Όταν η ζέστη σου χτυπάει τη πόρτα... Την κλείνεις και ανάβεις το air condition ή την καλείς μέσα και την κάνεις εσύ από το παράθυρο; Έκανα το λάθος και επέλεξα το δεύτερο. Την έκανα από το «παράθυρο» με απότερο σκοπό την ανεύρεση κοντινής παραλίας προς δροσιάν και μπάνιο.  

Το «την έκανα» είναι πάντα σχετικό. Γιατί πρότου απλώσουμε τα κάλλη μας στην ψάθα του καλοκαιριού παίζει και μία απαραίτη(!!! ) προετοιμασία. Ξυραφάκια, κεράκια, κρεμούλες και διάφορα άλλα καλλωπιστικά προϊόντα. Και μετά από τον ιδρωτά και τον πόνο ετοιμάζουμε και την τσαντούλα που θα σέρνουμε μαζί μας. Αντηλιακά, καπελάκι (προσέχουμε κιόλας), μάσκα για τις βουτιές, περιοδικό για το αραλίκι, το βιβλίο (καθότι κουλτουριάρηδες), Mp3 player, ψάθα, πετσέτα, νεράκι, βούρτσα για τα μαλλάκια... ουφ ατέλειωτη η λίστα. Έτοιμη;

Ξεκινάμε. Αφήνω την 20κιλή πλέον τσαντούλα στη θέση του συνοδηγού, βάζω το κλειδί στη μηχανή και τη μουσική στο τέρμα και με απόλυτη καλοκαιρινή διάθεση ξεκινάμε για μακροβούτια... στον ιδρώτα. Μα γιατί όλοι είχαν την ίδια ιδέα με μένα; Μα γιατί έχω κολλήσει δύο ώρες στο ποτάμι; Μήπως να τη ρίξω σε γλυκά νερά τη βουτιά που λέγαμε; Και ο δρόμος που έμοιαζε να μην έχει τέρμα επιτέλους φτάνει στο τέλος του. Φτάσαμε... και που παρκάρουμε, οεο; Κάτι τέτοιες ώρες θυμάμαι το κλασσικό τσαντάκι του Sport Billy. Βγάζουμε το τσαντάκι από την τσεπή, βάζουμε το τουτουκι μέσα και κατηφορίζουμε στα γαλάνα (λέμε τώρα) νερά. Αλλά επειδή δυστυχώς δεν είμαι ήρωας cartoon συνεχίζω να ψάχνω απεγνωσμένα για μία θεσούλα. Και ωω θαύμα τη βρήκα. «Σταμάτα καλέ μου κύριε από πίσω να κορνάρεις. Προσπαθώ να παρκάρω.»

Βγαίνω κλείνω το αυτοκίνητο παίρνω την κατά τα άλλα ελαφριά τσάντα στο ώμο και ψάχνουμε το «ιδανικό σημείο απλώματος». Κοινώς κοντά στη θάλασσα, μακριά από παιδικές τσιρίδες με τη σχετικά άπλα γύρω γύρω. Μα κάτι απαιτήσεις που ‘χω και ‘γω; Κοντά στη θάλασσα μπα, μείον ένα. Χωρίς τσιρίδες, μείον δύο. Παιδάκια είναι,  με αυτή τη ζέστη τα κακόμοιρα... και αν δεν κάνουν τώρα τη φασαρία πότε θα την κάνουν; Άπλα; Ούτε για αστείο. Τρία πατήματα, δύο συγνώμη, μία παρολίγον σύγκρουση με επιταχυνόμενο μπαλάκι και άλλη μία με ομπρέλα, αργότερα, καταφέρνω να απλώσω τη ψάθα. Ώρα για μπλουμ. Και ενώ βάζω δαχτυλάκι στη θάλασσα συνειδητοποιώ πως δε με εμπνέει ιδιαίτερα ούτε το χρώμα, ούτε η διάυγεια της. Ασ’το για μετά. Ηλιοθεραπεία λοιπόν...

Τελικός απολογισμός: ελαφρά ηλίαση, ένα καβουρί χρωματάκι (ναι αυτό το κόκκινο του κάβουρα αφού βράσει στο ζουμί του), ατέλειωτα λίτρα ιδρώτα και χιλιόμετρα, σπασμένα νεύρα, τόνοι κόκκων άμμου που έχουν κολλήσει παντού και καμία βουτιά. Μήπως γιατρέ μου την επόμενη φορά που θα έχω τέτοια ιδέα, να πιω μια ασπιρίνη μπας και μου περάσει; Να γίνω χειμερινή κολυμβήτρια να γλιτώσω και από όλα αυτά; Το air condition πάντως δεν το ανάβω. Αρκετά προβλήματα θα έχει η ΔΕΗ και ο πλανήτης και χωρίς εμένα. Παγωτό, παγωμένο τσάι, παγάκια και ηλιοθεραπεία υπό σκιά...λέτε να πιάσει γιατρέ μου;