το αφιερώσω. (Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου το χρήστη, που το ανέβασε!)

Δε με συγκινεί ο πολύ ψαγμένος στίχος σ' ένα άσμα. Όλα είναι συνδεδεμένα με κάτι. Όλα!   

Στην κυρα-Δέσποινα!

Κάτω απ' την Ακρόπολη είναι ένα στενό
που χτυπάει ένα σήμαντρο καθημερινό
γιασεμί κι αγιόκλημα το σημαντικό,
το ασήμαντο

Κάτω απ' την Ακρόπολη άνθρωποι πολλοί
κουρασμένοι, ανέμελοι, ήρωες, δειλοί
πολεμούν κι αρπάζονται με τον διπλανό
και νοιάζονται

Λες, η ζωή, οι δουλειές, τα παιδιά, φωνές, το φως
Λες, φεγγαράκι, αυλές κι ο καημός που κλαις κρυφός
Λες, τι είν' αυτά που λες, θα μας βρουν χαρές θα δεις
Λες, Λαϊκά σειρές να μας τύχαιν' ένα δις 

Κάτω απ' την Ακρόπολη είναι ένα στενό
σαν μελίσσι ανήσυχο καθημερινό
μαγαζάκια ανοίγουνε, 
κλείνουν τα ρολά πριν φύγουνε 

Στη κουζίνα σου άφησα πιάτο με φαΐ
κάποια Φώφη σ' έψαχνε όλο το πρωί
ξέρω δυο χιλιάρικα πόσα είναι ευρώ
και χάρηκα