Δε νομίζω πως υπάρχει καταλληλότερη ώρα για να γράψω. Κι η βλακεία είναι πως δε μου βγαίνουν στα Ελληνικά. Σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, αλλά όχι σ' αυτά.

Κάποια στιγμή όταν ήμουν μικρή διάβασα σ' ένα μουσικό περιοδικό για το αγγελικό πρόσωπο, την αγγελική φωνή, το εξωπραγματικά όμορφο κορίτσι του Mick Jager. Μια συντηρητική περίοδος της εφηβείας μου, που το "Sex, drugs and rock 'n' roll" μου έμοιαζε αποκρουστικό. Που το να μην μπορώ να καταλάβω το νόημα κάποιων στίχων και μιας εποχής μου την έδινε στα νεύρα. Ε, όλα αυτά άλλαξαν.

Λίγα βήματα και σταθερά. Μέχρι το μεγάλο κόλλημα. Ως τη μεγάλη πόρωση. Μια συναυλία μόνο φτάνει. Και πιο πολύ εκείνη της 7ης Ιουνίου (πρώτη καλοκαιρινή συναυλία για το 2011). Πάντα με τη λογική πως πάω να δω κάποια, που απλά ξέρω τα περισσότερα από τα κομμάτια της, μία που έχω μάθει τόσα χρόνια απέξω κι ανακατοτά την ιστορία και μία που θαυμάζω, γιατί η φωνή της αντηχεί μέσα μου.

Ναι, η Marianne Faithfull είναι υπέροχη! Έφτασε μέχρι τον πάτο, έπιασε λάσπη, για να πάρει την απόφαση να ξανασηκωθεί (σηκωθεί-σηκώσουν παίζεται ακόμα). Γοητευτική, τρελή και πεπειραμένη. Δεν είναι πρότυπο σίγουρα. Άλλη λέξη ψάχνω και δε βρίσκω!

Αφού κύλησε μια συναυλία όνειρο (περαιτέρω σε ειδική δημοσίευση του e-περιοδικού) η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει περιμένοντας έξω από το καμαρίνι. Ναι, θα με δεχόταν. Θα δεχόταν τους περισσότερους απ' όσους περίμεναν (πράγμα που πολλοί Έλληνες δεν κάνουν) κι ας θυμήσω πως το θέατρο είναι άδειο που άλλος στη θέση της μπορεί και να μην είχε βγει να λαλήσει!

Μιλήσαμε, σχολίασε, υπέγραψε και με φίλησε! Άμεση και γλυκειά. Δυναμική. Θεέ μου πόσα μπορώ να πω;! Δεν ταυτίζομαι, δεν την έχω ως πρότυπο κλπ. Κι όμως τη νιώθω μέσα μου.

Την ευχαριστώ για όσα μου έδωσε!