Αν κάποιος που με ξέρει (ή νομίζει ότι με ξέρει) διαβάσει τον τίτλο του ποστ θα γελάσει. Διότι ο πολύς κόσμος -ακόμη και κάποιοι από τους φίλους μου- αυτό που ξέρουν για μένα είναι ότι ουδεμία σχέση έχω με τα αθλήματα. Γυμναστική; Not for me! Γυμναστήριο; Χώρος από τον οποίο απέχω συστηματικά.

Αν και δεν αθλούμαι, μου αρέσει πάρα πολύ να παρακολουθώ συγκεκριμένα αθλήματα και δη τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τρελαίνομαι.

Το μπάσκετ, λοιπόν, είναι ένα από αυτά που μ' αρέσει να παρακολουθώ και εκτός Ολυμπιακών Αγώνων και, ακόμη, είμαι φαν της εθνικής Ελλάδος.

Οπότε, φέτος, αν και δεν είχα τόσο χρόνο όσο τις άλλες χρονιές, πρόλαβα να παρακολουθήσω τα τελευταία τουλάχιστον βήματα της πορείας του μπάσκετ στους Ολυμπιακούς. Κρίμα που η εθνική μας είχε ήδη αποκλειστεί!!

Παρακολούθησα τον τελικό με μεγάλο ενδιαφέρον. Εννοείται ότι υποστήριζα την Ισπανία. Θα μπορούσε κανείς να με πει δοσίλογη, καθώς η Ισπανία ουκ ολίγες φορές έχει βρεθεί αντίπαλος με την εθνική μας! Αλλά όταν το αντίπαλον δέος είναι οι ΗΠΑ, δε νομίζω ότι χωράει δίλημμα!

Οι παρατηρήσεις μου είναι βασικά 2:

1) Βλέποντας για άλλη μια φορά την εθνική Αμερικής στο παρκέ, απόρησα πώς ο Αμερικανικός λαός είναι ρατσιστής με τους μαύρους! Όλοι οι παίκτες της εθνικής είναι μαύροι. Δεν μπορείς, λοιπόν, να υπερηφανεύεσαι από τη μια για τους σπουδαίους παίκτες της ομάδας σου που παίζουν στο NBA και από την άλλη να είσαι ρατσιστής. Δε συνάδουν αυτά τα δύο.

2) Από την άλλη πλευρά, τι τουπέ έχουν αυτοί οι Αμερικανοί παίκτες! Πωωωω! Οκ, ναι, οι περισσότεροι είναι παίκτες μεγάλων ομάδων του NBA, είναι καταπληκτικοί, είναι οι καλύτεροι, είναι πρωταθλητές, πήραν το χρυσό μετάλλιο. Όποιος πει το αντίθετο, προφανώς δε βλέπει τις αποδείξεις. Αλλά αυτό το ύφος με ενοχλεί. Πραγματικά. Και αν θες να το δεις και αλλιώς, δεν είναι αυτό το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων, σωστά; Μιλάμε για το ευ αγωνίζεσθαι και όχι για το στυλ "είμαι και ο πρώτος, είμαι ο καλύτερος, κάντε όλοι στην μπάντα".

Αυτά. Τα είπα και ησύχασα.

Καλό απόγευμα!