Και πάλι πίσω...

18 Ιουνίου 2007, 15:36
Και πάλι πίσω...

Πιστή στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα των μαθημάτων, πήρα ακόμα μια φορά το πρώτο αεροπλάνο της Πέμπτης για βρεθώ στο Πανεπιστήμιο.

Με την κλασσική πλέον σειρά των γεγονότων: αυτοκίνητο-Βενιζέλος-αεροπλάνο-Χίος-ταξί- σπίτι της κολλητής μου-καναπές-λήθαργος. Και με το που ξυπνάω κάπου στις εννέα προ μεσημβρίας αρχίζει και το τρέξιμο…

Πως να τα χωρέσεις όλα σε μία μέρα;

Καφές με την κολλητή και μπλα μπλα.

Ψώνια με τη βαφτιστήρα για την πρώτη εξόρμηση στη θάλασσα. (Με είπε και νονά, για την ακρίβεια ακούστηκε περισσότερο σαν «νουα». βλ. προηγούμενο post).

Καφές με την κουμπάρα στο σπίτι της.

Άλλο ρόφημα (καλά ήταν με τους καφέδες) με την υπόλοιπη παρέα στο λιμάνι.

Πέρασμα από τη γραμματεία της σχολής.

Επίσκεψη στη γραμματεία άλλου επιμορφωτικού ιδρύματος προς αναζήτηση παλαιού πιστοποιητικού.

Κόλλημα στο υπολογιστικό κέντρο της σχολής.

Η ώρα έχει πάει ήδη τρεις και έχω περιθώριο ως τις έξι, που αρχίζει το μάθημα. Τι κάνεις λοιπόν αν είσαι σε νησί, έχεις τρεις ώρες στη διάθεση σου και η έτερη κολλητή μόλις έχει τελειώσει τη δουλειά της;

Θέλει και ρώτημα; Πας στη θάλασσα. Γιούπι.

Έκανα την πρώτη μου βουτιά, επιτέλους. Και δως του απλωτές και κόντρα κωλοτούμπες, μέχρι που ξεπάγιασα και αποφάσισα να βγω.

Ηθικό δίδαγμα: Κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις, βλέπεις όποιους θέλεις να δεις και πάλι σου μένει χρόνος για άλλες δραστηριότητες. Αυτή είναι η ζωή στην επαρχία. Χώρια που το 90% των μετακινήσεων το έκανα με τα πόδια-σεβασμός στο περιβάλλον.

Και για να μην λέμε μόνο τα καλά-ας αναφερθούμε και στα κακώς κείμενα. Πτήση της επιστροφής, μία ώρα καθυστέρηση... Αν και σύνηθες το φαινόμενο, δεν παύει να προκαλει το μένος των επιβατών. Και καταλαβαίνεις ακόμα μία φορά πως βρίσκεσαι στο έλεος των καιρικών φαινομένων και των ιθυνόντων (πλοιοκτήτες, ΟΑ κλπ αρμόδιοι) και εντελώς αποκλεισμένος.

Βέβαια το γελοίο της υπόθεσης ήταν το ότι τα είχα κάνει πάνω μου από το φόβο μου. Γιατί; Όπως είναι φυσικό για ένα άτομο της ιδιοσυγκρασίας μου, φοβάμαι τα αεροπλάνα. (Δεν τα φοβόμουν πάντα, τα φοβάμαι τώρα, αλλά όλο πήγαινε έλα είμαι. Που και να μην τα φοβόμουνα δηλαδή; Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) Και το πρώτο που σκέφτηκα με την καθυστέρηση ήταν: «Αμάν να δεις που έχει βλάβη.» Τρέλα.

Anyway τέλος καλό, όλα καλά. Θα περάσουν και αυτές οι μέρες και την Πέμπτη θα πετάω πάλι. Αντέ να δούμε καμιά φυσιολογική πτήση θα έχουμε ή να αρχίσω να τρελαίνομαι; Ααα, και από δουλειές τίποτα αυτή τη φορά. Μόνο παραλία. Να λιώσω... εεε και λίγο μάθημα γιατί πρέπει.

Ουφ.

1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

Emilia_ (19.06.2007)
Bravoooo!! Eides? Hrthe k to prwto mpanaki pou paraponiosoun..!!! Xe xe... ;-)

Oso gia to aeroplano,o skopos agiazei ta mesa...pou na perimeneis twra to ploio ekato xronia...??! :-)

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.

Επιστροφή στο blog

Συγγραφέας
sunnybeach
ιδιωτ. υπάλληλος
από ΘΡΑΚΟΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/sunnybeach

Ιστορίες καθημερινής τρέλας και μη.

Επίσημοι αναγνώστες (15)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog

Γίνε επίσημος αναγνώστης!

Πρόσφατα...

Δημοφιλέστερα...

Αρχείο...

Φιλικά Blogs

Links