Τελικά τι ειναι αυτό που αξίζει ...? ...

Η Αληθεια ειναι οτι έχω ψιλοβαρεθεί .. γενικά και ειδικά ... αόριστα και συγκεκριμένα .... 1 Χτίζεις 10 πέφτουν ... είναι λιγο βαρετό αυτό και ταυτόχρονα λιγο ψυχοφθόρο ... Γενικά ελπίζω ... λένε άλλωστε οτι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ... το ζήτημα ειναι να μπορείς να ελπίζεις ... να μπορείς έστω να κάνεις τα βασικά όνειρα ... να έχεις να διαπραγματευτείς 10 πράγματα με τον εαυτό σου ... όταν στερεύει και η σκέψη τότε αρχίζει το πρόβλημα ...

Επέλεξα στη ζωή μου το δύσκολο δρόμο ... Τον μη συμβατικό ... τον μη καθιερωμένο ... Επέλεξα το δρόμο της μουσικής ... Θα μου πει τώρα κάποιος ...και γιατι βρε κιφα ειναι ο δύσκολος δρόμος ??? ... Δυστυχώς ... ειναι ... Είναι ίσως ο πιο μοναχικός δρόμος που μπορεί να επιλέξει κάποιος ... Μονο αν εισαι "φιρμα" ή γνωστός, φτασμένος, είναι διαφορετικά .. και για να γίνει κατι τετοιο γίνεσαι μεχρι τα 27...αντε 28 ... στα 33 σου ... εχει σφυρίξει το τρένο για τον επόμενο ...

Ο δικός μου ο δρόμος οπως λεει και η φωνάρα του Πασχάλη ... είναι δρόμος με νοτες ... μουσική ... τραγούδι και απέραντη μοναξιά ...Είναι η "οδός ονείρων" όπως προλογίζει ο λατρεμένος Μανος ... Είναι επίσης ενας δρόμος που μπορεί να δεις ομορφα τοπία ... όμορφες εικόνες και λέξεις που θα τις μοιραστείς με αυτούς που συμμετέχουν ενεργά ή όχι στο ταξίδι σου ... Πάντα όμως στο τέλος της διαδρομής μένεις μόνος ...Έχεις δώσει ότι εχεις μέσα σου στους άλλους και στο τέλος απομένεις πανω σε μια σκηνή ... να τρσγουδάς το φινάλε ... μέχρι την επόμενη ημέρα .. μέχρι το επόμενο τέλος ...

Ο Δρόμος της μουσικής ειναι για άλλους μια φωτεινή λεωφόρος ... και για άλλους ενα μικρό στενό δρομάκι χωρίς πουθενά ενα φως ... Και οι δύο δρομοι όμως έχουν ενα κοινό ... στο τέλος τους υπάρχει η αβεβαιότητα .. η μοναξιά και ορισμένες φορές η θλίψη ... Γνωρίζεις πολύ κόσμο ... Αντρες , γυναίκες ... θεατές και συναδέλφους ...Περπατάς μαζί τους κάποιες ώρες και μέτα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση μέχρι το φινάλε ... Όπως έρχονται όλοι μαζί έτσι και φέυγουν ... και το ταξίδι για ακόμα μια φορά φτάνει στο τέλος ...

Ο δρόμος της μουσικής επίσης ειναι ενας δρόμος που όταν εισαι με κάποιον άλλο ανθρωπο στη ζωή σου σε δοκιμάζει συνέχεια ... Τη μια μερα εισαι εδώ .. την αλλη εκει ... Στερείς και στερείσαι πράγματα μέσα από την οποιαδήποτε σχεση σου ... μη μιλήσουμε για οικογένεια ... όποιος τελικά έχει ακολουθήσει αυτο το δρόμο έχει παντρευτεί και τη μουσική ... έχει ας πούμε ... παντρευτεί τη μοναχικοτητά του ... Γνωρίζεις κοσμο ... ερωτευεσαι ... αναζητάς μια αγκαλιά ... ενα βλέμμα ... έναν άνθρωπο να σε στηρίζει .. να σε συμβουλέυει αλλά ... το τέλος είναι τις περισσότερες φορές μοιραίο ... Ανεβαίνεις στη σκηνή και ... απλά κλεινεις τα μάτια για να τραγουδήσεις ... να τραγουδήσεις και να πεις μέσα από τα λόγια του τραγουδιού αυτά που θα ηθελες να πεις εσύ ... Και όταν τα φώτα της σκηνής σβήσουν ... η σκέψη που σε κυνηγάει όλα αυτά τα χρόνια θα εμφανιστεί ξανά ..

" είσαι πάλι μονος σου .... " ....