Απόψε είμαι θλιμμένη.

Αναπολώ κάποια πράγματα κι έχω μελαγχολήσει. Αισθάνομαι μοναξιά. Έντονη.

Συνειδητοποίησα ότι ποτέ στη ζωή μου δεν ανήκα σε κάποια παρέα. Είχα και έχω φίλους (έχω;) αλλά είναι σκόρπιοι. Πέντε από το σχολείο, τρεις από το πανεπιστήμιο, δυο από εδώ, δυο από εκεί. Και συνήθως δεν τα πάνε καλά και μεταξύ τους. Έτσι, την αίσθηση της παρέας δεν την έχω νιώσει παρά ελάχιστες φορές κι αυτές φευγαλέα.

Δεν ξέρω γιατί...

Έχω παρατηρήσει ότι επικοινωνώ καλύτερα όταν είμαι με έναν μόνο άνθρωπο. Για να συμμετέχω σε μια συζήτηση θα πρέπει να είναι παρόντες το πολύ άλλα 2-3 άτομα. Αν είμαστε παραπάνω, για κάποιο περίεργο λόγο αποσύρομαι στον εαυτό μου και παρακολουθώ.

Γενικά προτιμώ να ακούω και να παρατηρώ. Για όσο με θυμάμαι έτσι ήμουνα. Δεν ξέρω αν αποφεύγω να μιλάω γιατί δεν θέλω να αποσυντονίσω τον άλλο, ή γιατί φοβάμαι να εκτεθώ εγώ.

Όμως απόψε αισθάνομαι πολύ μόνη. Αποκομμένη. Χωρίς σημείο αναφοράς. Θέλω να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μου πει κάποιος ότι με θυμήθηκε και πήρε να δει τί κάνω. Όμως ούτε κι απόψε θα μου κάνει τη χάρη. Μου λείπουν οι φίλοι μου. Από όταν έχω έρθει εδώ άνθρωποι που θεωρούσα κοντινούς μου, έχουν εξαφανιστεί. Αισθάνομαι σαν να μην υπάρχω. Ότι τελικά οι σχέσεις μου μαζί τους δεν ήταν όπως νόμιζα.

Απόψε είμαι μόνη. Ή καλύτερα, απόψε δε μπορώ να αγνοήσω τη μοναξιά μου.

Μου λείπει η ζεστασιά του να ξέρεις ότι κάποιος σε νοιάζεται. Κι η αίσθηση του ανήκειν.