Θα σας πω μια ιστορία,που, δεν έχει ιστορία... Κάποτε,στην χώρα του πάλαι ποτέ,ζούσε η πιο όμορφη και οκνηρή συνήθεια, η Υστεροφημία.Την αγαπούσαν και την πίστευαν ακράδαντα τα κατώτερα όντα,ενός τελευταίου κατοικήσιμου χωριού επί της γης,έχοντας ως γνώμονα την περίφημη,απερίσκεπτη πρόταση των προγόνων τους:Όποιος ξεχνάει το παρελθόν δεν έχει μέλλον και τιμώντας Την πάντα με τις ονομαστές ''τελετές του ύστερα''.Έτσι,κοιμότανε ήσυχα τα όντα αυτά, ώσπου...

Ένα τεράστιο κύμα αδιαφορίας,που μαζί με τα προβατάκια στις παρυφές του,κουβαλούσε και μία πλαστική ταμπέλα με την επιγραφή"ΤΙΜΩΡΟΣ ΤΟΥ ΤΩΡΑ",αφάνησε και δαύτους.
Και τότε η κενόδοξη ιστορία δεν είχε νόημα πια... Αφού δεν την έγραφε κανείς κατώτερος.
Ποιός άραγε θα 'χε παραμείνει ψύχραιμος,έτσι ώστε προσέξει τα ψιλά γράμματα της φαντασμαγορικής εκείνης μαρκίζας,που τόσο λατρεύτηκε στον κόσμο του θεάματος,η οποία χάριζε με τον πιο απλό τρόπο την σωτηρία του...

Κάτι σαν το υστερόγραφο που συγκλονίζει περισσότερο από ολόκληρο το γράμμα, έγραφε:Το κύμα δεν θα πλήξει αυτόν που θα τιμήσει το τώρα (ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΤΩΡΑ),έστω και με μία αναγνώριση κάποιου ΕΡΓΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ.Πως άραγε να γινόταν κάτι τέτοιο εφόσον ακόμα και να το παρατηρούσαν δεν θα μπορούσαν να το αισθανθούν για να το πραγματοποιήσουν.Όλοι κατάλαβαν τότε ό,τι ΔΕΝ...