Όταν ήμουν Γ' Λυκείου, στην ύλη της Λογοτεχνίας της Θεωρητικής Κατεύθυνσης ήταν και κάποια ποιήματα της Κικής Δημουλά.

Παρά τη μεγάλη μου αγάπη για τη λογοτεχνία, το μάθημα ήταν τόσο "κλειστό" και συγκεκριμένο. Με έπνιγε.

Πόση γκρίνια είχα ρίξει τότε για την ποίηση της Δημουλά (σε άψογο συντονισμό με τις συμμαθήτριές μου)! Μέσα στο χαμό του διαβάσματος, αυτό που με ενδιέφερε λιγότερο απ' όλα ήταν το να εκτιμήσω τη λογοτεχνική της δεινότητα. Ήμουν απλώς θυμωμένη που έπρεπε να ερμηνεύσω κάθε της ποίημα (αλλά και όλα τα άλλα κείμενα της ύλης) <<έτσι>> με το συγκεκριμένο τρόπο.

Ο καιρός όμως πέρασε... Και οι πανελλήνιες πέρασαν... Και η λογοτεχνία και η ποίηση επανήλθαν στα μάτια μου εκεί και όπως θα έπρεπε να είναι.

Και συνέβησαν πολλά πράγματα στο ενδιάμεσο...

Και, εκεί που κορόιδευες τη Δημουλά, να το τώρα. Την ξαναθυμήθηκες. Και είδες ότι ένα από τα ποιήματά της σε εκφράζει τόσο! Λες και γράφτηκε για σένα.

Και αυτό τελικά είναι καλό, γιατί διαψεύστηκες μεν, αλλά τελικά φάνηκε ότι η λογοτεχνία πια είναι για σένα, σου μιλάει, δεν είναι ένα στεγνό κείμενο που διαβάζεις με το βοήθημα και την επεξήγηση πακέτο από δίπλα.

Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.


ΥΓ: Σημειώστε παρακαλώ ότι το ποστ ουδεμία σχέση έχει είτε με την πανσέληνο, είτε με την τελευταία μέρα του καλοκαιριού...