«Τι είναι αυτό παιδάκι μου; Τρελάθηκες;» κάπως έτσι, με λίγο μπάσο στη φωνή και αρκετή ένταση, ακούστηκε ο πατέρας μου ένα πρωινό κάποιου Σεπτεμβρίου πριν περίπου 1 χρόνο και κάτι, στην αποβάθρα που μόλις είχε δέσει το πλοίο από τη Χίο. Εγώ απτόητη και χαμογελαστή με το νεό μου απόκτημα αγκαλιά. Το απόκτημα απτόητο και αυτό κούναγε μανιωδώς την ουρά του. Και ωω ναι περι σκύλου πρόκειται. Και τι σκύλου; Φόβερου και τρόμερου. Κτήνος λέμε. Μοβόρικο...ουου.

Καμία σχέση. Μια μισοριξιά της πλάκας είναι, γύρω στα εφτά κιλά, κάτασπρο με λίγο κανελοχρυσαφί σε αποχρώσεις του ροζ (???>!@#%). Δεν κάνω πλάκα. Μερικές φορές όταν είναι στον ήλιο ροζίζει...λιγάκι. Ράτσα περιοπής...καθαρόαιμο «Κοπρίτιους μπαστάρδους». Αλλά είναι δικό μου ... και το λατρεύω!!!

Η πρώτη επαφή ήταν μάλλον τρομαχτική και για τις δυο μας. Εγώ τρόμαξα από τους ψύλλους που έφερε πάνω της και εκείνη από το μπάνιο και το τράβηγμα για να την καθαρίσω. Αποστολή εξετελέσθη και συμφιλιωμένες πια προσπαθήσαμε να συμβιώσουμε.

Sunnybeach: -«Ρε παιδιά, πως να την πούμε;»

Νονός: -«Αλητή, ξεπερασμένο. Μάγκα;»

S: -« Helloοοο το σκυλί είναι θηλυκό...»

N: -«Είναι άσπρη. Χιόνη. Χιονούλα. Απρούλα»

S: -«Τσιτσιτσιτσι...»

Άσχετος: -«Μα αυτή στον ήλιο λάμπει... Ηλιόλουστη»

Ν: -«Και το όνομα αυτής... Sunny»

Sunny the bitch… Sunnybitch… Sunnybeach…το πιασες γιατρούλι μου;  

Υ.Γ. Η φώτο είναι τραβηγμένη από το «νόνο» της τη δεύτερη μέρα που την είχα. Δεν είναι μια κούκλα;