Μια στιγμή, ένα βλέμμα, μια κουβέντα, μια κίνηση ή και η απουσία ενός από αυτά, αρκούν για να με αδειάσουν συναισθηματικά. Έτσι ξαφνικά κι απροειδοποίητα. Κι ενώ όλα έμοιαζαν τόσο αρμονικά..

Κι από την άλλη, μια στιγμή, ένα βλέμμα, μια κουβέντα ή μια κίνηση, είναι αρκετά για να με γεμίσουν ξανά, με νέα συναισθήματα, ή με παλιά που θεωρούσα χαμένα. Το ίδιο ξαφνικά κι απροειδοποίητα.

Όπως ξεσπάει μια μπόρα μέσα στο κατακαλόκαιρο. ’λλες φορές θα σου λερώσει το κατάλευκο φόρεμα με το οποίο τριγύρναγες στο πάρκο της χαράς, κι άλλες θα σε δροσίσει, απαλύνοντας την κάψα του ήλιου που σε τσουρούφλιζε.

Σαν τη μπόρα που τόσο πολύ περίμενα σήμερα και τελικά δεν μου έκανε το χατίρι. Μόνο μια άχαρη συννεφιά, ένα γκρίζο απροσδιόριστο πράγμα, απλώνονταν στον ουρανό. Που τελικά κατάφερε να βρει τον τρόπο να εισχωρήσει μέσα μου.

Και να που ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη, αισθάνομαι και είμαι και πάλι εγκλωβισμένη, μόνη και χωρίς δίαυλο επικοινωνίας με τους έξω...