H ώρα είναι 18.26...

Πριν λίγο ξύπνησα από ένα όχι και τόσο καλό (βασικά χάλια ήταν) ανήσυχο ύπνο συνολικής διάρκειας 10 ωρών, με ένα διάλλειμα μισής ώρας κατά τις 14.30 για φαγητό (καθότι ή παράδοση που απαιτεί συνεστίαση όλων των μελών της οικογένειας τα μεσημέρια πρέπει να τηρείται ανεξαρτήτος κόστους) και πολλών μικρών διακοπών...

Τώρα είμαι σα ζόμπι... το καλό είναι ότι είμαι μόνη στο σπίτι. Ελπίζω η κατάσταση αυτή να διατηρηθεί τουλάχιστον μέχρι το βράδυ... (δεν παίζει αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία). Πίνω την πορτοκαλάδα μου και τελικά δεν άντεξα και χτύπησα ένα παγωτάκι.. καραμέλα...

Θέλω να γυρίσω στην Αγγλία. Δηλαδή δε νομίζω ότι το ζήτημα είναι η Αγγλία, αλλά θέλω να ξαναβρεθώ σε ένα χώρο αποκλειστικά δικό μου. Τελικά δε μπορώ να έχω άλλο άτομο στο ίδιο σπίτι. Ειδικά τώρα που έζησα και λίγο μόνη μου, δε μπορώ να επιστρέφω στην προηγούμενη κατάσταση και να κρατάω τα κοινωνικά προσχήματα που απαιτούνται. Εντάξει, άντεξα τη συμβίωση κάτι παραπάνω από μια βδομάδα. Τώρα μπορώ να επιστρέψω;

Έχω κι ένα άλλο θεματάκι που με απασχολεί εδώ και αρκετό καιρό.. Βασικά πολλά είναι, αλλά για την ώρα θα επικεντρωθώ σε αυτό. Όταν ξεκίνησα να γράφω τα άτομα που γνώριζα μετριούνταν στα δάχτυλα του χεριού. Έκτοτε σιγά σιγά άρχισα να γνωρίζομαι και τώρα που κατέβηκα και στο beach party υποτίθεται ότι αυτές οι γνωριμίες πέρασαν στο επόμενο στάδιο. Το θέμα που προκύπτει όμως είναι το εξής. Τότε που άνοιξα το blog ήταν ακριβώς αυτή η αίσθηση της ανωνυμίας που μου άρεσε, που με διευκόλυνε αν θες, να πω κάποια πράγματα και να μη με νοιάζει τί θα σκεφτεί ο τάδε ή ο δείνα, γιατί πολύ απλά δεν τους ξέρω και δε με ξέρουν. Τώρα αυτή η τόσο βολική για μένα ισορροπία μοιάζει να διαταράσεται... και έπιασα σήμερα τον εαυτό μου να θέλω να πω κάποια πράγματα και να αυτολογοκρίνομαι...

Για χτες λοιπόν.. Μετά από κάποιες μικροταλαιπωρείες καταφέραμε να φτάσουμε στην παραλία κατά τις 23.00 νομίζω. Πολύ κόσμος, χωρισμένος σε παρεούλες με κιθάρες σκόρπιες εδώ κι εκεί. Προσωπικά δεν αισθάνομαι άνετα σε τέτοιες εκδηλώσεις. Ενδεικτικό αυτού είναι το ότι επειδή όταν έφτασα ο Παύλος είχε πάει για σουβλάκια, δεν κατέβηκα να συστηθώ -όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος) αλλά περίμενα στο λοφάκι μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά για να κατέβω μαζί τους... Και ναι ο πειρασμός να γυρίσω πίσω ήταν αρκετά έντονος κι αν δεν υπήρχαν πολύ συγκεκριμένοι λόγοι μάλλον θα είχα υποκείψει (είναι η δεύτερη φορά σε μια βδομάδα που μου συμβαίνει αυτό και μάλλον αξίζει προσοχής). Τελικά έκατσα στο πηγαδάκι Παύλου-Έλενας-Ορφέα-Ευρυδίκης (το οποίο φυσικά άλλαζε μορφή καθώς περνούσε η ώρα) και είναι ζήτημα αν σηκώθηκα από εκεί 4 φορές (κι αυτό για λόγους ανωτέρας βίας). Από άλλα μέλη γνώρισα αρκετά (των οποίων την αντιστοιχία ονόματος-nickname φυσικά αδυνατώ να θυμηθώ) αλλά με τους περισσότερους η "κουβέντα" ήταν περιορισμένη στα αναμενόμενα πλαίσια. Εξαίρεση ο Deos με τον οποίο ανακαλύψαμε κι άλλο ένα κοινό... χιχι.. κι είπαμε να πάμε και για κάνα καφέ να τα πούμε με την ησυχία μας. Μπάνιο αν και ήθελα δεν κατάφερα να κάνω καθότι ο καιρός ήταν λίγο ψυχρός...

Εν κατακλείδι, αυτό που μου άρεσε πολύ στο πάρτυ ήταν η μουσική και τα τραγούδια, η φωτιά με τις σπίθες της, η θάλασσα με τον ήχο της, και ενώ η απουσία φεγγαριού με είχε ψιλοστεναχωρήσει τελικά ίσως να ήταν καλύτερα μιας και τα αστέρια είχαν το μονοπώλιο του ουρανού...

Μέχρι τις 4.30 ήμουνα πραγματικά παρούσα. Κι ας νόμιζε ο Parateristas ότι με είχε αποκοιμήσει. Μετά δεν ξέρω τί έγινε, αλλά πραγματικά βρέθηκα στον κόσμο μου. Το ότι γύρω μου υπήρχαν τόσα άτομα που μιλούσαν, γελούσαν, τραγουδούσαν κτλ σαν να διαγράφηκε. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Σαν εκεί που είσαι με κόσμο ξαφνικά να χαμηλώνει η ένταση των όσων συμβαίνουν γύρω και να περνάνε όλα σε τρίτο πλάνο στο βάθος. Έτσι έγινε και χτες, κι έμεινα εγώ παρέα με τον εαυτό μου, τη φωτιά, τη θάλασσα και τον ουρανό. Μέχρι το ξημέρωμα, που σιγά σιγά μαζέψαμε την παραλία, αποχαιρετιστήκαμε με όσους είχαν απομείνει και πήραμε το δρόμο της επιστροφής...

Υ.Γ. Το "πώς;" δεν ξέρω πώς κολλάει σα τίτλος.. έχει μάλλον να κάνει με όσα ήθελα να πω και τελικά δε βρήκαν το δικό τους δρόμο έκφρασης.