Κ: Εεεε... μάλλον θα ελεγα το Νο3...
Εκείνη τη στιγμή, σαν να έπεσε μια κεραμίδα στο κεφάλι του δυσμοιρου Β. Σαν ξαφνικά το κρυο να εγινε εντονότερο, τα φώτα της Αθήνας άσχημα... σαν να έπεσε από κάπου ψηλά και τωρα να νιώθει το σώμα του διαλυμένο... και ανάμεσα στα άλλα...μέσα στο μυαλό του να τριγυρνάει η εικόνα από ένα πιάτο με αχνιστές χυλοπίτες! Αν δεν ήταν τόσο μπερδεμένος εκείνη τη στιγμή, θα μπορούσε ανετα να βάλει τα γέλια με αυτήν την σουρεαλιστική εικονα!Όμως - σαν από εκπληξη - η κοπέλα συνεχίζει να μιλά...
Κ: Εεεε... οταν συναντηθήκαμε στην Ακαδημίας και σε ειδα είπα ωραία. Και μετά που ειχαμε καθίσει στα Εξαρχεια και μιλάγαμε επίσης ωραία. Βέβαια, εισαι και ενα χρονο μικρότερος μου... και δεν ξέρω... και..Στο μυαλό του Β επικρατεί μια κωμική στιγμή. Το αχνιστό πιάτο με τις χυλοπιτες απογειώνεται σαν ανορθόδοξος ιπτάμενος δίσκος και αρχίζει να απομακρύνεται.. "Συγκεντρώσου", σκέφτεται. Γυρίζει ξανά και την κοιτάζει μέσα στα μάτια...αυτή τη φορά δεν βλέπει αυτό που ειχε δει 5 λεπτά πριν. Βλέπει μια πάλη ανάμεσα στην λογική και το συναίσθημα, στο Ναι και το Οχι, στο μαυρο και το άσπρο. Δεν καθεται ομως να το σκεφτεί πολύ. Μερικές φορές, τα λόγια λένε άλλα πράγματα από αυτά που θέλει να πει κανείς...
Ο Β εχει ξεχάσει ηδη την απάντηση Νο3... Δεν υπάρχει περίπτωση να ειναι σωστή αυτή η απάντηση... το νιώθει, το βλέπει , τι αισθάνεται... δεν εχει ομως σκοπό να ξεκινήσει εκ νέου συζητηση επι του θέματος... λέει μονάχα:Β: Θα διατυπωσω αυτο που ειπα πριν με διαφορετικό τρόπο.
Κ: Δηλαδή?Δεν απάντησε... δεν χρειαστηκε να απαντήσει... υπάρχουν φορές που ξεκινάει ένα ντόμινο καταστάσεων, που κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει... που σαν ορμητικό ποτάμι κυλάει μπρος τα μπρος, παρασέρνοντας τα πάντα στο διάβα του... Γιατί ανεξάρτητα από οσα είχε ακούσει πριν, ανεξάρτητα από τα ψέμματα που προσπάθησαν να πουν οι φτωχές λέξεις που βγαίνουν απο το στόμα των κοινών θνητών, υπάρχει κατι πολύ δυνατότερο. Το κάλεσμα των ματιών, το ζωγραφισμένο "Ελα" με φόντο τις αποχρώσεις του καφε και του πράσινου. Οι αόρατοι δεσμοί μεταξύ 2 ανθρωπων που νομίζουν πως μόλις εχουν γνωριστεί... αλλά γνωρίζονται ήδη... ισως από κάποια αλλη διάσταση... ισως από κάποια άλλη εποχή...
Απλά πέρασε το χέρι του ανάμεσα από τα μαλλιά της, αφησε για λίγο τα μάτια της από το οπτικό πεδίο του, έσκυψε προς το μέρος της και την φίλησε δίχως να πει τίποτε παραπάνω. Τι και αν τα χρονόμετρα θα εγραφαν λίγα δευτερόλεπτα, η στιγμή αυτή κράτησε και για τους 2 τους μια αιωνιότητα... Και οτι και να προσπαθήσει να γράψει κανείς, δεν μπορεί ουτε στο ελάχιστο να καταφέρει να περιγράψει εκείνη τη στιγμή... Το μονο που ακούσανε, αλλά το ακούσανε μονάχα αυτοί οι 2, ήταν ένας ηχος σαν κλικ, παρόμοιος με αυτόν που κάνουν 2 κομμάτια μιας συναρμολογούμενης κατασκευής που ταιριάζουν και κουμπώνουν μεταξύ τους...Οταν τελικά σηκώθηκαν από το τοιχακι, το θέαμα που αντίκρισαν ήταν αρκετα κωμικό. Όλοι να τους περιμένουν γύρω στα 30 μέτρα πιο πίσω, οι περισσότεροι βαριεστημένοι, με μοναδική εξαίρεση τον Α, ο οποίος οταν εφτασαν κοντά, του ειπε χαμογελώντας:
Α: Αντε επιτέλους... έχει περάσει μία ώρα από τότε που είπαμε 5 λεπτά...Δεν το ειπε ομως με κακία... Γελούσε ολόκληρος!
