Έγινα νονάααααα… Βάφτισα προχθές ένα κοριτσάκι, ενός έτους παρά τρεις μέρες. Και το όνομα αυτής Βασιλεία (της γιαγιάς).

Ο μπαμπάς της φίλος από το φοιτητικά χρόνια στη Χίο. Γνωριστήκαμε κάτω από σχετικά αστείες συνθήκες όταν είχε επιστρέψει στον τόπο καταγωγής του (Χίο) για τη στρατιωτική θητεία και γίναμε φίλοι. Το επάγγελμα του τον κράτησε αργότερα μακρία από το νησί και την Ελλάδα, γενικότερα, και έτσι η επικοινωνία γινόταν μέσω τεχνολογίας.

Σε μία από τις εκ των υστέρων επισκέψεις του στη Χίο,παίρνει τηλέφωνο και λέει:-«Είσαι σπίτι. Έρχομαι για καφέ μαζί με κάποιον που θέλω να γνωρίσεις»Ήρθε μαζί με την αρραβωνιαστικιά του. Ήταν ο παιδικός της έρωτας (από τα καλοκαίρια στη Χίο), κολλητός του αδερφού της. Τα έφερε έτσι η ζωή που χαθήκανε για χρόνια και όταν ξανασυναντηθήκαν ο έρωτας ήταν αμοιβαίος. Ένα χρόνο περίπου μετά από εκείνη την επίσκεψη πανρευτήκανε. Στον γάμο ήταν όλα παραμυθένια και το ζευγάρι πιο ερωτευμένο από ποτέ. Αμέσως μετά το γάμο φύγανε για εξωτερικό, όπου τον έστελνε η εταιρεία του. Στο χρόνο πάνω έσκασε μύτη και η δεσποινίς.

Όταν τηλεφώνησαν για τις ευχές των Χριστουγέννων πριν έξι μήνες έγινε και η πρόταση για τα βαφτίσια, καθότι ο κουμπάρος τους, όπως επιβάλλει το έθιμο, δεν γινόταν να τη βαφτίσει.Το ανακοίνωσα πασιχαρής στη μαμά μου.

-«Θα γίνω νονά!»

-«Αχού, πάει το παιδί μου. Τρελάθηκε.»

σ.σ. Γνωστό αυτό.

-«Ξέρεις τι θα πει νονά;» με ρωτάει. «Έξοδα, υποχρεώσεις, ευθύνη και έξοδα.»

Ναι, το ήξερα και το έμαθα ακόμα καλύτερα όταν έσκαγα τα ευρώπουλα από το μισθό μου για βαφτιστικά, σταυρό, λαμπάδες και όλα τα συμπληρωματικά. Όσο για τις υποχρεώσεις δεν ήθελα να σταθώ στις υλικές και δεν με ένοιαζε. Για μένα υποχρεώσεις δεν σήμαινει μία επίσκεψη κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και γενέθλια.

Υποχρεώσεις ενός πνευματικού γονιού είναι να βλέπει το μωρό να μεγαλώνει. Θέλω να ακούσω τη Βασιλεία να με λέει «νονά», να την παίρνω από το χέρι και να πηγαίνουμε σινεμά σε όλα τα κινούμενα σχέδια που κυκλοφορούν (η τέλεια δικαιολογία για να τα βλέπω και εγώ) να αλωνίζουμε πάρκα, παιδικές χαρές και  καταστήματα παιχνιδιών. Και όταν μεγαλώσει να την πηγαίνω για ψώνια, για καφέ, για τις πρώτες βραδυνές τις εξόδους (βέβαια τότε δε θα θέλει εκείνη την παρέα μου αλλά θα προσπαθήσω να είμαι trendy νονά). Να με εμπιστεύεται και να ρωτάει τη γνώμη μου. Να μπορέσω να της χαρίσω λίγη από την πείρα, που ίσως τότε να έχω αποκτήσει. Να είμαι δίπλα της.

Κοινώς να βγάλω τα αποθημένα μου από την έλλειψη της δικής μου νονάς. Γιατί είχα μια νονά τυπική στις τυπικές επισκέψεις της. Κι ας τη θαυμάζω υπερβολικά σαν άνθρωπο, δεν μπόρεσα ποτέ να τη πλησιάσω ουσιαστικά. Ίσως τώρα από την άλλη όχθη του ποταμού μπορέσω να καλύψω το κενό με εκείνη (τη νονά μου) και καταφέρω η Βασιλεία να μη νοιώσει ποτέ το ίδιο κενό με εμένα.

Τώρα γιατρέ μου κατά πόσο είμαι σοβαρό άτομο για πνευματική μάνα...Τελευταία ερώτηση σχετικά με τη λαϊκή ρήση «Πήρε από το λάδι»: Υπάρχει περίπτωση να πάρει και καθόλου τρέλα το παιδί; Να χαρώ εγώ για αυτό;