"Εδώ τελειώνει η μουσική για την οδό ονείρων. Εδώ τελειώνουν τα όνειρα που μου δανείσατε εσείς οι ίδιοι μια βραδιά δίχως να το γνωρίζετε. Τώρα είναι αργά, κι όλοι οι φίλοι μου έχουν αποκοιμηθεί. Εγώ αθεράπευτα πιστός σε αυτό το δρόμο, θα ξαγρυπνήσω ως το πρωί για να μαζέψω τα καινούργια όνειρα που θα γεννήσετε. Να τα φυλάξω και να σας τα ξαναδώσω μια άλλη φορά, πάλι σε μουσική. Καληνύχτα."

Πριν αρκετά χρόνια συνήθιζα να κοιμάμαι με το walkman αγκαλιά και τα ακουστικά στα αυτιά μου όλο το βράδυ. Μέχρι που συνέβη το εξής περιστατικό. Ένα βράδυ ξύπνησα και το ράδιο έπαιζε τα παραπάνω λόγια με τη συνοδεία μιας γλυκά μελαγχολικής μουσικής που έμοιαζε να βγαίνει από παλιά λατέρνα. Ταράχτηκα. Έκλεισα το walkman και έμεινα ξάγρυπνη ως το πρωί. Τότε δεν ήξερα ούτε ποιός τα έλεγε, ούτε από πού ήταν. Την άλλη μέρα θυμόμουνα αποσπασματικά κάποιες λέξεις, και μονάχα το αντίκτυπό τους παρέμενε έντονο μέσα μου. Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα, δεν ξανακοιμήθηκα με τα ακουστικά. Θα άκουγα συχνά μουσική στο κρεβάτι, αλλά πάντα θα φρόντιζα να μην αποκοιμηθώ πριν τα βγάλω. Πέρασαν χρόνια κι από καιρό σε καιρό αυτές οι λέξεις θα ερχόντουσαν ξανά στο νου μου. Τέτοιες ώρες. Βραδινές. Είχα σχεδόν ξεχάσει το περιστατικό εκείνο, όταν ανακάλυψα το δίσκο του Χατζιδάκι, "Οδός ονείρων". Μα όταν ακούστηκαν οι πρώτες λέξεις του τελευταίου κομματιού. "Εδώ τελειώνει η μουσική για την οδό ονείρων", ταράχτηκα εκ νέου.

Σήμερα ήταν μέρα αφιερωμένη στον Χατζιδάκι. Όλη μέρα άκουγα δυο δίσκους. "Λαϊκή Αγορά" και ¨Οδός ονείρων". Ξανά και ξανά. Υπέροχοι δίσκοι. Από τους πιο αγαπημένους μου. Πριν λίγο τελείωσε η "οδός ονείρων" για πολλοστή φορά.. Το τελευταίο κομμάτι του δεύτερου δίσκου διατηρεί την μυστηριώδη επίδραση του πάνω μου. Εξακολουθεί να με αφήνει χαμένη στη σιωπή. Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει, να χαθείτε τόσο πολύ στις σκέψεις σας που σχεδόν να νομίσετε ότι έχει σταματήσει ο χρόνος. Κι όταν ξανακοιτάξετε το ρολόι να έχουν περάσει ώρες.

Υπάρχουν δυο καταστάσεις που όταν ισχύουν καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Η μια είναι όταν δεν θέλω να δω και να μιλήσω σε κανέναν, όταν θέλω να είμαι μόνη μου και να μην κάνω τίποτα. Απλά να κάθομαι στο δωμάτιο μου κλεισμένη στον εαυτό μου και τις σκέψεις μου. Υπάρχει όμως και η αντίθετη κατάσταση. Όταν αρνούμαι πεισματικά να μείνω μόνη μου, όταν θέλω να είμαι συνέχεια με κόσμο ή τουλάχιστον να τριγυρνώ έξω και όταν επιζητώ να κρατάω τον εαυτό μου διαρκώς απασχολημένο, αγνοώντας καταστάσεις κι αποφεύγοντας να μπω σε διαδικασίες ανάλυσης και προβληματισμού.

Αισθάνομαι ότι έχω ανοίξει πολλές συζητήσεις με τον εαυτό μου ταυτόχρονα. Πολλαπλά μέτωπα που μένουν ανοιχτά και βαθαίνουν ανεξάρτητα κι ανεξέλεγκτα. Κι ο χρόνος τρέχει. Κι οι υποχρεώσεις επίσης. Σήμερα συνειδητοποίησα ότι όλη αυτή η κινητικότητα κι οι διαρκείς εξορμήσεις των τελευταίων ημερών δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ασυνείδητη προσπάθεια αντιπερισπασμού. Μια προσπάθεια να αποσπάσω το μυαλό μου από συγκεκριμένα θέματα που έχουν ανοιχτεί. Μόνο που έτσι το αποσπώ κι από την πτυχιακή μου.. κι από άλλα πρακτικά θέματακια -όχι μικρότερης σημασίας- που περιμένουν τη σειρά τους. Πρέπει να μαζευτώ λίγο, αλλά είναι πιο εύκολο να το λες παρά να το κάνεις. Το πρόγραμμα μέχρι τις 6 Ιουλίου είναι βαρύ. Δηλαδή θα είναι βαρύ, αν είναι να τηρήσω τη δέσμευση στον εαυτό μου να έχω τελειώσει συγκεκριμένα πράγματα μέχρι τότε. Αλλά πώς χαλιναγωγείς το μυαλό σου; Ειδικά όταν δεν έχεις εξωτερική πίεση με τη μορφή μιας άμεσης και πιεστικής προθεσμίας;

Θέλω να πατήσω ένα pause... το έχω ανάγκη.