Ναι, ήμουν κι εγώ από τους αναγνώστες του. Και ποιος δεν υπήρξε; Κι άρχισα να το διαβάζω το 2003 (κάπου εκεί..) εκεί, όταν πήγαινα Ε' Δημοτικού. Σαν τώρα θυμάμαι το πρώτο cd του που απέκτησα. Ήταν μια μικρή συλλογή από τραγούδια των Κατσιμιχαίων. Αλλά πριν αποφασίσω να αγοράσω το τεύχος 104, βρήκα σε κάτι σαβούρες του μπαμπά μου, ένας τεύχος από την εποχή που ήταν στο περιοδικό η Βλαβιανού, με εξώφυλλο τη Βίκυ Μοσχολιού και το Στέλιο Μάινα να παίζει μπουζούκι. Είχα ενθουσιαστεί μ' αυτή την ανακάλυψη (Ενημερώνω πως εκείνη την εποχή είχα αρχίσει να "μυούμαι" στην "ποιοτική μουσική" και να ξεφεύγω από το στιλ Βανδή, ONE κλπ).

Είχα πάει την επόμενη να το αγοράσω. Κι από τότε άρχιζα να το παίρνω κάθε μήνα σχεδόν. Τα έξοδά μου ως 11χρονο ήτανε πολλά, γιατί παράλληλα, ακόμα κυκλοφορούσε το περιοδικό ΜΕΤΡΟ (το οποίο είχε χειρότερη τύχη από το Δίφωνο). Αλλά εγώ το έπαιρνα έχοντας στο μυαλό μου, πως έτσι "γεμίζω" τη δισκοθήκη μου. Δεν είχα δυνατή κρίση και κάθε φορά που άνοιγα το περιοδικό και κοίταζα αυτούς που φιλοξενεί ένιωθα σαν τον Κολόμβο. Οπότε "Δίφωνο"=παράγοντας διαμόρφωσης μουσικής παιδείας (Πριν απ' αυτό είναι το σπίτι και μετά το "Μελωδία", για το οποίο δεν είμαι και τόσο περίφανη. Μου ακούγεται, τώρα, πολύ στενόμυαλο μιας και δεν είναι ο μοναδικός σταθμός στα Fm. Αλλά για αρχή..)

Έβλεπα πολλά περιοδικά στο περίπτερο, αλλά σταθερή αξία ήταν εκείνο. Κι ύστερα ήρθε κι η μανία του συλλέκτη. Μια καλή Κυριακή στο Μοναστηράκι ανακάλυψα πως υπήρχαν άτομα που μεταπουλούσαν αυτό, που κάποιους μήνες δυσκολευόμουν να βρω, γιατί είχε εξαντληθεί (όπως έγινε και με το τεύχος για τα 25 χρόνια Κραουνάκη-Νικολακοπούλου)!

Προς έκλπηξην μου υπήρχαν σχεδόν όλα τα τεύχη! Και το πιο εκπληκτικό ήταν πως δεν τα αγόραζε σχεδόν κανένας. Είχα περάσει πια και στη φάση, που δε με ενδιέφερε το cd, οπότε μου ερχόταν πιο βολικό να συλλέγω μόνο το έντυπο.

Μετά από όλα αυτά και τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε το Δίφωνο στις μουσικές μου επιλογές, πώς να το αποχωριστώ;

Όταν έκλεισε το "Διαπασών", το οποίο είχε φοβερές δυνατότητες, με φρέσκο αέρα και πολλές φορές ύλη καλύτερη από πολλά αντίστοιχα-κι απ' το Δίφωνο καμιά φορά-ένιωσα θλίψη κι ένα κενό μέσα μου. Κι αυτό είχε κυκλοφορήσει μόνο 4 τεύχη. Για ένα, λοιπόν, που κλείνει στα 177 τί πρέπει να νιώσω;!

Πιστεύω πως αυτά περί οικονομικών είναι ένα είδος δικαιολογίας. Αυτό είχε έρθει στο μυαλό μου κι όταν ο Μελωδία έκανε περικοπές (με αποτέλεσμα τώρα να έχει παραγωγούς μόνο τις καθημερινές). Δεν μπορώ να δεχτώ πως ένα όμιλος σαν αυτό του Γιαννίκου, να αντιμετώπιζε τόσο μεγάλο οικονομικό πρόβλημα. Δε μιλάμε για κάποιον τυχαίο. Ο Κώστας Γιαννίκος εκδίδει τα Tivo, Avanti (δε μιλάμει για όσα έχουν κλείσει πχ Όασις), τον "Κόσμο του επενδυτή", είναι ιδιοκτήτης της "Modern Times" (ναι, αυτής της εταιρείας με τα βιβλιαράκια που διαφημίζονται στον Alter, στον οποίο είναι και μέτοχος), είναι ιδιοκτήτης των Lyra, Legend και MIB κι από ραδιοφωνικούς σταθμούς έχει των John Greek, Captain Jeck και Όασις 88!! Δεν έβγαινε ο κακομοίρης.

Για να κάνεις κάτι τέτοιο σημαίνει πως δεν ενδιαφέρεσαι για τα "πνευματικά" αγαθά. Κι αυτό δείχνει πάρα πολλά για το χαρακτήρα σου. Μακάρι να μπορούσε το περιοδικό να συνεχίσει την κυκλοφορία του στα χέρια κάποιου που ενδιαφέρεται.

Απλά λυπάμαι...κι όπως είπε κι ο φίλος Jorge δηλώνω ανοιχτά τη διαμαρτυρία και την αλληλεγγύη στους εργαζόμενους του περιοδικού, που έμεναν τόσο καιρό απλήρωτοι!