Αθάνατη ελληνική επαρχία... Και πριν προλάβετε να βγάλετε συμπεράσματα, έχω να δηλώσω fan της ζωής εκτός μεγαλουπόλεων, και δη της Αθήνας.

Δεν ξέρω αν ήταν τύχη ή ατυχία, αλλά γεννήθηκα στην πρωτεύουσα, πριν από μερικά (λίγα) χρόνια. Η ζωή, η μοίρα, πείτε το όπως θέλετε, τα έφεραν έτσι ώστε στους καταλόγους κατάταξης των Πανελλαδικών  δίπλα στο όνομα μου αναγραφόταν: Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Χίος.

Πρώτη αντίδραση: έβαλα τα κλάμματα. Για να είμαι πιο ακριβής, δεν ήταν το ότι δε μου άρεσε ο προορισμός. Λάτρευα τη Χίο από παιδάκι που έκανα εκεί διακοπές. Ήταν το ότι φοβήθηκα. Φοβήθηκα να φύγω από την ασφάλεια της πατρικής εστίας και ακόμα περισσότερο φοβήθηκα να μείνω σε νησί. Είχα την παράλογη ιδέα να πιστεύω πως κινδυνέυω από τα κύματα (τρελό έτσι;;;). Μετά από λογικές και παράλογες συζητήσεις, με γονείς, συγγενείς και φίλους, αποφάσισα να πάω.

Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω τη μαμά μου, το μπαμπά μου που με στήριξαν, το σκηνοθέτη μου, το κοινό μου και το Θεό που μου έδωσε την αναλαμπή και μπήκα στο αεροπλάνο. Ω, θεία αναλαμπή της τρέλας.

Προορισμός: Χίος. Στόχος: Φοιτητική ζωή.

 Έξι υπέροχα χρόνια έμεινα εκεί. Έξι χρόνια που παρακάλαγα να μην τελειώσουν και τα επέκτεινα με διάφορους θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους. Και όταν «αναγκάστηκα» να επιστρέψω στην πατρική εστία, έφερα μαζί μου μόνο ωραίες εικόνες, και άφησα πίσω μου φίλους και ένα κομμάτι από την καρδιά μου. Το γιατί μου άρεσε η ζωή εκεί είναι ένα άλλο κεφάλαιο, όχι επί του παρόντος.