Η παρέα αρχίζει να κατεβαίνει προς τα κάτω για να φτάσει στον Περιφερειακό του Λυκαβηττού για να φυγουν... υπάρχει ομως μια διαφορά σε σχέση με το πως ανέβηκαν... Τον Β και την Κοπέλα με τα καστανοπράσινα μάτια που περπατούν στον δρόμο αγκαλιά.
.. ..................................
.........................................
...................................................
(Μερος 6ο)
Ένα αυτοκίνητο προχωράει μέσα στη νύχτα. Η ανηφόρα έχει γίνει πιο έντονη, και ο κινητήρας ζορίζεται... κατέβασμα σε 2α, το γκάζι στο πάτωμα και ίσα που κατορθώνει να επιταχύνει... Το ραδιόφωνο παίζει απαλά...
Στο κάθισμα του οδηγού ο Β σκέφτεται:" Πριν ακριβώς 5 χρόνια αυτόν τον δρόμο τον είχαμε ανέβει με ταξί, και τον είχαμε κατέβει με τα πόδια"... Τώρα όμως υπήρχε το αμαξάκι του... το οποίο από διαβολική σύμπτωση, το είχε παραγγείλει 1 μήνα μετά απο εκείνη τη βραδιά...Φτάνει στο χώρο του θεάτρου, παρκάρει σε ένα σημείο με θέα και κλείνει την μηχανή. Αριστερά του βλέπει ψηλά το εκκλησάκι να τον χαιρετά... "Δεν θα ανέβω σήμερα εκεί", σκέφτεται. Γιατί σήμερα το τοιχακι θα είναι άδειο... όπως άδειο είναι το κάθισμα του συνοδηγού δίπλα μου...
Ανάβει ένα ακόμα τσιγάρο, και αφήνει τις νότες της μουσικής να τον ταξιδέψουν μακριά... αφήνει το μυαλό του να ξαναθυμηθεί όλες τις ωραίες στιγμές, όλα όσα έζησαν μαζί ολα αυτά τα χρόνια... Και ήταν στιγμές γεμάτες και μοναδικές, ποτισμένες από αγάπη και αθωότητα, έρωτα και πάθος, στιγμές που από μόνες τους αρκούν για να γεμίσουν ένα ολόκληρο βιβλίο... να καλύψουν μια ολόκληρη ζωή...Στο μυαλό του κολλάει η τελευταία φορά που είδε εκείνα τα καστανοπράσινα μάτια...περίπου 3 μήνες πριν... και τα δάκρυα που κυλούσαν πάνω τους όταν του έδωσε το τελευταίο φιλί λέγοντας του αντίο... αντίο για πάντα. Λέγοντας του πως τον αγαπά ακόμα, αλλά δεν μπορεί άλλο να συνεχίσει έτσι και πως θέλει να προχωρήσει στην ζωή της... Τότε δεν είχε καταλάβει πως αυτό ήταν δυνατόν... τώρα όμως μπορούσε να καταλάβει...
Μερικές φορές, ακόμα και η αγάπη νικιέται...Μερικές φορές το να αγαπάς τον άλλον ακόμα και με όλη την ψυχή σου δεν είναι αρκετό... χρειάζεται κάτι παραπάνω... κάτι που ίσως να μην μπορείς να το δώσεις.
Δεν έχει σημασία...Στο βάθος ο ουρανός έχει αρχίσει να κοκκινίζει... ένα κόκκινο χρώμα, σαν αίμα που απλώνεται από μια ανοιχτή πληγή... σαν και ο ουρανός να πονάει μαζί του...
Είναι ώρα για να φύγει. Πότε πέρασαν 5 ώρες? Ούτε που το κατάλαβε, βυθισμένος στις σκέψεις και τις αναμνήσεις... Το μόνο πράγμα που αποδεικνύει πως όντως πέρασε τόση ώρα, είναι τα 2 άδεια πακέτα στο διπλανό κάθισμα...Το κλειδί γυρίζει στην μηχανή, το αμαξάκι αρχίζει να κυλά προς την κατηφόρα, με αναμμένα τα φώτα, ενώ έχει ήδη αρχίσει να ξημερώνει...
Επάνω στο εκκλησάκι, τα ξεχασμένα βλέμματα ενός αγοριού και ενός κοριτσιού που πριν ακριβώς 5 χρόνια σμίξανε, συνεχίζουν τον τρελό χορό τους πιασμένα χέρι χέρι, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει στον κόσμο, αδιαφορώντας για τα φώτα του αμαξιού που απομακρύνεται, αδιαφορώντας για όλα... Για αυτά, το αγόρι και το κορίτσι δεν σηκώθηκαν ποτέ από εκείνο το τοιχάκι... Βρίσκονται ακόμα εκεί, αγκαλιασμένοι να κοιτούν τα φώτα της πόλης...Γιατί στις μεγάλες αγάπες, οι άνθρωποι μπορεί να χωρίζουνε... αλλά δεν χωρίζουν όμως ποτέ οι ψυχές τους...
ΤΕΛΟΣ 4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο