Άνοιξα τα μάτια.. στην αρχή όλα ήταν θολά. Δεν καταλάβαινα πού ήμουν. Πονούσε όλο μου το σώμα και ηταν αδύνατο να στηριχτώ καλά ώστε να σηκωθώ. Άπλωσα το χέρι ασυναίσθητα ώστε να με σηκώσει κάποιος. Έμεινε μετέωρο. Άνοιξα τα μάτια εντελώς και είδα καθαρά πλέον πώς δεν ήταν κανείς τριγύρω.   Πήρα μία βαθιά ανάσα σαν αυτές που σου λέει ο γιατρός να κρατήσεις  για να καρφώσει το εμβόλιο και σηκώθηκα όρθια.

Κοίταξα τριγύρω..Καμμένη γη. (με 2 -μ αλα παλαιά γιατί ήταν πολύ καμμένη)  Μετά βίας αναγνώριζα τις  γωνιές της ζωής μου όπως τη θυμόμουν. Όλα είχαν καλυφθεί από στάχτη. Και εγώ ολόκληρη βουτηγμένη σε δικούς μου εσωτερικούς καπνούς που με έπνιγαν.

Πατούσα τα αποκαϊδια και στο βάθος ακουγόταν ένα τραγούδι που αγαπούσα προ δεκαετίας. Άρχισα στα σοβαρά να αναρωτιέμαι μήπως είχα πέσει σε δεκαετές κώμα και είχα αφήσει ξεχασμένο το τραγούδι να παίζει στο repeat. Αυτό θα εξηγούσε πολλά. Ή θα τα έκανε λιγοτερο ανυπόφορα.

Την απόλυτη πτώση καμιά φορά επιβάλλεται να την ονομάσεις αναγέννηση. Ακούγεται σίγουρα καλύτερο και πιο δημιουργικό.

Καλώς σας (ξανα) βρήκα.