Μετά από δύο εβδομάδες τρελού τρεξίματος στη δουλειά, πυρετού και μιας απιστευτικής ωτίτιδας ήρθε η πολυπόθητη μέρα να πάω στο πολυαγαπημένο μου νησάκι για μάθημα. Αυθημερόν...γιατί άδεια δεν παίζει.

-Έχετε τίποτα υγρό μαζί σας;

-Όχι. Τίποτα... Εεε δύο βάζα μαρμελάδας πιάνονται; (Τα δωράκια για τις φίλες μου, σπιτική από την μανούλα, υπέροχη)

-Ναι. Λυπάμαι δεν μπορείτε να την πάρετε στο αεροπλάνο.

-Μα η μαμά μου, μα γιατί, μα οι φίλες μου...Κλαψ

-Λυπάμαι πρέπει να την πετάξετε.

-Εεε τι να γίνει. Αφού πρέπει. Τουλάχιστον κράτηστε την εσείς. Κρίμα να την πετάξετε.

-Δεν επιτρέπεται.

Χωρίς κάτι άλλο τραγικό, μετά από σαράντα περίπου λεπτά πατάω ποδαράκι στη Χίο. Μυρωδιά αλμύρας χτύπησε κατευθείαν τα ρουθούνια μου. Back at last…

Ταξάκι και κατευθείαν στο σπίτι της φίλης μου. Μου ανοίγει την πόρτα με το ένα μάτι κλειστό.

-Μπουχουχού πάει η μαρμελάδα...

-Μου ναι, μαξιλάρι.

Κοιμόταν το παιδάκι. Την αφήνω να γυρίσει στο κρεββάτι της, παίρνω κουβέρτα και μαξιλάρι και την πέφτω στον καναπέ.

 Κανά τετράωρο αργότερο και αφού είχα ξυπνήσει από το λήθαργο, πάνω μια ζεστή κούπα καφε λέγαμε τα τελευταία νέα. Η θεματολογία γνωστή: σχολή, δουλειά, βόλτες...γκομενάκια. Και τότε το συνηδειτοποιώ. Ήταν κατάμαυρη.

-Βρε τσογλάνιον, πόσα μπάνια έχεις κάνει; Ρωτάω

-Εεε να μην είναι πέντε;

-Εγκεφαλικό εγω.

-Πως το λες έτσι; Χωρίς ίχνος λύπης για την φιλενάδα σου. Κι εγώ θέλω.

Όταν αποφάσισα να βγω έξω κατάλαβα πως η εμφάνιση της φίλης μου ήταν ο κανόνας. Όλοι κατάμαυροι και εγώ το γάλα μες τις μύγες. Το θέμα στην τελική δεν ήταν η εμφάνιση αυτή καθέ αυτή αλλά τα μπάνιαααααααα...Ηθικόν; Καταπτοημένο.

Πέρα από αυτά προσπαθούσα να ρουφήξω κάτι από τον αέρα, να το πάρω μαζί μου στην Αθήνα να με συντροφεύει. Έφαγα τα αγαπημένα μου σουβλάκια, περπάτησα στο λιμάνι, ήπια πολύωρο καφέ αγναντεύοντας το πέλαγος, έκανα και μάθημα. Και με βαριά καρδιά ήρθε η ώρα της επιστροφής.

Πήγα ξανά στο αγεροδρόμιο, πέρασα τον έλεγχο χωρίς ευτράπελα και έφτασα κάποιες στιγμές αργότερα στο Βενιζέλο.

Εμφανίζεται υπάλληλος.

-Συγνώμη πιστωτική δέχεστε;

-Ναι δώστε μου... Συγνώμη αλλά δεν κάνει. Μόνο αυτές με τα ανάγλυφα στοιχεία δεχόμαστε.

-Ευχαριστώ...(την γκαντεμιά μου, τα μυαλά μου.... $%$@%#$%#!!!@!#)

Γρήγορα τηλέφωνο σπίτι. Τουτ τουτ. ’ντε ρε μαμά σήκωσε το.

Μπιπ μπιπ το κινητό. Αμάν τελειώνει και η μπαταρία του κινητού. Ωχ ωχ ωχ ωχ..... Χτυπάει το τηλέφωνο.

-’κου ξεμυαλισμένο...μπλα μπλα μπλα

Τρέχω γρήγορα στο καταραμένο μηχάνημα. Και ναι τι ευτυχία, ρευστό στα χέρια. Πληρώνω παίρνω το τουτού και κατευθύνομαι στο σπίτι.

Δώδεκα και μισή το βράδυ βάζω το κλειδί στην πόρτα και πάω στην κουζίνα. Τηγανιτές πατατούλες με περιμένουν στο τραπέζι...

Η μαμά μου (ναι το παραδέχομαι είμαι λίγο μαμάκιας) ανησύχησε.

Πως το λέει η παροιμία; Αυτό.

Συμπέρασμα γιατρούλι μου... Έλεγχοι για ασφάλεια (κρίμα τη μαρμελάδα),

 κωδικοί για ασφάλεια (παραλίγο να διανυκτερεύσω στο αγεροδρόμιο).

Που είναι η ασφάλεια; Αξίζει τελικά τον κόπο;

’ρε Χίο/καλοκαίρι/έρωτα/κλπ...μας πήρες τα μυαλά.