Υπάρχουν κάποια πράγματα, ταινίες και βιβλία, που η πρώτη επαφή μαζί τους σε σημαδεύει. Δεν είναι εγκεφαλικό ζήτημα, αλλά βαθιά υπαρξιακό. Πρόκειται απλά για έναν ανατριχιαστικά μαγευτικό συγχρονισμό. Όλα όσα σκέφτεσαι, αισθάνεσαι, βιώνεις ξεδιπλώνονται μέσα από τις σελίδες ή τις εικόνες. Γι αυτό και δεν προετοιμάζεται. Σε πιάνει στον ύπνο και σε ταρακουνά συθέμελα.

Τέτοια λοιπόν πράγματα μαθαίνεις εκ των υστέρων να τα προσεγγίζεις με δέος. Η πρώτη φορά είναι τόσο έντονα χαραγμένη μέσα σου, που διστάζεις να τα ξαναπλησιάσεις. Γιατί η επόμενη "συνάντηση" μπορεί να εξελιχτεί προς 3 κατευθύνσεις.

Εκδοχή πρώτη: να μη μπορέσεις να ξαναβρείς τί ήταν αυτό που τόσο σε συγκλόνησε την πρώτη φορά και να μείνεις με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα.

Εκδοχή δεύτερη: να ανακαλύψεις νέα πράγματα που τότε, για διάφορους λόγους, πέρασαν απαρατήρητα, και τα οποία μπορεί ειτε να ενισχύσουν την πρώτη εντύπωση είτε να τη μεταβάλλουν.

Εκδοχή τρίτη: να έχει ακριβώς την ίδια επιρροή πάνω σου. Κάτι το οποίο επίσης μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως.

Πολλές φορές όμως δεν θέλουμε να "χαλάσουμε" μια καλή εμπειρία. Κάτι που έχουμε εκλάβει ως μαγευτική στιγμή και σημείο αναφοράς μας, δύσκολα το υποχρεώνουμε να περάσει τη δοκιμασία αντοχής έναντι του χρόνου. Εξάλλου, ο χρόνος εξωραϊζει ακόμα περισσότερο τέτοια γεγονότα κι αν παρελπίδα ο συντονισμός δεν πραγματωθεί ξανά, αισθανόμαστε λειψοί. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει ενίοτε και με κάποιους ανθρώπους που συναντάμε στη ζωή μας, αλλά δεν είναι επί του παρόντος αυτό.

Έτσι και για μένα αυτή η ταινία. Η ένταση της επίδρασης της και το μέγεθος της ταύτισης μου είναι αντίστοιχη με αυτή του Λύκου της Στέππας.

Ό,τι και να πω, πραγματικά είναι λίγο και παραπλανητικό. Πρόκειται για ένα ποίημα. Υπέροχη φωτογραφία. Μαγευτική ατμόσφαιρα. Ευαισθησία και ανθρωπιά. Ένας ύμνος στην ομορφιά της ανθρώπινης ζωής. Στις απλές καθημερινές απολαύσεις, που τείνουμε να ξεχάσουμε ή επιδεικτικά αγνοούμε. Συνδιασμένος με τον πόνο, την μοναξιά και τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Σε ένα μείγμα όμως που καταφέρνει να σου ζεστάνει την καρδιά.

Δύο άγγελοι, ο Damiel και ο Cassiel που μαζί με άλλους αγγέλους περιφέρονται πάνω από την πόλη του Βερολίνου, παρατηρώντας τους κατοίκους του, συμπάσχοντας μαζί τους και καταγράφωντας τις σκέψεις τους. Bruno Ganz και Otto Sander αντίστοιχα. Ο Peter Falk σε έναν ρόλο κλειδί, υποδυόμενος τον εαυτό του. Η Marion (Solveig Dommartin), μια ακροβάτρια τσίρκου, κι ένας μυστηριώδης Όμηρος (Curt Bois).

Η ταινία είναι αργή σε εξέλιξη. Αλλά δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, καθότι είναι γεμάτη μονολόγους και διαλόγους που τσακίζουν.

Αγαπημένα σημεία;

Το ποίημα "when the child was a child" που σα μοτίβο επανέρχεται ξανά και ξάνά κατά τη διάρκεια της ταινίας.

Ο διάλογος μεταξύ των δυο αγγέλων στο πρώτο κιόλας δεκάλεπτο, όπου ομολογούν πως έχουν κουραστεί από την αιώνια ζωή τους σαν παρατηρητές, και πως πολύ θα ήθελαν να μπορούσαν να βιώσουν την ύπαρξη όπως μόνο οι άνθρωποι μπορούν.

Οι μονόλογοι του Ομήρου, που αναρωτιέται πώς μετατράπηκαν οι ακροατές του σε αναγνώστες κι αντι να κάθονται σε κύκλο γύρω του, είναι ο καθένας μόνος και δεν γνωρίζουν τίποτα ο ένας για τον άλλο και ψάχνει να βρει την αιτία που η ειρήνη δεν εμπνέει κανέναν για να πει την ιστορία της κι έτσι μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει καταφέρει να γράψει ένα έπος για αυτή.

Ο διάλογος μεταξύ Frank και Damiel.. οι μονόλογοι της Marion που μιλάει για τον χρόνο, τη μοναξιά, τις συμπτώσεις, την ευτυχία, την αδυναμία συναίσθησης και πολλά άλλα.

Ο μονόλογος του Cassiel για τα σύνορα μεταξύ ανθρώπων, και το πως ο καθένας μας μοιάζει με κράτος και για να αφήσουμε κάποιον να περάσει τα σύνορα και να μας προσεγγίσει τον αναγκάζουμε να πληρώσει διόδια.

Ο μονόλογος-επίλογος του Damiel που δηλώνει ότι τελικά γνωρίζει αυτό που κανένας άγγελος δεν ξέρει.

Η ταινία είναι γεμάτη "ατάκες" που μπορούν να σε στοιχειώσουν. Που αξίζουν να πατήσεις το pause και να τις επεξεργαστείς, όσο χρόνο χρειαστεί.

Σας αφήνω με τρεις από αυτές... (η επιλογή είναι αυθαίρετη φυσικά)

"time will heal everything, but what if time was the illness?"

"when mankind loses its storyteller, it will lose its childhood"

"It must finally become serious. When I was with someone I was often happy but at the same time it all seemed a coincidence. I've never played with anyone and yet I've never opened my eyes and thought: Now it's serious. Ιs it our times that are not serious? I've never been lonely, neither alone, nor with someone else. But I would have liked to be lonely. Loneliness means: I am whole at last. I must put an end to coincidence. I don't know if there is a destiny but there is a decision. Decide."

Κατά τα άλλα έξω βρέχει κι απόψε έχουμε και Πανσέληνο... κάτι το φεγγάρι, η βροχή και η ταινία (συνδυασμός που από μόνος του σκοτώνει!), κάτι ο συσχετισμός έρωτα και φυγής από τον Ιππότη Ορφέα, μια ημιτελής κουβέντα περί πόνου και κινδύνων και το τελευταίο ποστ της Other_side (τα..κερασάκια στην τούρτα!) ε, δε θες και τίποτα άλλο για να μπεις σε σκέψεις...