Είπα λοιπόν απόψε να ακολουθήσω τις κοπέλες... θα πηγαίναμε σε ένα κλουμπ ονόματι aura. Προυπόθεση για να μπεις να είσαι στην guest list και να είσαι ντυμένη "κατάλληλα"... Τέλος πάντων, φτάσαμε στο μέρος κατά τις 11. Το μαγαζί ήταν ψιλοάδειο, αλλά αν δεν θέλαμε να το ρισκάρουμε. Αν και είχα ξεκινήσει με σχετικά καλή διάθεση, αισθανόμουνα εκτός κλίματος. Οι κοπέλες χόρευαν αλλά εγώ ήμουν αλλού. Στο video wall έπαιζε η ταινία Moulin Rouge και έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει ατελείωτα τις εικόνες.. Δεν ξέρω πόσος κόσμος ήταν στο μαγαζί, αλλά εγώ αισθανόμουνα απίστευτα μόνη. Σε κάποια φάση κοίταξα το κινητό κι είδα ότι είχα μήνυμα. Χάρηκα προς στιγμήν -ποιός να με θυμήθηκε;.. Τελικά ήταν η μάνα μου που ανησύχησε επειδή δεν μιλήσαμε μια μέρα.. Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο κατά των club. Πολλά μάλιστα παίζουν και μουσική που μου αρέσει. Απλά δεν ήταν ποτέ η πρώτη επιλογή μου για βραδινή έξοδο.. και δεν νομίζω να γίνουν ποτέ. Δεν χορεύω, οπότε... Ας αφήσω που γενικά προτιμώ χώρους με πιο χαμηλή μουσική.. να μπορείς να πεις και δυο κουβέντες...να επικοινωνήσεις.. και καλά.... τουλάχιστον ας υπάρχουν οι συνθήκες... γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν νομίζω πως κάτι τέτοιο είναι πλέον εφικτό...

Τρεις ώρες μετά, αφού είχε ήδη αρχίσει η δεύτερη προβολή του Moulin Rouge, είχα κάψει όλα μου τα σπίρτα -ναι μου αρέσει απίστευτα η μυρωδιά του καμμένου σπίρτου κι ας μου είπε ο διπλανός μου "well, you're weirder that I am"- είχα καπνίσει δυο τσιγάρα και βρισκόμουν στο τρίτο ποτό, άρχισα σιγά σιγά να εγκλιματίζομαι... Τί να το κάνεις; Στις 3 και κάτι το μαγαζι έκλεισε. Στο μεταξύ είχαμε γνωρίσει και κάτι τύπους.. Ο ένας υποτίθεται ότι μου έπιασε και κουβέντα.. τί κουβέντα δηλαδή, που κάθε δυο λέξεις του ζήταγα να επαναλάβει γιατί δεν τον άκουγα. Κάτι για την ταινία μου έλεγε, για την αγάπη, για την Αυστραλία.. δεν πολυκατάλαβα, αλλά ήμουν κουρασμένη με τα δικά μου για να το ψάξω περαιτέρω... Σε κάποια φάση γύρισε σε "φιλοσοφική" αναζήτηση η όλη φάση. Με ρώταγε πόσες γυναίκες στο κλουμπ νομίζω ότι είναι ευτυχισμένες και τί είναι για μένα ευτυχία. Ή προσπαθούσε να με ρίξει ή όντως μου έλεγε τον πόνο του.. Δυστυχώς σε τέτοιες φάσεις ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρη. Πάντως όποιο από τα δυο και να ήταν, εμένα μου φάνηκε αστείο το σκηνικό κι η κουβέντα μας. Ειδικά με τις κοπέλες δίπλα μου να τραγουδάνε "Έρωτας είναι θαρρώωω". Με το ζόρι κρατιόμουνα. Δεν ξέρω μπορεί ο άνθρωπος να μίλαγε και σοβαρά... Λέμε τώρα... Πάντως ο δικός του ορισμός με έβαλε σε σκέψεις. "Να είμαι ελεύθερος να κάνω ό,τι θέλω όποτε το θέλω κι όπως το θέλω". Δεν ακούγεται άσχημο.. αλλά με έριξε ρε γμτ.. Κι είχα κάνει τόση προσπάθεια να "ανέβω"..

Στο γυρισμό γίναμε ρόμπα... διεθνώς.. Πιάσαμε όλα τα γνωστά και μη καψουροτράγουδα και τραγουδάγαμε δυνατά στους δρόμους του Λονδίνου και στα λεωφορεία.. "Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις", "πόσο μου λείπει η ζεστή αγκαλιά σου", "θα ΄θελα να ΄σουν εδώ", "τελειώσαμε εδώ", "κρίση με πιάνει κρίση", "στην υγειά της αχάριστης" και πολλά άλλα.. Είχαμε όμως και ξένο ρεπερτόριο.. "save room for a moment to be with me", "stop me if you think you've heard this one before", και βέβαια το hit των ημερών "under my umbrella, ella ella" με το Καρότο να ανοίγει την ομπρέλα του μέσα στο λεωφορείο... Και φυσικά το άσμα που σκάρωσε επιτόπου το Καροτάκι "αχ έρωτά μου τί θα κάνω, τί θα κάνω, θα πεθάνω".. Γενικά το Καρότο έδωσε ρεσιτάλ πάλι... κι η Εύη επίσης.. μέχρι και σε βιντεάκι τις τράβηξαν κάτι περαστικοί ενόσω περιμέναμε στη στάση.. Αν και νομίζω την παράσταση έκλεψε το τραγούδι των Γκάτσου και Χατζηνάσιου "Με βασιλικό γιαρέμ γιαρέμ και δυόσμο, στόλισε ο θεός γιαρέμ γιαρέμ τον κόσμο"....ούτε και ξέρω πώς μας ήρθε στο νου...

Υποθέτω ότι τελικά καλά περάσαμε... ήπιαμε, καπνίσαμε, γελάσαμε, τραγουδίσαμε, χορέψαμε... ανακαλύψαμε κι ότι τελικά στο Λονδίνο δεν έχει ποτέ απόλυτο σκοτάδι. Τουλάχιστον όχι αυτή την εποχή. Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έχω τέτοια καθυστέρηση προσαρμογής... Και γιατί τώρα να είμαι πάλι "κάπως";

"Κι έμεινε η καρδιά γιαρέμ γιαρέμ μονάχη, σαν της ερημιάς γιαρέμ γιαρέμ το στάχυ,"